Nog even...

In mei 2014 begon ik aan Waantje krijgt de knarser. Nu, twee jaar later, mei 2016 is het af. En het is goed geworden. Dat kan ik zomaar zeggen.
Het wachten is op de laatste tekeningen van de beste illustrator die ik me maar kan wensen en dan kan het naar de drukker.

Gisteren hoorde ik dat ik de boekpresentatie bij Kinderstad van VUmc mag houden. Dat betekent 820m2 de ruimte om het boek eens goed te lanceren.

Mocht je een financiële bijdrage willen leveren om dit project nóg beter van de grond te krijgen, dan houden de Horizonnetjes zich aanbevolen.
En dan kan je ook nog in het dankwoord.

De Horizonnetjes tijdens een wat-nu-weervergadering

illustratie: Ymke Hemminga

New towels, please

Drie nachten geleden droomde ik van de koning. We stonden op het strand. Hij wilde zwemmen, maar had geen handdoek. Ik bood hem er een aan. Hij, op agressieve toon: 'Ik bijt niet hoor!'
Ik, ietwat trillend: 'Nee, daarom bied ik hem ook aan.' Intussen hopend dat hij niet zou ontdekken dat ik helemaal geen reserve handdoek voor hem had, maar dat hij het zou moeten doen met de klamme versie die ik wel bij me had.

Dromenduiders der Lage Landen. Roept u maar. 

Verademing

Zegt die nieuwe lieve M, die zomaar mijn leven in komt dwarrelen: 'Je bent van de fiets gevallen. Mag je even 'auw' zeggen?!'

En door

De tendens van mijn omgeving naar aanleiding van het vorige bericht is: niet bij stilstaan. Niet 'in gaan zitten'. Einde gesprek. 

Dat moet indalen

Hoor ik vandaag op de radio dat ik voor de kat z'n kut chemo heb gehad.

Zondag

 

Uiterlijk vertoon

De opdracht was een parfum uit te kiezen. Nu is dat voor een ander een onmogelijke zaak. Maar de verkoopster zag meteen aan mij dat er zaken gedaan konden worden en wilde weten of ik hulp nodig had. Dat had ik.

Binnen vijf minuten duizelde het mij al. Ik ging maar even over om een geur voor mezelf uit te kiezen. Toen werd het pas echt verwarrend.

Uiteindelijk verliet ik de winkel met het mooiste flesje. Ik heb er ooit nog iemand honend om uitgelachen. Hij vroeg waar het bij parfum om ging. Ik antwoordde: 'Om de geur.'
Hij zei: 'Fout! Het gaat om de verpakking.'

Nu kan ik me hier verdedigen met het feit dat het een twijfelgeval betrof. En ik toen het prachtige flesje doorslaggevend liet zijn.
Terwijl ik ergens dacht dat ze die andere geur toch lekkerder zou vinden...

Nieuw

De kogel is door de kerk. Of de datsja.
Het rozenthema gaat eruit. Rücksichtslos. Komt door het opknappen. Dan kijk je toch weer met andere ogen naar alle rotzooi die je om je heen hebt verzameld. Ik verheug me al op het nieuwe thema. En nee. Het worden geen narcissen. 

Ja, zo

Ik kreeg een brief met daarin een uitnodiging voor bevolkingsonderzoek borstkanker. Ik belde ze om te vertellen dat ze wat aan de late kant waren.
Waarom?
Omdat ik al borstkanker heb gehad.
O zo. 

Wordt vervolgd

Ja! Hij is verstuurd. Ondanks computerproblemen, lekke luchtbedden en bouwperikelen. Mijn application for MacDowell Colony.
Laat de board zich nu maar buigen over de acht - met pijn en moeite - vertaalde verhalen. En laten er dit jaar niet al te veel beroemde schrijvers ook net in die ene blokhut willen zitten. Dat hutje diep in het bos waar de eigenaar in de middag zelf naar toe komt rijden met een picknickmand vol met lekkere dingen. Die hangt hij aan de deur als je het don't distrub sign hebt hangen.
Ik weet nu al dat ik elke dag een praatje met de goede man zal maken. En dat ik elk gesprek zal eindigen met hoe dankbaar ik ben dat ik daar zomaar mag zitten.  

