22-09-2016

21-09-2016

Bijna

Als ik uit mijn boot kom, houdt een vrouw met een hondje mij staande. Ze zit elke dag in het cafe op de hoek. Ze trilt.
'Hoe is het met je moeder?'
In een seconde besluit ik haar gewoon te antwoorden in plaats van te zeggen dat zij mijn moeder helemaal niet kent.
'Goed.'
Verbazing.
'O ja? De vorige keer dat ik haar zag was ze toch wel erg in de war.'
Ik besef dat dit niet verder vol kan houden. Voor haar niet. En vanwege het feit dat ik, als ik het wel doe, elke keer als ik in het cafe kom over een moeder die in de war is moet praten. Nou is mijn moeder veel, maar niet in de war.
Ik zeg haar dat ik eigenlijk denk dat zij zich vergist. Dat het goed gaat met mijn moeder.
'Waar komt jouw moeder vandaan, dan?'
'Naarden.'
'O. Nee. Ik dacht dat je de dochter van Nelly Frijda was. Je lijkt op haar.'

19-09-2016

Beschuldiging

Met de kunstenaar ging ik naar het Concertgebouw. Hij is 1.97, dus deed ik mijn hoogste hakken aan. Hij was in pak. Zo zag ik hem nog niet. Het beviel. Wij schreden het Concertgebouw in en de massa week.
In de pauze had de kunstenaar een theorie. De dirigent (ca. 1.70) kiest zijn orkest (zo'n tien mensen die allemaal om hem heen stonden) niet om hun kwaliteit maar om hun lengte. Verder had hij drie fouten gehoord.

Na de pauze werd de Stabat Mater van Pergolesi gezongen. De zaal was door dolle, ik ook, en de staande ovatie duurde. De kunstenaar ging weer zitten. Ik keek omlaag om te zien wat er was. De kunstenaar zat met zijn handen tegen zijn oren gedrukt.
'Jullie klappen op oorhoogte.'

17-09-2016

Moeilijk dus makkelijk

Met W in de Tolhuistuin gegeten. Perfect terras, leuke bediening. We discussieerden over de wijn. Het meisje vond het leven al moeilijk genoeg, en om dan ook nog eens moeilijke wijn te gaan drinken...

Het was wel de avond van de tegeltjes. Even daarvoor had W gezegd: 'Het leven is moeilijk, dus moet je het makkelijk leven.'
Iets in die trant. Want door de makkelijk moeilijke wijn, is mij de exacte formulering ontschoten. Wat jammer is. 

14-09-2016

Uitgeveren

De dagen bestaan uit opmaak controleren. Toch weer nieuwe dingen ontdekken. Weer controleren. Beven voor over het hoofd geziene fouten. Bis.
Het is wat, uitgever zijn. 

12-09-2016

En de wisselrok was geboren

Na de boekensalon ging ik even onaangemeld bij de kunstenaar langs. Hij deed open. Terwijl hij de telefoon opnam, deed ik de tuindeuren open en ging op de bank zitten, maar dat was niet de bedoeling, al had ik toevallig het spinnenweb dat er boven hing heel gelaten. Hij liet me de andere webben zien en meteen ook maar even hoe hij zich, bukkend en strekkend door de tuin voortbewoog.
Ik vertelde hem dat ik al weken niet slaap om alles omtrent mijn boek, waarop hij onmiddellijk in allerlei laatjes en kasten ging rommelen. Heb je al lavendel? Het antwoord maakte niet uit, al was het nee. Hij was al met het volgende flesje bezig. Er zaten minuscule pilletjes in. Na een inquisitie van mij over de herkomst - India, officiële winkel - en of hij het zelf al had genomen - al maanden - was ik gerust, maar stelde hem nog wel even op de hoogte van mijn a-typische reactie op drugs. Dit had daar niets mee te maken. Homeopathisch als de pest. Mooi.
Toen kreeg ik een glas om rustig te worden. Hij had alleen een aangebroken fles en ik moest even proeven of die nog goed was. Ik schatte de wijn - de kunstenaar kennende - op een week oud, maar het was nog goed te doen. Nog van zijn verjaardag, zei de hij stralend.
22 juni.
Ik dronk vrolijk door. Zijn nieuwe spijkerrok bewonderend die daar ergens rondslingerde. Ik kon me niet inhouden, en deed hem aan. Stond me goed, vond hij. Dat vond ik ook en stelde voor er een wisselrok van te maken. 

09-09-2016

Druk

Met de vormgever ging ik naar de drukker. Degene met wie we een afspraak hadden was er nog niet, dus werden we door M rondgeleid. Geweldig. Wat een feest om die gigantische drukkerij te zien. De pallets papier, de content voor de weekbladen, de persen, de lopende band waarbij het boek in elkaar gelijmd werd. Bleek dat M dé man was met wie ik voor Russisch water ook steeds contact had gehad, aangeraden door mijn oude uitgever.


Het feest was compleet toen ik de pallet met de voorkant van James Wood zag.
De afspraak was er inmiddels ook. Hij vond de voorkant van Waantje erg goed - 'En ik zie er nogal wat voorbijkomen... Ja, mooi. Kleurig.'
En toen moesten er weer wat beslissingen genomen worden. Hardcover versus soft, glans- of matlaminaat, en/of een aaibare voorkant, eenzijdig full colour, genaaid of geplakt, al dan niet een steunkleur voor het binnenwerk, papierdikte omslag, papierdikte binnenwerk, papierdikte schutbladen, schutbladen bedrukt of onbedrukt, opgeplakt of aangedrukt, papierkleur, rechte of ronde rug, kapitaalbandje ja of nee, zo ja, welke kleur, 1/1 of 2/2 bedrukt, wel of geen leeslint, oplage, in- of exclusief proef.
Van die dingen.

07-09-2016

Nieuw!

Het is zowaar voor elkaar. Na twee debacles met websitebouwers dacht ik fuck it, ik doe het gewoon zelf. Scheelt veel geld en het moet toch gewoon een basic iets zijn. Als je mijn boeken maar kunt bestellen.
Na tamelijk wat geklieder en probeersels staat hij, al is hij zeker voor verbetering vatbaar. Maar ik kan je niet vertellen wat voor lol het is om het te lanceren, en dat elke link ook daadwerkelijk werkt. Kijk maar even op Caroline Ligthart

06-09-2016

In de morgen

Ik sta met een kop koffie in de openslaande deuren naar mijn terras. Op de brug zie ik T. Ik wuif. Ze steekt haar hand op. Dan haar duim. Daarna maakt ze een grote cirkel met haar handen. En nog een keer haar duim omhoog.
Ik buig. 

05-09-2016

Verjaren

S is vandaag 51 geworden en ik word uitgenodigd om samen met haar hele familie en aanhang te gaan eten in Nick Vollebregt. Ik ken haar vanaf mijn 12e. Daarmee is haar familie ook een beetje de mijne geworden. Veertien familieleden erbij. Luxe. 

03-09-2016

Petje af

Vandaag is het mijn ouders gelukt 56 jaar lang gelukkig getrouwd te zijn. 

01-09-2016

Druk als een boer met 1 koe

Drukte 1
Ik heb een eigen website gemaakt omdat bouwers daar te veel geld voor vroegen. Het was niet zo ingewikkeld en het werkt goed. Behalve dan dat nu blijkt dat je alleen maar met creditcard kunt betalen en dat natuurlijk totaal niet gaat werken voor het bestellen van een boek. Dat wordt een andere partij uitkiezen en weer uitvogelen hoe de nieuwe structuur werkt.

Drukte 2
Na twijfel, besloot ik toch een investering te doen en het persbericht over de lancering van Waantje krijgt de knarser uit te besteden. Er zouden tussen de 200 en 500 ontvangers zijn. Dat vond ik hoopgevend en tijdbesparend. Mijn argwaan was dat ik 25 euro moet betalen als ik per se wilde weten waar het bericht naar toe zou gaan.
Ik betaalde 25 euro. Om vast te stellen dat Aardappelwereld Magazine nu vast - tussen alle piepers door - aandacht gaat besteden aan een kinderboek voor kinderen met kanker.

30-08-2016

Groei en bloei

Het was tijd voor het eindeseizoensetentje terwijl het seizoen nog helemaal niet voorbij is. We zaten met z'n achten in een van onze tuinen, met veel meegenomen gerechten en wat wijn.
We zijn allemaal in onze nopjes met ons laantje. We bewonderen elkaars tuinen of lege vlakte - de 'Kappertjes' zitten nog in het opbouwstadium, nadat ze de gehele tuin omgehakt hadden tot grote tijdelijke ontsteltenis van de wederzijdse buren, waar ik een van ben. 

29-08-2016

Hij lachte

J wilde mij koppelen aan een kakker. Ik zag dat niet zo zitten, maar ging toch mee naar Bubbles and bites in Bloemendaal.
Ik keek mijn ogen uit naar de mensen in uniform, mezelf voorhoudend dat iedereen op Ruigoord ook een uniform heeft.
Hier was het wit. Veel goud. Veel geföhnd. Ordinair. Nouveau riche.
Maar uiteindelijk raakten we aan de praat met een fijn echtpaar van in de zestig. We hingen tegenover elkaar aan een tafel. Ik tegen hem: 'Er loopt hier opvallend veel wit...' knikte hem geruststellend toe, ' 'Ik weet dat jij een witte broek aan hebt.'

