30-08-2016

Groei en bloei

Het was tijd voor het eindeseizoensetentje terwijl het seizoen nog helemaal niet voorbij is. We zaten met z'n achten in een van onze tuinen, met veel meegenomen gerechten en wat wijn.
We zijn allemaal in onze nopjes met ons laantje. We bewonderen elkaars tuinen of lege vlakte - de 'Kappertjes' zitten nog in het opbouwstadium, nadat ze de gehele tuin omgehakt hadden tot grote tijdelijke ontsteltenis van de wederzijdse buren, waar ik een van ben. 

29-08-2016

Hij lachte

J wilde mij koppelen aan een kakker. Ik zag dat niet zo zitten, maar ging toch mee naar Bubbles and bites in Bloemendaal.
Ik keek mijn ogen uit naar de mensen in uniform, mezelf voorhoudend dat iedereen op Ruigoord ook een uniform heeft.
Hier was het wit. Veel goud. Veel geföhnd. Ordinair. Nouveau riche.
Maar uiteindelijk raakten we aan de praat met een fijn echtpaar van in de zestig. We hingen tegenover elkaar aan een tafel. Ik tegen hem: 'Er loopt hier opvallend veel wit...' knikte hem geruststellend toe, ' 'Ik weet dat jij een witte broek aan hebt.'

27-08-2016

En die wilde ik niet

W had nog voorgesteld met de auto te komen om het Perzisch tapijt te kunnen vervoeren, maar toen raakten we afgeleid en gingen opeens een 7-gangen diner nuttigen.
Maar nu was het dan zo ver. Ik ging naar de man die diep in West woonde, op de fiets. Omdat ik vertrouwen heb in de Nederlandse fiets in het algemeen en mijn vervoerskwaliteiten in het bijzonder.
De man nam mij mee naar het object. 
Het was een postzegel.  

26-08-2016

Vastleggen

Het was kokend heet in de berging op de zolder van de schilder. Ik hoopte dat hij mijn hoofd niet glimmend zou vastleggen. Ik zat met mijn lippen iets gekruld anderhalf uur naar hem te staren. De vraag wie kijkt naar wie drong zich op.
Het raam stond open en vanaf een balkon verderop werd geschreeuwd.
'Hé, schildertje!'
De schilder constateerde: 'Jaloers.'
En:'We moeten dat naaktschilderen voorlopig maar achterwege laten.'
Ik bleef keurig in dezelfde positie zitten en kon me al die tijd een beeld vormen van mijn hoofd op het canvas. Dat dat een ander beeld was dan de werkelijkheid verbaasde niemand. 

25-08-2016

Luxe

We kwamen midden in de nacht aan op de tuin. Daar hadden we niet op gerekend. W moest z'n tent nog opzetten. Ik assisteerde. Dat bestond er alleen maar uit dat ik hem bewonderend aanmoedigde terwijl ik de Maclite vasthield.

Toen vielen we in coma. Maar vroeg in de ochtend kwam de eerste app het tuinhuis binnen.
'Goodmooooooooooooooorning!!!'
Tuinhuis naar tent:
'Koffie is in de maak. Ik verwacht u over vijf minuten op het zonneterras.'
Tent naar tuinhuis:
'Joepie!!!'

Koffie in onze hand, zon op onze slaperige hoofden.
Dat zijn toch de gelukkigste en rijkste momenten.

24-08-2016

Even wat anders

We wilden wat eenvoudigs bij de Turk eten voordat we naar een Perzisch tapijt gingen kijken. De Turk was dicht. We reden wat in West rond tot we in de verte een terras zagen. Op de stoep vanwege tropentoestemming. Witte tafelkleden. W en ik keken elkaar aan. We knikten. Ze hadden nog 1 tafeltje over.
W trakteerde op de meest goddelijke wijnen en we namen het 7-gangen menu.
Daar was niets Perzisch aan. 

23-08-2016

Sanctuarium

JW had het idee opgevat mijn tuin als plantenopvang te gebruiken tot hij weer een nieuw huis zou hebben en het leven hem weer meer zou toelachen.
Ik vond het een prima. Het enige was dat ik niet kon helpen sjouwen vanwege werk, en hij in z'n eentje de boel voor mijn hek zette. Hij belde om te zeggen dat het niet te tillen was. Ik dacht dat zullen we nog wel zien. Ik versleep hele huizen in mijn eentje.
Toen ik thuiskwam en de verzameling voor mijn hek zag staan, verbaasde ik me over de hoeveelheid. Hoe had hij die überhaupt zijn auto in gekregen.
Ik begon vrolijk. Maar moest hem na een tijdje toch schoorvoetend gelijk geven. Onmogelijk zwaar. 