In de lift

Ik dacht dat het tij gekeerd was met het tevoorschijn toveren van alle vermiste documenten. Op mijn laptop én in Google drive.
Maar toen nacht één het luchtbed langzaam leeg liep en ik de vloer steeds dichter naderde en uiteindelijk de kussens van de bank rukte, daar een bed van maakte, gebroken de dag doorbracht en me nacht twee, met een ander luchtbed, precies hetzelfde gebeurde - behalve dat ik te kapot om die kussens op de vloer te leggen en ik op de bank ging liggen (voeten in de vaas met bloemen) rechtovereind schietend van de kat die, toen ik net in slaap dreigde te vallen, bovenop mij sprong. Toen dacht ik: nu is de absolute bodem bereikt. Beam me up!

Zondag

Toen

Plotseling krijg ik zo'n onbedaarlijke heimwee naar de tijd van de NBBS, Broodje van Kootje en het onwaarschijnlijk mooie, oude, verzakte pand van Granaat op de Oude Schans, waar elk schroefje, elk moertje in een ander laatje werd gestopt, en die laden reikten tot aan het plafond. De mannen die er werkten wisten exact waar wat verstopt was. En het rook er naar teer. Of smeerolie. 

Ander einde. Nieuw begin

Ik wil alleen maar even tegen het universum zeggen dat ik 't heb begrepen. Dat ik de huid moet afstropen, al het oude weg moet doen en iets nieuws moet beginnen.
Ja. Oké. Goed.

Maar daar hoeft dan volgens mij niet ook nog eens een totaal lege computer - al het schrijfwerk van de afgelopen jaren, inclusief kinderboek verdwenen - tegenover te staan. 

Super host

En toen ging de afvoer kapot. F kreeg hem niet meer goed.
En toen hadden ze zo'n groot formaat afvoer niet bij Gunter en Meuser.
Maar wel op de Nassaukade.
En toen bleek t leertje niet goed. Of mijn aandraaikracht.
En intussen werd t minder dan 24 uur dat de eerste gasten uitbundig op de stoep zouden staan. 

Gebrek aan

F komt hier met zijn gereedschapskist. In no time heeft hij een slot op de schuifdeuren gemaakt, een rookmelder opgehangen. een afdekplaatje geplaatst en buigt zich dan over de - voor mij onverklaarbare - stank in het aanrechtkastje.
Of ik ooit de zwanenhals heb schoongemaakt.
Nog nooit.
Dat was duidelijk. F bleef maar zeggen dat je dingen kon schoonmaken. Ik verweerde me met het feit dat niemand mij ooit heeft verteld dat ik geacht word zwanenhalzen los te draaien.

Vandaag beter ik mijn leven. Ik kijk lang naar apparaten om te ontdekken of zij misschien ook verbogen schoonmaakplekken bevatten. En ja hoor.
De ruimte van het weggehaalde zeepbakje van de wasmachine. Geen idee dat dat ook kon. Of wat te denken van de geheime opening - alsof je iets oneerbaars doet - in de rubberen ring van de wasmachine.
Vallen deze zaken nu onder het kopje opvoeding of onder dat van ruimtelijk inzicht?

Drogredenen`

Terwijl ik in de boot aan het puinruimen ben, is iemand anders buiten met hetzelfde bezig. Maar dan telefonisch.
Schelle vrouwenstem. Het schalt over de gracht. Ik zit binnen en na een minuut of zeven begin ik mee te typen. Veel hoef je als schrijver niet te verzinnen.