27-08-2016

En die wilde ik niet

W had nog voorgesteld met de auto te komen om het Perzisch tapijt te kunnen vervoeren, maar toen raakten we afgeleid en gingen opeens een 7-gangen diner nuttigen.
Maar nu was het dan zo ver. Ik ging naar de man die diep in West woonde, op de fiets. Omdat ik vertrouwen heb in de Nederlandse fiets in het algemeen en mijn vervoerskwaliteiten in het bijzonder.
De man nam mij mee naar het object. 
Het was een postzegel.  

26-08-2016

Vastleggen

Het was kokend heet in de berging op de zolder van de schilder. Ik hoopte dat hij mijn hoofd niet glimmend zou vastleggen. Ik zat met mijn lippen iets gekruld anderhalf uur naar hem te staren. De vraag wie kijkt naar wie drong zich op.
Het raam stond open en vanaf een balkon verderop werd geschreeuwd.
'Hé, schildertje!'
De schilder constateerde: 'Jaloers.'
En:'We moeten dat naaktschilderen voorlopig maar achterwege laten.'
Ik bleef keurig in dezelfde positie zitten en kon me al die tijd een beeld vormen van mijn hoofd op het canvas. Dat dat een ander beeld was dan de werkelijkheid verbaasde niemand. 

25-08-2016

Luxe

We kwamen midden in de nacht aan op de tuin. Daar hadden we niet op gerekend. W moest z'n tent nog opzetten. Ik assisteerde. Dat bestond er alleen maar uit dat ik hem bewonderend aanmoedigde terwijl ik de Maclite vasthield.

Toen vielen we in coma. Maar vroeg in de ochtend kwam de eerste app het tuinhuis binnen.
'Goodmooooooooooooooorning!!!'
Tuinhuis naar tent:
'Koffie is in de maak. Ik verwacht u over vijf minuten op het zonneterras.'
Tent naar tuinhuis:
'Joepie!!!'

Koffie in onze hand, zon op onze slaperige hoofden.
Dat zijn toch de gelukkigste en rijkste momenten.

24-08-2016

Even wat anders

We wilden wat eenvoudigs bij de Turk eten voordat we naar een Perzisch tapijt gingen kijken. De Turk was dicht. We reden wat in West rond tot we in de verte een terras zagen. Op de stoep vanwege tropentoestemming. Witte tafelkleden. W en ik keken elkaar aan. We knikten. Ze hadden nog 1 tafeltje over.
W trakteerde op de meest goddelijke wijnen en we namen het 7-gangen menu.
Daar was niets Perzisch aan. 

23-08-2016

Sanctuarium

JW had het idee opgevat mijn tuin als plantenopvang te gebruiken tot hij weer een nieuw huis zou hebben en het leven hem weer meer zou toelachen.
Ik vond het een prima. Het enige was dat ik niet kon helpen sjouwen vanwege werk, en hij in z'n eentje de boel voor mijn hek zette. Hij belde om te zeggen dat het niet te tillen was. Ik dacht dat zullen we nog wel zien. Ik versleep hele huizen in mijn eentje.
Toen ik thuiskwam en de verzameling voor mijn hek zag staan, verbaasde ik me over de hoeveelheid. Hoe had hij die überhaupt zijn auto in gekregen.
Ik begon vrolijk. Maar moest hem na een tijdje toch schoorvoetend gelijk geven. Onmogelijk zwaar. 

20-08-2016

Mosterd na

Vrijdagmiddag pakte ik opgewekt mijn spullen voor een fijn weekendje weg en zag pas vrijdagavond, op de terugweg, de borden: Let op! Situatie gewijzigd!

17-08-2016

Ik verheug me

Het gaat gebeuren! Ik ben toegelaten in een Artist in Residency op IJsland om twee maanden aan mijn nieuwe boek te werken. Eindeloos lang de tijd om rustig met mezelf te brainstormen, over het eiland te lopen meimeren, gesprekken met medekunstenaars te voeren en met mijn respectabele kont in een warmtebron inspiratie op te doen. 

16-08-2016

Tijd voor een dromenonthoudapp

De reden van installatie van de 24//7 app is dat er iets aan mijn slaapgedrag verbeterd moet worden. Maar de app is niet alleen mijn steun voor slaaphygiëne, het houdt ook het aantal stappen dat ik op een dag zet bij, controleert mijn gewicht, hartslag en - nou komt het - mijn snurk- en praatgedrag.
Ik krijg eigenlijk nooit klachten, maar oké.
Het heeft iets absurds en narcistisch tegelijkertijd. Toch was ik benieuwd. De app adviseert mij zeven uur slaap, de telefoon moet bij mij in bed en het enige wat ik moet doen is mijn ogen sluiten. Dat was al gek. Alsof je de hele nacht bekeken wordt.

Ik sliep. Werd om 07.30 verwilderd wakker, terwijl ik om 08.00 in de trein moest zitten voor mijn eerste werkdag bij de VPRO. De app vond blijkbaar dat ik nog geen slaap genoeg had gehad, en had het alarm dat ik had gezet gewoon uitgeschakeld.
Wel stuurden ze me opnamen van de momenten dat er geluid te horen was. Om 01.31 smakte ik, zei iets onverstaanbaars en draaide er op los.

15-08-2016

Heldendaad

Achter het tuinpark, langs het spoor worden regelmatig illegale feesten gehouden. Hier op de tuin is er zelfs een app ontworpen die 'Geluidsoverlast' heet, waarin opgeroepen wordt om zoveel mogelijk te bellen, zodat de politie het serieus neemt en tot actie overgaat.

Toen ik met K over het terrein reed, hoorden we de illegalen druk in de weer. K werd acuut chagrijnig omdat de ervaring leert dat ze dan de hele nacht niet kan slapen. We gingen tot actie over.

Fietsen tegen een boom. Een paadje langs het spoor. Muziek die ons tegemoet baste. Toen kwamen we op een waanzinnige feest terecht. Verstopt in de bosjes, zitjes onder bomen, overal kaarslicht, de rook van joints waardoor je zelf niets meer hoeft te nemen, en muziek. Harde. Dat wel.
Binnen drie seconden stond een magnifieke vrouw met een glitterpatroon op haar voorhoofd voor ons. Door wie we waren uitgenodigd. Ik moest nog even bijkomen van het beledigende van het geheel. K en ik beschikten geen van beiden over de gemiddelde jonge leeftijd, maar ik zei vrolijk: 'Door niemand.'
Dat vond ik goed klinken. Avonturiers die we zijn. Hup de bosjes in om feest te vieren. En dat voor 50+.
Het werd niet op waarde geschat. Het was een besloten feest. Of we wilden vertrekken. Ik dacht nog, jij weet niet dat ik jou zo ga verlinken ten bate van de nachtrust van K.

Ik belde de fijne collega's die wel willen...
Deed uitvoerig verslag van het gebeuren en de locatie. De agente begreep niet heel rap - ondanks lengte- en breedtegraden - waar de illegaliteit zich afspeelde. Maar uiteindelijk leek het kwartje te vallen. En ach, als er een auto vrij was zou er wel iemand gaan kijken. Er waren zes festivals in Amsterdam aan de gang, dus...

Ik ging naar bed. Sliep als een roos.
De groepspap was in de nacht lyrisch geraakt. Het feest was gestopt.
De volgende dag werd ik gebeld. Politie. Ze bedankten mij voor de melding, alsof ik persoonlijk een aanslag had weten te voorkomen, terwijl het om wat boxen, waxinelichtjes, joints, pillen en te harde muziek en een te hoge leeftijd ging. 

13-08-2016

Trieste klus

Het huis dat normaal gesproken uitpuilt van de kinderen, vrienden van die kinderen, en de ouders, was doodstil. Er stonden verhuisdozen hoog tegen de ramen opgestapeld. Nauwelijks licht in de woonkamer.
J gidste me door het huis. Of ik met mijn heldere hoofd even een plan kon opstellen over hoe dit aan te pakken. Ik knikte optimistisch. We begonnen op zolder. Bij de vierde kinderkamer zag ik al scheel.
Het lukte me zowaar om er structuur in te brengen. Toen gingen we als tornado's door de kamers. Het raam verdween volledig achter de dozen.
Onttakelen is een treurige bezigheid. Vooral als je bedenkt dat de onttakelaar hemelaal niet wílde onttakelen. 

12-08-2016

Na al die tijd

Er is weer een mijlpaal bereikt. Vandaag leverde ik - met meer dan een half jaar vertraging - het manuscript in bij de corrector. Zij is een lieve schat, die vanaf februari geduldig elke keer mijn uitstel- en excuusmailtjes ontving, mij op de hoogte hield van andere opdrachten, zodat - mocht het manuscript onverhoopt eerder af zijn - zij niet vol zat.
Op een gegeven moment durfde ik niet meer te mailen.
Maar gisteren was het dan zo ver. Ik wilde haar een grote bos bloemen brengen, maar rond het Mercatorplein doen ze blijkbaar niet aan bloemen. Wel aan drank.
Het was een feest om haar Waantje te overhandigen.
En zij. Zij was intussen wel benieuwd geworden...

11-08-2016

Stille kracht

J (12 jaar) ontpopt zich als mijn zakelijk leider. Ze doet het weergaloos. Resultaat: inzameling van over de 100 euro door middel van eigengemaakte kaarten en het strikken van een journalist. Dat resulteerde in een publicatie in de Beemster Allgemeine...


Kreeg ik gisteren een telefoontje van Ajax. Een benefietwedstrijd was wegens drukte helaas niet mogelijk. Maar ze wilden wel kijken hoe ze me dan verder konden helpen.
Ik wist niet eens dat ze gemaild had. 