20-08-2016

Mosterd na

Vrijdagmiddag pakte ik opgewekt mijn spullen voor een fijn weekendje weg en zag pas vrijdagavond, op de terugweg, de borden: Let op! Situatie gewijzigd!

17-08-2016

Ik verheug me

Het gaat gebeuren! Ik ben toegelaten in een Artist in Residency op IJsland om twee maanden aan mijn nieuwe boek te werken. Eindeloos lang de tijd om rustig met mezelf te brainstormen, over het eiland te lopen meimeren, gesprekken met medekunstenaars te voeren en met mijn respectabele kont in een warmtebron inspiratie op te doen. 

16-08-2016

Tijd voor een dromenonthoudapp

De reden van installatie van de 24//7 app is dat er iets aan mijn slaapgedrag verbeterd moet worden. Maar de app is niet alleen mijn steun voor slaaphygiëne, het houdt ook het aantal stappen dat ik op een dag zet bij, controleert mijn gewicht, hartslag en - nou komt het - mijn snurk- en praatgedrag.
Ik krijg eigenlijk nooit klachten, maar oké.
Het heeft iets absurds en narcistisch tegelijkertijd. Toch was ik benieuwd. De app adviseert mij zeven uur slaap, de telefoon moet bij mij in bed en het enige wat ik moet doen is mijn ogen sluiten. Dat was al gek. Alsof je de hele nacht bekeken wordt.

Ik sliep. Werd om 07.30 verwilderd wakker, terwijl ik om 08.00 in de trein moest zitten voor mijn eerste werkdag bij de VPRO. De app vond blijkbaar dat ik nog geen slaap genoeg had gehad, en had het alarm dat ik had gezet gewoon uitgeschakeld.
Wel stuurden ze me opnamen van de momenten dat er geluid te horen was. Om 01.31 smakte ik, zei iets onverstaanbaars en draaide er op los.

15-08-2016

Heldendaad

Achter het tuinpark, langs het spoor worden regelmatig illegale feesten gehouden. Hier op de tuin is er zelfs een app ontworpen die 'Geluidsoverlast' heet, waarin opgeroepen wordt om zoveel mogelijk te bellen, zodat de politie het serieus neemt en tot actie overgaat.

Toen ik met K over het terrein reed, hoorden we de illegalen druk in de weer. K werd acuut chagrijnig omdat de ervaring leert dat ze dan de hele nacht niet kan slapen. We gingen tot actie over.

Fietsen tegen een boom. Een paadje langs het spoor. Muziek die ons tegemoet baste. Toen kwamen we op een waanzinnige feest terecht. Verstopt in de bosjes, zitjes onder bomen, overal kaarslicht, de rook van joints waardoor je zelf niets meer hoeft te nemen, en muziek. Harde. Dat wel.
Binnen drie seconden stond een magnifieke vrouw met een glitterpatroon op haar voorhoofd voor ons. Door wie we waren uitgenodigd. Ik moest nog even bijkomen van het beledigende van het geheel. K en ik beschikten geen van beiden over de gemiddelde jonge leeftijd, maar ik zei vrolijk: 'Door niemand.'
Dat vond ik goed klinken. Avonturiers die we zijn. Hup de bosjes in om feest te vieren. En dat voor 50+.
Het werd niet op waarde geschat. Het was een besloten feest. Of we wilden vertrekken. Ik dacht nog, jij weet niet dat ik jou zo ga verlinken ten bate van de nachtrust van K.

Ik belde de fijne collega's die wel willen...
Deed uitvoerig verslag van het gebeuren en de locatie. De agente begreep niet heel rap - ondanks lengte- en breedtegraden - waar de illegaliteit zich afspeelde. Maar uiteindelijk leek het kwartje te vallen. En ach, als er een auto vrij was zou er wel iemand gaan kijken. Er waren zes festivals in Amsterdam aan de gang, dus...