'Ik word de hele tijd als de boeman afgeschilderd. Ik heb het vier keer gehoord. Dat ik de verwende prinses was. Zaterdag heb ik het ook gehoord, gisteren, vandaag heb ik het ook gehoord. Jij moet mij vertellen wat je normaal gedrag vindt. Ik heb je gevraagd wat je wilde. Zal ik voor je koken? Zullen we naar de Bijenkorf?
Nee! Jij zegt tegen mij dat ik drie dagen heb lopen verstieren.
De hele tijd dat gezeik over geld. Ik ben dat zo zat. Ik ben dat zo zat. Nee, ik heb dat niet tegen jou gezegd. Nee hoor. Jij zegt tegen mij dat ik dat niet mag doen: oude koeien uit de sloot halen en nu doe jij het. Ik neem alleen het tijdsbestek van dit weekend. Want ik ben dit wekend niet verwend geweest en dat weet jij dondersgoed. Ik ben dat niet geweest!
Nee!
Ik heb jou godverdomme hondervijfentwintig euro gegeven, terwijl jij dat niet eens meer weet. Dat vind ik verwend gedrag. Dat je dat niet meer weet. Ik heb gezegd: wat hebben we lekker gegeten. Moet jij dan werkelijk horen dank je wel, lieve schat?'

De overbootburen proberen haar aandacht te vangen. Het lukt niet. Ze overstemd alles. De buren roepen en zwaaien. En geven op.

'En weet je wat veel erger is. Dat ik dondersgoed weet hoe jij bent. En als jij echt zo rijk was... Ik doe het voor jou. Ik wil niet dat jij schulden hebt. Ik doe het voor jou. Dat jij dat hebt. Omdat ik weet dat je het leuk vindt.
Wat doe ik dan volgens jou, met verwend gedrag?
Ja, maar jij blijft continu doen alsof ik jou helemaal leegtrek. Maar wat dan? Ja, dat doe je wel met verwend en verwaand en prinsessengedrag. Ja, maar waarin dan? Waarin? Maar hoe presenteer ik me dan?
Maar ik koop het toch ook allemaal zelf van mijn eigen geld. En nogmaals. Ik kan dat toch ook. Gewoon zelf. Die spullen. Die koop ik toch zelf. Waarin vind jij mij dan verwend?
En hoe doe ik dat dan?
Maar dat heb ik al vanmorgen aan jou proberen uit te leggen, dat ik binnen 2 seconden weet of jij in je hum bent. Dat merk ik aan je antwoord. En dat vind jij heel arrogant gedrag. Maar weet je wat het ook is... ja, jij weet toch altijd alles beter.
Maar jij hebt nou ook nooit, dan ook nooit het idee dat ik jou ook heel erg heb geholpen overal in. Wat ik heel erg normaal vind. Je hoeft mij daar niet voor te bedanken, want ik vind dat heel erg normaal.
Jij bent net zo verwend als ik. Jawel. Nee, maar ik word de hele tijd als verwend afgeschilderd. En daar ben ik zo klaar mee. Zo klaar!
Ja, maar ook door jou, want jij werkt daar ook aan mee. Dat ik de hele tijd als een fucking geldwolf word afgeschilderd en die fucking tweehonderd euro van jou hoef ik niet. Ik kan zelf wel paprika kopen. Ik vind dat niet verwend gedrag, ik betaal gewoon mee aan de fucking huur. Ik betaal mijn eigen kleren, mijn eigen tas en mijn crème en mijn make-up, alles koop ik zelf, dus ik hoef dat niet van jou. En dat jij na vijf jaar nog steeds vindt dat ik verwend ben, terwijl ik al vijf jaar met je ben. Maar ik koop geen schoenen van 1000 euro.
Ik begrijp niet waar iedereen het vandaan haalt dat ik op andermans geld uit ben. Ik krijg helemaal niets. Alleen van mijn moeder. Ik weet niet waar mensen het vandaan halen. Dat ik elke maand moet zeggen dank je wel hiervoor.
Daar gaat het nu toch om?'

Ik stap mijn terras op. Het beeld is meer dan schitterend. Een hoogblonde jonge vrouw in een knalgele trui staat met een glas wijn en een sigaret in dezelfde hand tegen een auto geleund. Ze neemt een relaxte slok. Ze heeft vaker met dit bijltje gehakt.
'Mevrouw... mevrouw...'
Uiteindelijk hoort ze me.
'Iedereen geniet mee.'
Ze knikt, lacht even de vrouwen-onder-elkaarlach, en dempt haar volume. Ik vind haar sympathiek. En schaam me over het opschrijven van dit alles. Als gewetensussertje vertel ik mezelf dat ik de foto die ik nam ook had kunnen publiceren...  