06-08-2016

Dat zal ze leren

De dag voor de schietpartij bedacht ik opeens dat elke engerd zijn hand door het bovenraam kon steken, en een beetje uitgestrekt met gemak het grote raam eronder openen en binnenstappen. Dat was geen prettig idee. En ja, ik weet het, ik moet iets aan deze angst doen die niet in verhouding staat met wat er gebeurt.

Maar de theorie was als volgt. Het T-shirt trekt de stoel mee, door het lawaai wat de stoel maakt, word ik wakker en kan vervolgens een vrolijk deuntje op mijn voetbalsupporterstoeter blazen.

05-08-2016

Angst

Mijn nichtje van 12 logeert bij mij in de datsja. We zitten bij het vuur. Er cirkelt al eindeloos een helikopter boven het park. Het verontrust me, maar het dringt pas echt goed tot me door dat er iets mis is als de overbuurvrouw belt.
Er wordt geschoten bij de ingang, we moeten naar binnen, deuren dicht, gordijnen dicht, snel. Er is er waarschijnlijk 1 door de sloot gegaan, het terrein op. Ik begin te trillen en dat trillen houdt de volgende uren niet meer op. Ik probeer onderkoeld te reageren. Niks te herhalen van wat ze zegt. Geen vragen te stellen die iets verraden.
'Wie was dat?' vraagt M.
'De overbuurvrouw. We gaan naar binnen, slapen.'
Ik gooi een pan water over het vuur.
'Waarom doe je dat?'
'De overbuurvrouw vindt vuur niet zo fijn. Kom we gaan slapen.' Ik herken mijn stem niet, maar mijn nichtje merkt gelukkig niks. Ik doe snel de gordijnen dicht, leg mijn voetbaltoeter klaar, mijn fluitje en alarm, de ijzeren staaf leg ik binnen handbereik. Het trillen gaat onverminderd door.
'Irritant die helikopter. Waarom is dat?'
'Ze oefenen.'
'Echt irritant.'
'Ja, probeer maar te slapen.'
Gelukkig is ze binnen vijf minuten weg.

Ik heb visioenen van IS-strijders die het tuinpark op zijn gekomen. Ze dringen elk romantisch huisje binnen, richten een slagveld aan en gaan door naar de volgende. Ik herinner me het stuk in de krant. Juist onverwachte doelen om angst te zaaien.
Tot zover gelukt. Ik ben nog nooit zo bang geweest.
Ik met mijn fluitje en voetbaltoeter tegenover een mitrailleur... Ik kan mijn broer niet bellen, die kan het terrein niet op, want ergens bij de ingang is het gevaar. We zitten als ratten in de val. Ik bel hem niet om hem niet ongerust te maken.

Ik vraag me af hoe ik M snel onder de keukentafel krijg, waar ik weet niet hoeveel rotzooi staat. Onder mijn bed is de eerste plek waar ze kijken. Vermoed ik.
Ik app een bewoonster van het park. Zij is ook alleen. Dat ik hysterisch ben. Ze belt me, ik ga in de wc staan, met mijn hand als een kommetje om mijn telefoon en mond om maar zo min mogelijk lawaai te maken.
De helicopter is nog aan het zoeken.
Het lukt me niet om rustig te worden. Ondanks geruststellende woorden.
Ik ga in bed liggen. Bril op, telefoon op zacht maar op mijn buik zodat ik hem eventueel voel trillen.
C, die officier van justitie is, en ook op het park woont, maar nu op La Palma zit, belt naar aanleiding van een paniekapp van mij.
Het is geen IS, die pakken de Gay Pride wel, áls ze al wat doen.
Ik denk dat het een goede opmaat is, eerst een tuinpark dan de optocht.
Ze vermoedt een afrekening in het criminele circuit. Ze praat meer dan tien minuten op me in. Het werkt. De helikopter is inmiddels ook gestopt.
Er komt een app binnen dat het gevaar geweken is. Er drie mannen zijn opgepakt. De zoon van de overbuurvrouw heeft weg moeten duiken voor de kogels. Er is drie keer geschoten. Maar nu alles veilig.
Toch heb ik het licht zien worden.

04-08-2016

Had ik eerder moeten weten

Ik sta met mijn broer in het keukentje van zijn kantoor. Staat er opeens een kantoorgenoot vlak achter me. Ik schrik me dood. 
Hij: 'Rustig maar, niet alle mannen zijn eng.'

03-08-2016

Hoppa! En nog eens en...

Het is nu al een doorslaand succes, mijn 1%Clubpagina. En ook voor mijn humeur. De eerste donateur, de onbekende K, stortte 5 euro. Dat is al een indrukwekkende gebeurtenis. Dat een vreemde zomaar geld overmaakt omdat hij het project wil steunen.
Maar het allermooiste is, dat er na een uurtje of zo, nog een keer een bedrag van hem binnenkwam. En ja hoor, vier donateurs later: wéér een bedrag! Ik liep al zingend door de boot. En toen, na enige tijd, weer!
De teller ging elke keer een prettig stukje omhoog. En BAM! Daar kwam hij nog een keer!
K krijgt van mij in ieder geval de prijs voor het meest originele schenkingsgedrag van de 1%Club ooit!

02-08-2016

Support gevraagd

Deel mee in het plezier een boek de wereld in te slingeren dat het ziekteproces van kinderen wat kan verlichten. Klik op 1%Club en doneer.
De eerste 5 euro heb ik al binnen! Van een onbekende. Helemaal leuk.

Vandaag kreeg ik ook de toezegging van Marco Borsato. Ondanks de vele verzoeken die hij dagelijks krijgt, gaat hij Waantje steunen.
Misschien maar meteen 1000 extra exemplaren laten drukken....
Nee. Eerst zorgen dat het boek er komt. Met jullie hulp.
Alvast heel veel dank!

01-08-2016

Voorbode

Gisteren zwierf ik door de stad en in de middag stapte ik op de fiets om naar het tuincentrum te gaan. Op de heenweg dacht ik aan H. Ik heb de man 14 jaar niet gezien en denk nooit aan hem.
Op de terugweg stond hij vuil in een container te doen.
Hij had die morgen aan mij gedacht omdat hij een verhaal van mij was tegengekomen. 

30-07-2016

Luxe

De korf is ingewijd met S&H. Die vonden hem niet te groot. Toen hij zo in de fik stond vond ik hem ook niet te groot. Alleen het vuur te klein.
Nee hoor. Geintje.
De korf is onwaarschijnlijk goed. En verplaatsbaar. Dus staat hij nu in mijn buitenhuiskamer onder de blauwe regen. Daar staat hij gezellig en goed. Net een echte huiskamer. Met authentieke details. Zoals de scheuren in de schermlamp zonder peer.
Wat geniet ik toch van mijn buitenplaats. 

29-07-2016

Kortom

Ik kocht een vuurkorf. Zo'n beetje alle mogelijke korven gezien die er bestaan. Maar vergat dat ik ooit van degene die ik uiteindelijk kocht gedacht heb: 'Die is te groot. Moet ik onthouden.'


28-07-2016

Alles behalve

Ik ging eten bij P&M in Loosdrecht. Het was fenomenaal. Ze hebben een boerderij, een boomgaard, gasthuis, kippen, slootjes, zithoekjes, smaak.
Terwijl we met een glas onder een afdakje - het regende - over de boomgaard staarden, mijmerde ik: 'Het enige wat ik mis is water. Een meertje.'
'Dat ligt daarachter, achter die wilgen...'

27-07-2016

En toen

En toen kwam de vormgever met de omslag van Waantje krijgt de knarser.
En toen vond ik dat wonderbaarlijk mooi.
En toen werd het allemaal opeens heel tastbaar.
En toen kwam ik weer een stapje dichterbij mijn droom, die in oktober uitkomt. 

26-07-2016

Vastleggen

Het was kolkend heet in de berging op de zolder van de schilder. Ik hoopte dat hij mijn hoofd niet glimmend zou vastleggen. Ik zat braaf met mijn lippen iets gekruld anderhalf uur naar hem te staren. De vraag wie kijkt naar wie drong zich op.
Het raam stond open en vanaf een balkon verderop werd geschreeuwd. 'Hé, schildertje!'
De schilder constateerde droog: 'Jaloers.' En:'We moeten dat naaktschilderen voorlopig maar achterwege laten.'
Ik bleef keurig in dezelfde positie zitten en had natuurlijk geen zicht op het doek en al die tijd kon ik me een beeld vormen van mijn hoofd op het canvas. Dat dat een ander beeld was dan de werkelijkheid verbaasde niemand. 

• Ongeschikt

Ik moest de ring in met de loense trainer. Sexy, maar afleidend als je iemand in de ogen moet kijken. Ondanks herhaaldelijke vermaningen, lukte het me niet hem echt met volle kracht te raken.
Hij is een kop groter dan ik. Haalt de meest heftige mannen in de ring. Ik ben een luciferstokje voor hem.
Het lukte me niet.
Emoties. Bij mij. Omdat ik hem niet kon slaan. En hij dat wel wilde.
Ik verliet de ring. Trillende lip.  

25-07-2016

De goede slag

Zondagavond toen de wind was gaan liggen en het water spiegelglad was, stapte ik in mijn kajak. Inmiddels heb ik een favoriete route, die heel rustig is. Hij loopt onder meer achter Artis langs. Daar hangen de treurwilgen zwaar over het water. Ik ging er doorheen en toen de punt uit de takken kwam, klonk er een hoog: 'Hé!'
Een groep studenten zat op het gras met een ghetto blaster zacht aan. Ze deden mij na, begonnen met z'n allen vloeiende bewegingen met hun armen te maken, op de maat van de muziek. Het was ballet. Ik deed mee met mijn peddel. Maakte mijn bewegingen nog vloeiender en hield het ritme van de muziek aan.
De studenten juichten. 