Ik ging naar bed. Sliep als een roos.
De groepspap was in de nacht lyrisch geraakt. Het feest was gestopt.
De volgende dag werd ik gebeld. Politie. Ze bedankten mij voor de melding, alsof ik persoonlijk een aanslag had weten te voorkomen, terwijl het om wat boxen, waxinelichtjes, joints, pillen en te harde muziek en een te hoge leeftijd ging. 

13-08-2016

Trieste klus

Het huis dat normaal gesproken uitpuilt van de kinderen, vrienden van die kinderen, en de ouders, was doodstil. Er stonden verhuisdozen hoog tegen de ramen opgestapeld. Nauwelijks licht in de woonkamer.
J gidste me door het huis. Of ik met mijn heldere hoofd even een plan kon opstellen over hoe dit aan te pakken. Ik knikte optimistisch. We begonnen op zolder. Bij de vierde kinderkamer zag ik al scheel.
Het lukte me zowaar om er structuur in te brengen. Toen gingen we als tornado's door de kamers. Het raam verdween volledig achter de dozen.
Onttakelen is een treurige bezigheid. Vooral als je bedenkt dat de onttakelaar hemelaal niet wílde onttakelen. 

12-08-2016

Na al die tijd

Er is weer een mijlpaal bereikt. Vandaag leverde ik - met meer dan een half jaar vertraging - het manuscript in bij de corrector. Zij is een lieve schat, die vanaf februari geduldig elke keer mijn uitstel- en excuusmailtjes ontving, mij op de hoogte hield van andere opdrachten, zodat - mocht het manuscript onverhoopt eerder af zijn - zij niet vol zat.
Op een gegeven moment durfde ik niet meer te mailen.
Maar gisteren was het dan zo ver. Ik wilde haar een grote bos bloemen brengen, maar rond het Mercatorplein doen ze blijkbaar niet aan bloemen. Wel aan drank.
Het was een feest om haar Waantje te overhandigen.
En zij. Zij was intussen wel benieuwd geworden...

11-08-2016

Stille kracht

J (12 jaar) ontpopt zich als mijn zakelijk leider. Ze doet het weergaloos. Resultaat: inzameling van over de 100 euro door middel van eigengemaakte kaarten en het strikken van een journalist. Dat resulteerde in een publicatie in de Beemster Allgemeine...


Kreeg ik gisteren een telefoontje van Ajax. Een benefietwedstrijd was wegens drukte helaas niet mogelijk. Maar ze wilden wel kijken hoe ze me dan verder konden helpen.
Ik wist niet eens dat ze gemaild had. 

06-08-2016

Dat zal ze leren

De dag voor de schietpartij bedacht ik opeens dat elke engerd zijn hand door het bovenraam kon steken, en een beetje uitgestrekt met gemak het grote raam eronder openen en binnenstappen. Dat was geen prettig idee. En ja, ik weet het, ik moet iets aan deze angst doen die niet in verhouding staat met wat er gebeurt.

Maar de theorie was als volgt. Het T-shirt trekt de stoel mee, door het lawaai wat de stoel maakt, word ik wakker en kan vervolgens een vrolijk deuntje op mijn voetbalsupporterstoeter blazen.

05-08-2016

Angst

Mijn nichtje van 12 logeert bij mij in de datsja. We zitten bij het vuur. Er cirkelt al eindeloos een helikopter boven het park. Het verontrust me, maar het dringt pas echt goed tot me door dat er iets mis is als de overbuurvrouw belt.
Er wordt geschoten bij de ingang, we moeten naar binnen, deuren dicht, gordijnen dicht, snel. Er is er waarschijnlijk 1 door de sloot gegaan, het terrein op. Ik begin te trillen en dat trillen houdt de volgende uren niet meer op. Ik probeer onderkoeld te reageren. Niks te herhalen van wat ze zegt. Geen vragen te stellen die iets verraden.
'Wie was dat?' vraagt M.
'De overbuurvrouw. We gaan naar binnen, slapen.'
Ik gooi een pan water over het vuur.
'Waarom doe je dat?'
'De overbuurvrouw vindt vuur niet zo fijn. Kom we gaan slapen.' Ik herken mijn stem niet, maar mijn nichtje merkt gelukkig niks. Ik doe snel de gordijnen dicht, leg mijn voetbaltoeter klaar, mijn fluitje en alarm, de ijzeren staaf leg ik binnen handbereik. Het trillen gaat onverminderd door.
'Irritant die helikopter. Waarom is dat?'
'Ze oefenen.'
'Echt irritant.'
'Ja, probeer maar te slapen.'
Gelukkig is ze binnen vijf minuten weg.