Maar laten we vooral positief blijven

De app komt binnen op het moment dat:
-De laden (6) onder mijn bed zijn opengetrokken en niet meer in het systeem willen passen (begrijp ik ook nog);
-Ik bij geen van mijn wastafels (2) kan;
-Mijn matras uit pure nood in de zitkamer is gelegd;
-De inhoud van de keukenkasten buiten de keukenkasten her en der verweest staat te zijn;
-De papieren op mijn bureau geen stapels individuele wolkenkrabbers meer vormen (mijn denialmethode);
-de inhoud van de kledingkast zich niet meer in de kast bevindt.
En dan laat ik mijn geestelijke gemoedstoestand nog achterwege.

Hoe het met me gaat.

De eerste app terug was nog een van schouders eronder. En dat is nu juist precies hetgeen ik niet meer trek. Dat eeuwige positief zijn. Sterk zijn. Je hebt het zelf in de hand... Jazeker, maar NU NIET.
De tweede app was geweldig.
S herkende het. En dan moest hij ook nog es iedere keer weer spiritueel zijn en analyseren waar al die woede en angst (of woede=angst) vandaan kwam.
Ik kikkerde meteen op. Ik werd gehoord.
Helemaal toen hij appte dat zelfmedelijden af en toe heel nodig en menselijk is.
Ik berichtte terug over degenen die gedurende de chemo - tijdens de sporadische momenten dat ik het niet meer zag zitten - los gingen dat ik wel PO-si-TIEF moest blijven, dat er anders geen houden meer aan was.
Ja, aan hun onvermogen. Aan het feit dat zij niet in staat waren om even heel diep adem te halen om een fractie van de angst, onmacht en pijn te ervaren die ik voelde. Nee, het moest allemaal positief zijn, anders kreeg je kanker. Als ik dat niet al had.

Zondag

Modegevoelig

Mijn zus woont al meer dan 30 jaar in Amerika. Ze vindt iets onwijs mooi.
Terwijl wij in Nederland niets meer onwijs vinden. 

Perikelen

Er waren wat problemen gerezen. De gecrashte computer waarover nog een beslissing genomen moet worden: nieuwe of opkalefateren, de diepte-investering die dat sowieso wordt, geen mail meer te ontvangen op mijn telefoon, apps die verdwenen zijn, Online verwijst naar Apple en Apple naar Online 'dat doen ze nou altijd', de verbouwing van de boshut die dagen uitloopt, dus ook financieel, de op hande zijnde verhuizing naar diezelfde boshut, alle op de boot nog te herstellen zaken voor de verhuur die eigenlijk ook niet van de grond komen, de twee dagen die het me kost om de boot huurklaar te maken en die ik niet heb, de werkster die ik regelde morgen niet komt want buikgriep en daartussendoor het werken bij de NTR.

Vergeet ik nog de btw die - omdat ik te vaak op het nippertje inlever - uit voorzorg de 6e bij mijn boekhouder binnen moet zijn (straf), de dagelijkse boodschappen die ik niet meer doe, dus elke keer in een lege ijskast koekeloer, het Centraal Boekhuis dat per abuis mijn contract afsloot, wat niet viel terug te draaien (nee, mevrouw Ligthart, dat gaat echt niet) en de chauffeur die met mijn boeken in zijn laadklep mijn boot niet kon vinden en waarvoor ik wel moet betalen. Het uit het cb-afgesloten zijn voortvloeiende bol-gedoe - dat wurgcontract wilde ik dan ook stoppen, maar dat kon niet, ik was onvindbaar in de computer.
En dan was er ook de deadline van de aanmelding van de artists in residency in de VS waarvoor ik acht verhalen vertaalde en nu mijn duimen draai dat degene die het voor me gaat nakijken het redt. Vriendendienst dus geen stok achter den geopende deur en het ontdekken dat de link naar mijn tv-interview niet meer werkt en ik dat filmpje nodig heb voor mijn aanmelding.
Vertelde ik al dat mijn douche niet warm wordt?