22-07-2016

Avondje uit

We gingen eten in Vondel CS. Bestelden water. J benadrukte nog: gewoon kraanwater. Het meisje knikte serieus. J hield een betoog over betalen voor water. Het was een 'dingetje' om niet te zeggen, zijn dingetje.
Aan het einde van de avond vroeg J de rekening. Het meisje haalde alleen het bedrag uit haar handcomputer. 170 euro. J pinde. Het meisje verdween. J bedacht toch dat hij de rekening wilde. Zeker nadat I had verteld dat een vriend van haar altijd de rekening checkt en het nooit klopt.
Het meisje kwam met de rekening. J checkte. Hij had 50 euro te veel betaald.
Het meisje reageerde erg goed. Ik vond dat J de manager aan moest spreken ipv het meisje dat alleen maar de routing volgde die ze opgelegd kreeg. De manager was binnen en J liet het zitten.
Wij liepen weg. Tot ik vroeg: 'Staat het water er eigenlijk op?'
Het stond er op.
J stormde naar binnen. Wij achter hem aan. De manager, een studente, die in vergadering zat met haar onderstudenten, kwam naar ons toe. Het was zo perfect dat J het zei. Daar was ze echt blij om. Maar wie het dan was. Dat wilde ze per se weten. Gelukkig zei J dat niet. De manager kwam met - kort samengevat - een bullshit verhaal, waarbij ze de schuld op haar personeel schoof.
J kreeg een tegoedbon van 25 euro en de fles wijn van 35 terug.
Wij liepen weg.
I: 'Heb je nou dat geld van die wijn gekregen?'
J stormde weer naar binnen. 

19-07-2016

Voortschrijdend inzicht en drukte

Dat er ook een wereld rechts van de ring bestaat, begin ik de laatste jaren steeds meer te beseffen. Komt door de drukte hier in het centrum. Het is dat ik de datsja heb, dat maakt echt veel, zo niet alles goed. Maar desondanks ben ik toch aan het nadenken over later.
Jawel.
Het later dat zich vroeger absoluut in Amsterdam zou afspelen. Nu denk ik dat dat niet het geval gaat zijn. Hop het platteland op. Ergens een hut aan een meertje, zodat het opheffen van de datsja niet al te veel pijn doet.
Onvoorstelbaar voorstelbaar. 

18-07-2016

Op de markt

Zaterdag zat ik enige tijd achter de kraam van de kunstenaar. Hij voerde me hasjkoekjes en melk, alhoewel hij nog nog nooit had meegemaakt dat een vrouw melk dronk. En waarschijnlijk ook niet dat iemand die al dertig jaar in Amsterdam woont, niet van het bestaan van hasjkoekjes op de hoogte is.

In de kraam: veel vage gezonde dingen, zijn tekeningen en olijfhout.
De kunstenaar moest naar de wc en ik moest op die kraam letten. En ja hoor, meteen een klant. Een nette man die wilde weten wat het allemaal kostte.
Geen idee.
In de verte stak de kunstenaar, die alweer in de weer was met iemand die hij kende, ver boven de massa uit. Ik wenkte.
Hij slenterde op zijn gemakje terug, terwijl ik verkoopachtige dingen tegen de nette meneer zei zodat hij werd klaargestoomd voor een grote aankoop.
'Ik kan je ook geen seconde alleen laten,' zei de kunstenaar vrolijk.
Weg was de zorgvuldig opgebouwde verkoopsfeer.

16-07-2016

Perfecte timing

De ochtend na de man op mijn terras kwam H. Ik zou een door hem gemaakte documentaire kijken om hier en daar wat aanpassingen door te voeren.
H hoorde van de terrasman en dacht dat de documentaire dan op een zeer geschikt moment kwam. Hij lachte.
Anderhalf uur lang hoorde ik de meest afschuwelijke details over de Utrechtse serieverkrachter.
Ik overweeg een woongroep. 

15-07-2016

Welterusten maar weer

Ik kon niet goed in slaap komen en tegen drieën, toen ik eindelijk half weg was, hoorde ik gerommel. De kajaks die tegen de boot aankwamen. Dacht ik. Maar ook: zal je zien, heb ik al die engemannenmaatregelen in mijn huisje, gebeurt er hier iets op de boot.

Ik was zo moe dat het een hele tijd duurde voor ik opstond om te checken. Gordijnen met een ruk lopen. Niemand. De kajaks lagen er nog. Meer voor het afmaken van de ronde trok ik het gordijn naar het terras open en stond oog in oog met een man. Een hele grote.

Ik schreeuwde en krijste.
De man was niet onder de indruk. Ik schreeuwde door, maar zijn laconieke houding stelde me enigszins gerust. Hij sprak geen Nederlands. Gebaarde op mijn 'WTF are you doing there?' naar de kade. Ik dacht oprecht nog: ik kan die man toch niet door mijn boot naar buiten laten gaan. Ik droeg een zeg maar frêle nachtdingetje, waarvan zijn ogen overigens niet knipperde.
Ik schreeuwde Swim! en dacht dat dat wel de allerlaatste aanwijzing was die hij zou opvolgen. Na een tijdje beleefd mijn geschreeuw aangehoord te hebben, liep hij naar de hoek van het terras. Ik rende naar mijn telefoon. Er klonk een donderend geraas. De plantenpotten, een plank en wat tegelscherven kletterden het terras op. Hij was gevallen. De onwaarschijnlijk scherpe pinnen stonden nog overeind. Daar moest hij nog omheen.
Intussen had ik 112 aan de lijn.

Tot mijn eigen geruststelling was ik op de hoogte van het feit dat ze je aan de lijn houden om een signalement door te geven en dat er dan al een auto - met collega's - onderweg is. Maar dat zeggen ze niet. Gekmakend als je zo in paniek bent.
De man was inmiddels al weer aan de voorkant, en balanceerde over de afhouder en bereikte zowaar de kade zonder het water te raken.

De collega's kwamen. De man was al lang en breed verdwenen. Ze kwamen even binnen. Er werd nog wat met een lamp op mijn terras geschenen, en ik woonde mooi.
Dat vond ik nou ook. 

11-07-2016

Girl bonding

Tijdens de tweede boksles, ging ik zelf bij mijn eigen stoot bijna out. Een stekende pijn in mij zij. Blijkbaar had ik de eerste les iets verdraaid, zonder dat ik het door had gehad. Ik moest nog anderhalf uur. Tijdens die slepende minuten lag ik eigenlijk voornamelijk op de grond te lijden, wat door de anderen vriendelijk werd genegeerd.

Voorafgaand aan deze les, ging het precies zoals de eerste twee. Grote twijfel of ik wel zal gaan. De tweede keer had ik de deur al op slot en ging ik naar buiten om weer naar binnen te gaan om niet te gaan en weer naar buiten om wel te gaan.

Ik kwam aan vandaag. Meer vrouwen in de zaal. Toch leuk. Toen we met z'n allen op onze buik lagen, kregen we te horen dat we ons incasseringsvermogen moesten trainen. De trainer deed het voor, iets met bonken van je voorhoofd op de vloer. Terwijl ik nog aan het mijmeren was over de zin van deze oefening, ving ik de blik van een vrouw die schuin voor mij lag en achterom keek. 'Niet doen, deze,' ontcijferde ik.
De trainer vond het erg leuk dat een manlijke nieuwe er wel in trapte. 

08-07-2016

Dubble wordt triple

Een kunstenaarshuis. Geen bel. Een tuin. Bloemen. Een bankje tegen de achtergevel. Een dood vogeltje in een regenton.
De dubbel date die op de voordeur bonkten en leuke mensen bleken. De Noordermarkt met appeltaart in de zon.

Zwervend door de buurt, her en der bankjes proberend, kijkend naar kinderen spelend in de fontein. Mijn afspraak 's avonds, die het niet erg vond voor vijf te koken in plaats van twee. De aanloopgast die ook nog door de kunstenaar werd meegenomen. De tuin. De dode begroeide appelboom. Het wandelen over het tuincomplex.
En de afwas. 

07-07-2016

Weer een ervaring rijker

W en ik moesten wachten omdat het pad geblokkeerd was. Tussen de twee hekken zat een dikke man op een scootmobiel. Het oponthoud duurde zo lang, dat hoe langer hoe meer mensen stonden te wachten tot ze er door konden.
De man werd zenuwachtig. Dat maakte zijn rijkunsten er niet beter op. Hij bleef maar voor- en achteruit rijden. De ene keer het ene hek rammend, de andere keer het andere.
Het schoot niet op.

W begon te adviseren. Doorrijden en dan achteruit door het andere gat weer naar buiten.
Een goed advies.
Er werd geknikt. De man drukte het gas in en knalde tegen de paal.
'Wel het goede gat nemen,' adviseerde de adviseur.
De dikke man deed een nieuwe poging en reed met een noodgang het verkeerde gat uit, achteruit.
De vrouw die hem begeleidde krijste: 'Los! Los! LAAT LOS! LOS-LA-TEN!'
De man reed nog steeds achteruit - paniek in zijn ogen - en begreep blijkbaar niet hoe hij het moest aanpakken. Omstanders pakten de scootmobiel en hielden hem tegen. Toen pas liet hij het gas los. Hij stond met zijn scootmobiel en al, in de struiken.