Ik heb visioenen van IS-strijders die het tuinpark op zijn gekomen. Ze dringen elk romantisch huisje binnen, richten een slagveld aan en gaan door naar de volgende. Ik herinner me het stuk in de krant. Juist onverwachte doelen om angst te zaaien.
Tot zover gelukt. Ik ben nog nooit zo bang geweest.
Ik met mijn fluitje en voetbaltoeter tegenover een mitrailleur... Ik kan mijn broer niet bellen, die kan het terrein niet op, want ergens bij de ingang is het gevaar. We zitten als ratten in de val. Ik bel hem niet om hem niet ongerust te maken.

Ik vraag me af hoe ik M snel onder de keukentafel krijg, waar ik weet niet hoeveel rotzooi staat. Onder mijn bed is de eerste plek waar ze kijken. Vermoed ik.
Ik app een bewoonster van het park. Zij is ook alleen. Dat ik hysterisch ben. Ze belt me, ik ga in de wc staan, met mijn hand als een kommetje om mijn telefoon en mond om maar zo min mogelijk lawaai te maken.
De helicopter is nog aan het zoeken.
Het lukt me niet om rustig te worden. Ondanks geruststellende woorden.
Ik ga in bed liggen. Bril op, telefoon op zacht maar op mijn buik zodat ik hem eventueel voel trillen.
C, die officier van justitie is, en ook op het park woont, maar nu op La Palma zit, belt naar aanleiding van een paniekapp van mij.
Het is geen IS, die pakken de Gay Pride wel, áls ze al wat doen.
Ik denk dat het een goede opmaat is, eerst een tuinpark dan de optocht.
Ze vermoedt een afrekening in het criminele circuit. Ze praat meer dan tien minuten op me in. Het werkt. De helikopter is inmiddels ook gestopt.
Er komt een app binnen dat het gevaar geweken is. Er drie mannen zijn opgepakt. De zoon van de overbuurvrouw heeft weg moeten duiken voor de kogels. Er is drie keer geschoten. Maar nu alles veilig.
Toch heb ik het licht zien worden.

04-08-2016

Had ik eerder moeten weten

Ik sta met mijn broer in het keukentje van zijn kantoor. Staat er opeens een kantoorgenoot vlak achter me. Ik schrik me dood. 
Hij: 'Rustig maar, niet alle mannen zijn eng.'

03-08-2016

Hoppa! En nog eens en...

Het is nu al een doorslaand succes, mijn 1%Clubpagina. En ook voor mijn humeur. De eerste donateur, de onbekende K, stortte 5 euro. Dat is al een indrukwekkende gebeurtenis. Dat een vreemde zomaar geld overmaakt omdat hij het project wil steunen.
Maar het allermooiste is, dat er na een uurtje of zo, nog een keer een bedrag van hem binnenkwam. En ja hoor, vier donateurs later: wéér een bedrag! Ik liep al zingend door de boot. En toen, na enige tijd, weer!
De teller ging elke keer een prettig stukje omhoog. En BAM! Daar kwam hij nog een keer!
K krijgt van mij in ieder geval de prijs voor het meest originele schenkingsgedrag van de 1%Club ooit!

02-08-2016

Support gevraagd

Deel mee in het plezier een boek de wereld in te slingeren dat het ziekteproces van kinderen wat kan verlichten. Klik op 1%Club en doneer.
De eerste 5 euro heb ik al binnen! Van een onbekende. Helemaal leuk.

Vandaag kreeg ik ook de toezegging van Marco Borsato. Ondanks de vele verzoeken die hij dagelijks krijgt, gaat hij Waantje steunen.
Misschien maar meteen 1000 extra exemplaren laten drukken....
Nee. Eerst zorgen dat het boek er komt. Met jullie hulp.
Alvast heel veel dank!

01-08-2016

Voorbode

Gisteren zwierf ik door de stad en in de middag stapte ik op de fiets om naar het tuincentrum te gaan. Op de heenweg dacht ik aan H. Ik heb de man 14 jaar niet gezien en denk nooit aan hem.
Op de terugweg stond hij vuil in een container te doen.
Hij had die morgen aan mij gedacht omdat hij een verhaal van mij was tegengekomen.