De adviseur zag dat dit een heilloze weg was. Hij zou dat karretje wel even aan de goede kant van het obstakel terecht laten komen.
De dikke man kon staan. Met veel moeite hees hij zichzelf van de stoel. Hij was niet alleen dik, ook incontinent.
W ging zitten. Ook hij had moeite met doseren en kantelde bijna - vooruit - het dijkje af. Maar na enig manoeuvreren, lukte het de adviseur. Niet zo vloeiend als gewenst, maar de omstanders knikten tevreden. Zo deed je dat.


05-07-2016

Allemaal op een rij

Enige tijd geleden raakte ik in een winkel in gesprek met een man. Hij ging eerder naar buiten, talmde, ik haalde hem in en vroeg welke kant hij op moest.
De tegenovergestelde.
Ik had een afspraak waar ik al bijna te laat voor was.
Hij: 'Jammer, anders hadden we wat kunnen gaan drinken voor mijn verjaardag.'
Ik: 'Ja, maar jij gaat mijn nummer vragen, toch?'
Hij: 'Wat is je nummer?'

Twee weken later had ik nog steeds niets gehoord. Dan kan een vrouw legio dingen doen, en vooral niet doen. Ik was vastbesloten om niets te doen, totdat M zei dat het typisch iets voor een kunstenaar was. Gewoon vergeten. Druk. Het hoefde in ieder geval niet te bekekenen dat hij al drie vrouwen had.
Ik stuurde een sms: Als ik jou was, had ik mij allang gebeld.

De telefoon ging onmiddellijk. H. Rijdend op een fiets in de bossen van Hilversum. Na een geanimeerd begin, bleek dat hij dacht dat hij een Katrien aan de telefoon had.
Blijkbaar moet die ook nog gebeld worden.
Het eindigde ermee dat ik morgen een afspraak heb. Niet alleen met hem, maar ook met een bevriend stel van hem. Omdat dat zo gezellig leek. Double daten. En dat de leeftijden dan precies klopten. Met mooie sprongetjes ertussen. 

04-07-2016

In de ochtend

Zoals iedere zomer verblijf ik en op de boot en in de boshut. Vanmorgen vroeg zat ik in een hoekje van het waterterras verborgen tussen de bloemen koffie te drinken. Een rondvaartboot vaart geruisloos langs. De schipper steekt zijn arm hoog en enthousiast op. Ik zwaai terug, ontroerd door de eenvoud die zoveel plezier op een dag betekent. 

30-06-2016

Links rechts

De boksleraar zei dat ik met hem de ring in moest, terwijl er 20 mannen aan de warming up bezig waren. Hij was niet het vriendelijke type.
Hij deed het voor. Ik deed het na. Maar hij stopte me telkens na twee klappen al.
'Je houdt je adem in. Door.'
Klap klap.
'Stop maar. Kin op je borst.'
Klap
'Stop. Je hand naast je kin.'
Kl
'Je ademt niet!'
Klap klap
'Je moet instappen!
IN-STAP-PEN!
Kl
'Hand naast je hoofd!'
Toen raakte ik geïrriteerd.
Links, rechts, links, rechts, rechts! Bam, bam, bam! Hij zei niks meer. Ergens in mijn achterhoofd had ik het gevoel dat hij dit misschien expres deed, maar ik hou er niet van. Ik gedij meer in een vriendelijke aanpak. Ik moest de ring uit. Meedoen met de mannen.

Ik nam me voor nooit meer terug te komen. Ik moest nog anderhalf uur (echt, zo'n les duurt 2 uur).
Maar de mannen waren schatjes. We moesten elkaar om de beurt verrot slaan in groepjes van drie. Elke keer een andere oefening, elke keer twee andere mannen. Als ik het niet meteen oppikte, legden ze het rustig uit en als ik moest verdedigen: Links, rechts, hoek, hoek, lever, kin, dan deden ze zo voorzichtig dat ik mijn lever op tijd kon beschermen.
Ik kreeg er lol in. Sloeg. Steeds harder. 'Auw!' brulde de man van 1.90 en hield zijn handschoen voor zijn gezicht. Ik schrok me rot.
Hij lag dubbel.
Dacht ik echt even 1 seconde dat ik een natuurtalent was.

'Dus jij werd vanmorgen wakker en je dacht: kom, ik ga es boksen?' werd me na afloop gevraagd.
En buiten was een man die in de les nog een staartje had, getransformeerd naar een nerd met bril en haar tot zijn schouders. 'Zien we je weer?'
Ja. Ze zouden me weer zien. Ik kan niet tegen geweld op tv, maar mijn linkse is fenomenaal te noemen. De spierpijn die ik meteen na de les al voelde opkomen ook. 

29-06-2016

Een 90 graden wasje

De huurder gebruikte 7 handdoeken, 2 theedoeken en 3 washandjes in 5 dagen. Ik peins over mogelijke gewoontes en stop daar onmiddellijk mee als B een imaginaire handdoek tussen zijn benen doorhaalt. Had ik nog niet eens aan gedacht, maar nu krijg ik het niet meer uit mjn hoofd. En die washandjes ook niet. 

28-06-2016

Zes stappen tot de koningin

M kwam borrelen. Zij vindt dat ik Máxima moet uitnodigen voor mijn boekpresentatie. Omdat het Prinses Máxima Centrum (voor kinderen met kanker) toch niet voor niets zo heet.
Het leek me, zelfs voor een oeroptimist als ik, toch een onhaalbaar plan. Maar M hield vol. Het was voor Maxima heus beter dan al die vervelende kredietdingen die ze deed. En die agenda veegde ze wel leeg, als ze er zin in had.
Ik ben om.
Iemand het mailadres van onze koningin?

27-06-2016

Ontgiften

Ik ben vandaag precies 1 week alcoholloos. Dat is best een prestatie, met borrelaars over de vloer die aangebroken flessen achterlaten, terrasjes, en feest tot diep in de nacht.
Toch valt het me wel mee. Behalve het opstaan. Dat is een regelrechte ramp. Ik ben moe alsof ik minimaal één fles wijn achter de kiezen heb. Compleet met een stalen band om mijn hoofd.
Des te beter dat ik eens stop. Mensen om me heen adviseren veel thee en nog veel meer water. Ik doe het. Maar weet zeker dat ik nu kans maak op een watervergiftiging, terwijl ik net zo lekker aan t ontgiften was.

25-06-2016

En dat voor 17 euro

Op een feest ergens ver weg bedacht ik dat ik toch maar mee zou rijden naar Utrecht. Vanuit daar moest ik de trein van 02.07 naar Amsterdam halen, en worstelde me door dronken, schuinlopende, met bloed doorlopen ogen, lallende jongeren. Als je er opeens middenin zit, besef je je pas dat dit elk weekend gaande is. Het uitgaanspubliek op de terugweg.
Arme conducteurs. 
Omdat ik op het feest mijn gevoel voor tijd zo volledig was kwijtgeraakt, had ik niet beseft dat er om drie uur geen treinen naar Sloterdijk rijden.  
Een woest zwijgende Indiër reed mij door de nacht, terwijl ik uit alle macht probeerde een positieve open houding te veinzen waardoor de stemming in de taxi wat losgetrokken kon worden. 
Met geen mogelijkheid. 

24-06-2016

Zo maar niet oud worden

In de trein kwamen vier vrouwen van begin zestig binnen. Veel lawaai. Gekakel, eigenlijk. Ze bespraken uitgebreid waar ze precies zouden gaan zitten, wie waar, waarom en voor- of achteruit.
De volle coupe was meteen wakker.

Ze praatten te hard, vonden zichzelf maar wat grappig. Het werd niet gezegd, maar het waren duidelijk wat-zijn-wij-toch-een-vrolijk-groepje-gekke-vrouwen-bij-elkaar.
Ik zag een vrouw die achter het groepje zat, oortjes in doen, en aan de andere kant zakte een man wat verder onderuit. Ik had moeite me te concentreren op mijn boek en dat werd onmogelijk toen ze gingen bespreken of ze al dan niet even een liedje zouden repeteren.
Er werd over ons gesproken alsof we er niet waren. 'Ach, dat vinden ze niet erg. Ze begrijpen het heus wel. En we zingen toch mooi?'
De vrouw met de oortjes ving mijn blik. Haar ene wenkbrauw ging omhoog.
Ik verkeerde nog even in de veronderstelling dat ze echt zo ver niet zouden durven gaan, maar er werd al aangeheven.
Een pensioenlied voor een vrouw - waarschijnlijk ook zo'n leuke opgewekte malle meid die maar niet ouder wilde worden - die peuterjuf geweest, maar toen plotseling een gezin wilde stichten, en dat dan ook deed, ja, dat was me er eentje, ze voerde het huisvrouwschap manmoedig uit, zat clubjes voor en zette kopjes thee voor diverse kinderen en aanloopkinderen, enzovoorts, alsof de vrolijkerd zelf geen idee had van het leven dat ze had geleid en nu met schapenogen knipperend om zich heen keek, verontrust door deze samenvatting.
Ik vind de blik van de vrouw met de oortjes. Ze haalde lichtjes haar schouders op.

23-06-2016

Bloemen in 't kwadraat

Wat is de geëigende plaats om Tweedehands bloemen te verkopen?
Precies.
Daar waar ze eerstehands verkopen.

Op naar schitterende bloemenwinkel Jemi. Daar werd ik hartelijk ontvangen door M, die het wel een mooi idee vond. Dus binnenkort wordt het: 'Wilt u misschien een bundeltje Tweedehands bloemen bij uw bosje?'


21-06-2016

Zonder gage

Toen het 's avonds eindelijk even droog was, ging ik de straat op en deed ongewild mee met een commercial met 1 toeschouwer, en 1 dader. Een Audi scheurde langs, vertraagde heel even, een fractie, toen de enorme golf water op mij uiteenspatte, ik 'Godverdomme, hufter,' zei en de toeschouwer totaal niet reageerde, maar rustig verder ging met zijn telefoontje. 

20-06-2016

Aardse hulp

Het is een regel- & opruimdag. Daar hoort onder meer het bellen van Ikea bij. Ik deed meer dingen tegelijk en was er niet bij met mijn gedachten.
'Goedemorgen, is het mogelijk een nieuwe set schroeven te krijgen voor het spijlenbed dat ik tweedehands kocht, of is dat science fiction?
De Ikeamevrouw kreeg de slappe lach. Maar verzekerde mij toen dat dat geen science fiction was. En deed vervolgens erg haar best.

18-06-2016

In de vertraging

Tussen alle luidruchtige gigantische sloepen en rondvaartboten die aan mijn raam voorbij gaan, is er een bij die ik koester. Het is een afstands overnaadsbootje, met het met algen aangeslagen dekzeil omhooggeklapt. De man zit aan stuurboord achter het roer, en de vrouw - altijd op precies dezelfde plek - aan bakboord. Zij heeft altijd hetzelfde aan. Ongeacht het weer. Een rode jas en een ouderwetse breedgerande hoed op. Ze heeft knalrood haar.
Het plaatje is uit een andere eeuw.

Ze varen bijna elke dag langs. Sinds een jaar zwaaien de vrouw en ik naar elkaar. Zij doet dat verlegen. Aarzelend. Alsof ze met het contact maken iets van zichzelf weggeeft wat ze liever bij zich zou houden.
En altijd, altijd, raak ik vertederd en vrolijk tegelijk.

16-06-2016

En hoe!

Het feest was goed op gang. I en ik hadden ons wel verwonderd over de pisbak die op slechts enkele meters van de dansvloer verwijderd was. Toch waren er mannen die er gebruik van maakten.
Een voor mij onbekende man hing achterover, zwaaide op de maat van de muziek zijn armen wild door de lucht, zijn heupen onbewogen.
I en ik deden een lesje biologie.
'Je moet zo'n ding toch vastpakken?'
Terwijl wij twijfelden over de fysieke haalbaarheid van het gebeuren, was de man in topvorm. Even moeten plassen weerhield hem er echt niet van gewoon door te feesten.
I en ik keken elkaar even aan.
Blijkbaar niet.

14-06-2016

10-06-2016

Doe-het-zelf

De overbuurvrouw maakte een ingenieus anti-aanrand, c.q. verkrachtings-, dan wel inbraaksysteem. Gaas voor haar raam. Ze had er goed over nagedacht.
Het gaas was groen. Dat verwacht een verkrachter niet. En hij ziet het evenmin.
Of ik ook wat gaas wilde hebben. Kon ik tenminste met een gerust hart met ramen open slapen.

Ik had al een persoonlijk alarm gekocht, waarvan het meisje van de Gamma zei dat het echt ongelofelijk hard was. Maar dat bleek niet meer dan wat schraal gepiep voort te brengen. En toen we het testten, kwam het geluid niet voorbij de grenzen van mijn tuin.
Het sportfluitje dat al langer naast mijn bed ligt, werd al helemaal niet serieus genomen.

Dus gaas.
Ik nam me voor dit goed aan te pakken. Net nieuwe kozijnen. Daar moest eerst het hang- en sluitwerk op gemonteerd. Ik was al gewaarschuwd dat ik dat beter niet zelf kon doen, maar vier verkeerde gaten later en wat ruimtelijk inzicht rijker, zaten er dan toch een uithouder en een handgreep op.
Toen het gaas.
Ik nam me weer voor het goed aan te pakken.
Netjes werken. Met rolmaat.
Ik begon heel goed. Maar toen kreeg ik er lol in en vergat het secure werken. En vooral het vooraf nadenken voor ik ergens de tang in zette.
Het werd een schitterend kunstwerk. Waar een verkrachter de slappe lach van krijgt. 

09-06-2016

Thumbs up

Er is hier op de tuin een alarmapp. Plotseling is dat nodig, want er zijn nu al twee keer insluipers (geweldig woord) geweest.
Op een nacht zag een vrouw een paar benen door het raam komen. Die benen werden afgeschrokken door haar gegil, politie was er snel bij, maar de benen zijn niet gevonden.
Een paar dagen later is een vrouw aangerand. Het begint dreigend te worden. Het hek van het park sluit niet goed, dus het wordt verkrachters en inbrekers wel heel makkelijk gemaakt. 

Maar dan de app. Iemand vraagt of het klopt dat er een vrouw is aangerand. De beheerder reageert dat het een alarmapp is voor directe calamiteiten. 
Dat had hij beter niet kunnen doen. 
Een aantal vrouwen gaat helemaal los. Hoe hij erbij komt dat dit geen calamiteit is. 
De beheerder legt het nog een keer uit. Dat dit een app is voor direct gevaar. Niet voor commentaar op het gevaar dat geweest is. 
Dat valt niet goed. 
Het wordt opeens een mannengedachte genoemd. 
Er wordt gedreigd met het verlaten van de groep. 
Boze vrouwen haken aan. Beledigde vrouwen haken af. 
Inmiddels zijn we 17 appjes verder.
Het wordt nog maar een keer uitgelegd. Dat dit alleen voor calamiteiten is. Commentaar en duimpjes omhoog zijn niet de bedoeling. 
Stilte. 

En daar ging toch nog een duim omhoog...

En nog een. 

03-06-2016

Wuh Wei

Op een tv-borrel met select gezelschap - waar ik door S binnengesmokkeld was - ontmoette ik de bekende H. Ik dacht dat het goed voor hem zou zijn om Tweedehands bloemen te lezen. Dat vond hij ook, maar hij wilde niet dat ik iets deed. Alleen een mail met mijn naam sturen, want morgen zou hij dit natuurlijk allemaal weer totaal vergeten zijn, en dan zou hij mij wel eens gaan researchen. 
Dat wordt nog een lastige.  

30-05-2016

De vocale variant

Ik geloof dat ik me weer een beetje te lang buiten de normale kantoorsfeer heb begeven. Om negen uur precies melde ik me bij de balie van de VPRO.
Verbazing alom.
Met: kun je een uur eerder, dan kunnen de eindredacteur en editor ook meepraten, werd van mij helemaal geen fysieke verschijning verwacht. 

28-05-2016

Jammer

Ik moet helaas melding maken van het feit dat het gemodder met mos (zie 19 mei) jammerlijk heeft gefaald. Eigenlijk was er al na een paar uur niets meer te zien van de kleverige massa op de houtstammen bij mijn vijver, die sowieso meer leken op een afwerkplek voor doe-het-zelf'ers, dan op een locatie waar binnen afzienbare tijd de meest ingewikkelde graffitipatronen te ontwaren zouden zijn. 

27-05-2016

Zelfs de hardhorenden

Mijn vader werd 84 en dat gingen we vieren door op de vlucht te slaan. Dat alles onder het mom van tuinkachels uitzoeken voor mijn broer en mij. Verlate verjaardagscadeaus.

Te korte research gedaan, dus geen kachel te vinden. Maar wel een kasteel, met kasteeltuin en koetshuis waar we fijn konden lunchen. Toen we de binnenplaats opliepen zagen we eerst zo'n tien rollaters en rolstoelen slordig opgesteld tegen een muur. Even verderop de groep. Leeftijdgenootjes van mijn vader. Alleen sprint mijn vader nog als een jonge god op en neer en heen en weer, wat van deze groep toch niet gezegd kon worden. 
'Verrassing,' zei mijn broer tegen hem, 'je surpriseparty.'
De groep keek lichtelijk verbaasd naar de man die zo bulderend van de lach aan ze voorbij ging. 

26-05-2016

Gelieve het buitensporig drinken binnen de perken te houden

Telefoongesprek - duurt nooit lang - met M.
'Wanneer mag je weer naar je zomerkamp?"
M haat het volkstuincomplex omdat er bij de ingang bordjes staan wat er allemaal niet mag en wat moet. Tot hij het tegen mij zei, was het me niet eens opgevallen.

Na het uitwisselen van summiere informatie zeg ik: 'We moeten niet te veel zeggen, anders zijn we alweer uitgepraat als we elkaar zien.'
M: 'We gaan gewoon weer snel buitensporig drinken, dat is altijd goed.'
Dat vormde volgens mij een mooie basis voor een nieuw bord.
En dan maak ik voor mijn boot de variant 'binnengaats'. 

24-05-2016

The artist's date

Ik geloof dat het al meer dan tien jaar bestaat: de last minute ticket shop. En vandaag was het dan zover. Ik ging met mezelf uit. Koos de monoloog Fit to fly, en verwisselde mijn bouwvakkerskleding voor een zeer kort jurkje en zeer hoge laarzen. Ik maakte me zelfs op.
Toen ik voor ik wegging nog even in de spiegel keek, moest ik lachen. Met haar wilde ik wel een avondje uit. Mazzelaar die ik was.
De voorstelling was in het Compagnietheater, dus kon ik er klikkerdieklak naar toe.

In het boek The artist's way wordt benadrukt dat je, als je aan het creëren bent, moet zorgen dat je bron ook weer wordt aangevuld. Ze adviseert één keer per maand met jezelf erop uit te gaan (er mag echt niemand mee) om je te laten inspireren. Het mag van alles zijn. Dierentuin, zwembad, museum.

Ik ging expres vroeg om met mezelf een wijntje te drinken in de foyer, en in de zaal nam ik aarzelend plaats op de eerste rij (ik had me ook voorgenomen out of my comfort zone te gaan). Terwijl ik mezelf geruststelde dat dit niet de soort voorstelling was (vluchtelingen) waarbij iemand uit de zaal zou worden gepikt om gezellig mee te doen, nestelde ik me.
De voorstelling was adembenemend. En raakte.
Na afloop van al die heftigheid dronk ik nog even een glas, bekeek de mensen, luisterde gesprekken af, trok mijn jas aan en ging naar boot. What a night!

23-05-2016

Druk

Het wordt allemaal heel serieus. Ik ben een marktanalyse aan het maken voor Waantje krijgt de knarser om een partij over te halen te sponseren (nog steeds is iedere gift welkom...). De illustraties zijn bijna compleet, de vormgever zit in de startblokken, zo ook de corrector, er is zelfs een professionele website in de maak.
Het bevalt me wel, dat bestieren van mijn eigen winkeltje.
Druk als een boer met 1 koe. 

22-05-2016

Zondag


Toekelidoekeli en zijn beestachtig verleidelijke verloofde Gembergina

Uit: Waantje krijgt de knarser     Illustratie: Ymke Hemminga

20-05-2016

Wie o wie

Op de tuin leerde ik K beter kennen. Ik wist tot een tijdje terug alleen maar dat ze timmervrouw is. Maar van deze K is het een mirakel dat ze nog niet in New York zit met de wereld aan haar voeten. Ze maakt schilderijen waar je meteen in gesleurd wordt, ze maakt muziek waardoor een god vergeten diep verlangen, heimwee, hoop en troost naar boven worden getrokken zonder dat je ten onder gaat, en dan heb ik haar glas-in-loodwerk nog niet eens gezien.

Ze dronk een glas bij me. Ze is bescheiden, maar heeft nu gelukkig de leeftijd gekregen waardoor ze van zichzelf kan zeggen - voorzichtig - dat ze goed is en wat kan.
Het enige wat ik wil, is haar koppelen aan mensen die haar kwaliteiten op waarde schatten en zorgen dat ze kan doen waar ze voor gemaakt is. Anderen te raken. 

19-05-2016

Elk voordeel

Ik ben zo enorm geschikt voor het presenteren van een creatief met kurk-programma. In de datsja modderde ik vandaag met een papje dat mos moet opwekken.
Men neme een handje vol met mos, yoghurt of bier, suiker en een mixer. En - hela hopla - de mooiste mosgraffiti is binnen handbereik. Al sloeg ik de mixer over, dus is het de vraag of het gaat lukken. Dat is dan meteen mijn makke, ik doe alles maar zo'n beetje.
Dit weekend ga ik mozaïeken. Echt. Waarschijnlijk is het knutselen zo geweldig omdat ik alles bewaar. De tegels van mijn oude badkamer, kralen en stenen van gebroken kettingen, gekleurde doosjes, oude fietskettingen, en dan is het maar goed - of juist heel erg jammer - dat ik geen busje heb, want dan zou ik hele ladingen zogenaamd grof vuil mijn bus in slepen om daar van alles en nog meer van te maken.

Het werkt alleen niet goed bij een eerste gesprek. Wat doe jij zoal in je vrije tijd?
'Ik tuinier. En ik knutsel.'
Einde gesprek. 

18-05-2016

In elkaar

Ik lag heel rustig en knalde naar beneden. De lattenbodem was losgeschoten. Met geluid. Ik bleef liggen staren naar het plafond, de voor- en nadelen afwegend van opstaan, matras omhoog, latten erin, matras naar beneden, liggen en waarschijnlijk weer latten los-actie.
Ik liet het.
De volgende dag kocht ik inbussleutels en ging constructiever aan de slag. Dat leek allemaal prachtig, maar toen het geheel in elkaar zat, had ik nog vijf schroeven, een ringetje, en wat doppen over. Veel weet ik er niet van, maar wel dat dat toch niet de bedoeling is. Zelfs niet van Ikea. 

17-05-2016

We zijn er bijna... Maar

Terwijl W kookte, zouden B en ik het bed in elkaar zetten. B zag het binnen vijf minuten al niet meer zitten en wijdde zich aan zijn Facebook. Ik probeerde, kwam een eindje, maar het schoot niet op. Zelfs met de gebruiksaanwijzing op internet begreep ik er niets van. W probeerde het ook nog tussen het koken door, maar twee dingen en één man, dat ging niet goed samen.
Eerst maar even eten.
Daarna probeerden W en ik het weer. We kwamen gestaag verder, er was licht aan het einde van de Ikea-tunnel (verbogen schroeven, vage gaten, onduidelijke tekeningen).
Toen wilde B naar huis.
Het was rond tien uur.
W probeerde nog vijf minuten, maar toen vertrokken ze onder de woorden: 'Je bent er bijna.'
Een Ikea-bed. Een vrouw alleen. Latten die er steeds uitvielen. Een handvol schroeven die overbleven.
Na twaalven had ik iets waar ik heel voorzichtig een matras op kon leggen. Maar ik was er bijna... 

16-05-2016

Karma

Het oude bed moest weg. Marktplaats. Een arrogante student belde op. Hij vond 30 te veel. Hij was een arm studentje (echt, hij verkleinde het woord). Ik maakte er 25 van. Toen bleek dat hij op de fiets wilde komen.
Ik heb veel vervoerd op de fiets, hele tafels en stoelen, geen probleem, maar een hoofdeinde van 1.78 bij 2.00, massief hout, zou zelfs mij niet lukken.
Hij was ervan overtuigd dat het geen probleem was. Een paar keer op en neer rijden.
Ik stemde uiteindelijk met tegenzin toe.

Meteen daarop belde een hele prettige man, met auto, die gewoon normaal deed. Dus zei ik de student binnen vijf minuten weer af. Sms'te hem dat het niks werd met dat bed op de fiets, dat het niet realistisch was, enz.
Hij razend. Hij had al maatjes (jawel) geregeld, dat we een afspraak hadden en: 'zo werkt dat natuurlijk niet.'
Waarop ik vrolijk smste dat zijn toon voor mij niet goed werkt.
Maar hij was nog niet klaar met me. Het enige volwassene aan mij was mijn leeftijd. Hij probeerde een normale volwassen deal te sluiten.
Ik begon er lol in te krijgen.
'Inhoudelijk heb je helemaal gelijk. Maar de manier waarop is toch echt doorslaggevend.'
Toen bleef het stil.
Tot 23.00 uur. Toen kreeg ik een filmpje van de fietsende student. Latten voorop zijn fiets. Hij salueerde op commando van een van zijn maatjes. 'Nu, nu, nu, nu.'
Ik smste hem maar niet dat de aardige man met auto weer had afgezegd.

14-05-2016

Beter een verre

Een slim bevestigingssysteem had ik nog niet bedacht, net zomin als het vinden van een charmante en vooral lenige manier om de kayak in te komen vanaf mijn boot. Met de priemende ogen van de buurman in mijn rug, lukte het me toch om er in te belandden zonder om te slaan.

Het is iets geweldigs om zo laag over het water te scheren - als ik er eenmaal in zit, heb ik volgens een Afrikaanse outdoor guide 'The best female strike ever seen.'
Ik was de hoek nog niet om of ik werd uitgenodigd door een man die op het dak van zijn woonboot aan het bbq'en was. Er zaten zo'n tien mensen op een stukje vlees te wachten.
Ik had net gegeten, maar belangrijker was dat ik zo snel niet zag hoe ik op een enigszins normale manier de kayak kon verlaten. Ik zag me al hangend aan zijn polsen, terwijl ik intussen de kayak met mijn voeten bij me probeerde te houden. En dat voeten en armen dan tergend langzaam steeds verder van elkaar verwijderd werden.
Ik zei nee. En had daar spijt van. 'Misschien op de terugweg,' had ik nog lafhartig gezegd. Er wel lief bij gelachen. Zoiets gebeurt me tenslotte niet elke dag.

Tijdens mijn tocht besloot ik inderdaad op de terugweg langs te gaan. Dan maar spartelen of een duik. Maar doordat ik een verkeerde afslag nam, werd mijn tocht veel langer dan gepland, was het al bijna donker en waren mijn heupen aan het protesteren. Ik ging niet.
Maar de cirkel werd wel weer mooi rondgemaakt door dezelfde buurman die, toen ik mezelf plat op mijn buik op mijn terras hees, keihard: 'Charmant!' riep.  

13-05-2016

Wij vonden het goed

Het is blijkbaar logeertijd. Dit keer was het Culemborg. We kwamen pas om acht uur aan, en S en ik lieten H een beetje te veel aan zijn keukenlot over terwijl wij een fles witte, een Moët en daarna nog een rode kantelden.
H wil de volgende keer eerder beginnen met koken, zodat hij dan tenminste net zo'n leuke avond heeft als wij.

12-05-2016

Kort

Met veel tegenzin ging ik naar de kapper om de uitgegroeide chemokrullen weg te laten knippen. Ik zat met zware psychologische druk op de kapper in te praten: het mocht niet kort, dat deed me teveel denken aan toen. Totaal onverwacht raakte ik geëmotioneerd. De kapper negeerde het op professioneel onverschillige wijze, hij zal vaker huilende vrouwen in zijn verstelbare stoel hebben, en begon mijn haar rücksichtlos kort te knippen. Ik zat verstijfd onder zijn laken te lijden, tot hij heel even, een fractie zijn hand op mijn wang legde. 

11-05-2016

Uitzicht

In Zuid werd het laat en kreeg ik de bovenste etage van het oude herenhuis tot mijn beschikking. Dat betekende een sauna, een schitterende badkamer - compleet met nieuwe tandenborstels, crèmes, etc, voor onverwachte logés - een keukentje met een mooie drankvoorraad en een gigantisch dakterras. Wat houd ik ervan als iets heel anders loopt dan ik verwacht. Daar stond ik midden in de nacht uit te kijken over die geheime achterkant van Amsterdam.
Enige minpuntje was dat ik 's nachts op mijn tocht naar de badkamer het afstapje was vergeten. 

10-05-2016

Droombed

Op marktplaats was het ideale Franse oude spijlenbed net voor mijn neus weggekaapt. Het werd een tweede keus, waarvan ik eigenlijk van tevoren al wist dat ik het niet moest doen, gewoon geduld hebben tot het ideale bed voorbij zou komen. Maar voor 40 euro wilde ik wel proberen of dit misschien meeviel, en anders zocht ik toch gewoon door, ook al weet ik dat niks zo permanent is als tijdelijk.

Ik charterde R. We verdwaalden, belden de verkoopster. Die stuurde ons elke keer de verkeerde kant op en deed intussen of het aan ons lag. Pas op het moment dat wij precies het tegenovergestelde deden van wat zij zei kwam het goed. 
Het was zo'n vrouw waarvan Frits zou zeggen: 'Ze weet te veel voor haar verstand.' 
Ala. Ik had mijn bed. De vraag is voor hoe lang. 

09-05-2016

Vijver

Ik groef een vijver op mijn landgoed. Maar eigenlijk was dat geen bewuste opzet. Op een dag in maart was de tuin zo ondergelopen dat ik een gat groef om te zien of het overschot erin zou lopen.
Gisteren maakte ik het gat nog dieper, modder tot achter mijn oren, en completeerde ik het geheel met vijverplastic, wat het meteen minder leuk maakt. Te geciviliseerd. Maar goed.

De man van drie huisjes verderop kwam laatst aan mijn hek. Ik moest met hem mee, hij wilde me wat laten zien. Het was 23.00 uur. Ik was benieuwd. Het bleken drijvende lampen te zijn die hij in zijn vijver had gemonteerd. En nee, het was niet zielig voor de vissen, dag en nacht licht. Kijk maar, ze zwemmen vrolijk heen en weer.
Ik keek. Ze zwommen vrolijk heen en weer.

05-05-2016

Verantwoord

We zakten wat heftig door. Dat gebeurde in Haarlem, zodat de heer des huizes mij niet meer naar het station kon brengen. Geen probleem, een van de pubers was er niet, dus kreeg ik zijn bed toegewezen. Toen ik om zeven uur wakker werd was ik nog steeds dronken.

A, de vrouw van JW, had met een strenge vriendin afgesproken. Alleen had ik dat niet door. We staan in de zitkamer en de twee jongens van JW (17 en 13) zitten onderuitgezakt op de bank. De vriendin zit op haar hurken in de boekenkast te turen en ik vertel dat er 5 1/2 fles doorheen zijn gegaan. De rug zegt tegen mij, streng:'Dat lijkt me niet pedagogisch verantwoord om dat te vermelden.'
Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk naar de oudste om de bank. Verfijnd lachje om zijn mond.
Komt zijn vader luidruchtig binnen.
'Mijn god, wat een avond, 5 1/2 fles achter de kiezen!'

04-05-2016

Hond

R heeft een hond die Billyy heet. Billy is een mix tussen een Rottweiler (brr) en een Ierse terriër. En dat levert een onwaarschijnlijke combinatie op. Zo onwaarschijnlijk dat zelfs ik helemaal weg ben van dat beest. Ik aai hem. Dat zegt alles.

Maar het allermooiste is dat iedereen, maar dan ook iedereen hetzelfde heeft. We zaten op het terras van het café, maar kregen het koud en wilden naar binnen. Stormt een jonge vrouw naar buiten: 'Gaan jullie weg? Mag ik hem nog even aaien?'

We gingen naar binnen. Billy liep het café door, om zich her en der te laten aaien. Hij hoefde er niet veel voor te doen. Alleen maar bij een tafeltje gaan zitten en zijn kop te kantelen. Om de zoveel tijd kwam iemand vragen wat voor ras hij was om ons daarna te vertellen hoe bijzonder de hond was.
Het scheelde weinig of ik had net gedaan of Billy gewoon van mij was. Soms zweeg ik met een serene glimlach om mijn mond. 

03-05-2016

Menes

Ik ben aan het rommelen, maar hou daar onmiddellijk mee op als ik Frances hoor. Ik ben meteen aan het beeld gekluisterd, en denk aan Frits, die op zijn 80ste Melissa Etheridge hoorde en zei: 'Ze meent het echt, hè, die vrouw.' 

02-05-2016

Rokjesdag

Was ik vandaag toch de enige Amsterdamse die dacht dat dat het geval was. 

28-04-2016

Nog even...

In mei 2014 begon ik aan Waantje krijgt de knarser. Nu, twee jaar later, mei 2016 is het af. En het is goed geworden. Dat kan ik zomaar zeggen.
Het wachten is op de laatste tekeningen van de beste illustrator die ik me maar kan wensen en dan kan het naar de drukker.

Gisteren hoorde ik dat ik de boekpresentatie bij Kinderstad van VUmc mag houden. Dat betekent 820m2 de ruimte om het boek eens goed te lanceren.

Mocht je een financiële bijdrage willen leveren om dit project nóg beter van de grond te krijgen, dan houden de Horizonnetjes zich aanbevolen.
En dan kan je ook nog in het dankwoord.


De Horizonnetjes tijdens een wat-nu-weervergadering

illustratie: Ymke Hemminga

27-04-2016

New towels, please

Drie nachten geleden droomde ik van de koning. We stonden op het strand. Hij wilde zwemmen, maar had geen handdoek. Ik bood hem er een aan. Hij, op agressieve toon: 'Ik bijt niet hoor!'
Ik, ietwat trillend: 'Nee, daarom bied ik hem ook aan.' Intussen hopend dat hij niet zou ontdekken dat ik helemaal geen reserve handdoek voor hem had, maar dat hij het zou moeten doen met de klamme versie die ik wel bij me had.

Dromenduiders der Lage Landen. Roept u maar. 

26-04-2016

Verademing

Zegt die nieuwe lieve M, die zomaar mijn leven in komt dwarrelen: 'Je bent van de fiets gevallen. Mag je even 'auw' zeggen?!'

25-04-2016

En door

De tendens van mijn omgeving naar aanleiding van het vorige bericht is: niet bij stilstaan. Niet 'in gaan zitten'. Einde gesprek. 

18-04-2016

16-04-2016

Uiterlijk vertoon

De opdracht was een parfum uit te kiezen. Nu is dat voor een ander een onmogelijke zaak. Maar de verkoopster zag meteen aan mij dat er zaken gedaan konden worden en wilde weten of ik hulp nodig had. Dat had ik.

Binnen vijf minuten duizelde het mij al. Ik ging maar even over om een geur voor mezelf uit te kiezen. Toen werd het pas echt verwarrend.

Uiteindelijk verliet ik de winkel met het mooiste flesje. Ik heb er ooit nog iemand honend om uitgelachen. Hij vroeg waar het bij parfum om ging. Ik antwoordde: 'Om de geur.'
Hij zei: 'Fout! Het gaat om de verpakking.'

Nu kan ik me hier verdedigen met het feit dat het een twijfelgeval betrof. En ik toen het prachtige flesje doorslaggevend liet zijn.
Terwijl ik ergens dacht dat ze die andere geur toch lekkerder zou vinden...

15-04-2016

Nieuw

De kogel is door de kerk. Of de datsja.
Het rozenthema gaat eruit. Rücksichtslos. Komt door het opknappen. Dan kijk je toch weer met andere ogen naar alle rotzooi die je om je heen hebt verzameld. Ik verheug me al op het nieuwe thema. En nee. Het worden geen narcissen. 

13-04-2016

Ja, zo

Ik kreeg een brief met daarin een uitnodiging voor bevolkingsonderzoek borstkanker. Ik belde ze om te vertellen dat ze wat aan de late kant waren.
Waarom?
Omdat ik al borstkanker heb gehad.
O zo. 

12-04-2016

Wordt vervolgd

Ja! Hij is verstuurd. Ondanks computerproblemen, lekke luchtbedden en bouwperikelen. Mijn application for MacDowell Colony.
Laat de board zich nu maar buigen over de acht - met pijn en moeite - vertaalde verhalen. En laten er dit jaar niet al te veel beroemde schrijvers ook net in die ene blokhut willen zitten. Dat hutje diep in het bos waar de eigenaar in de middag zelf naar toe komt rijden met een picknickmand vol met lekkere dingen. Die hangt hij aan de deur als je het don't distrub sign hebt hangen.
Ik weet nu al dat ik elke dag een praatje met de goede man zal maken. En dat ik elk gesprek zal eindigen met hoe dankbaar ik ben dat ik daar zomaar mag zitten.  

11-04-2016

In de lift

Ik dacht dat het tij gekeerd was met het tevoorschijn toveren van alle vermiste documenten. Op mijn laptop én in Google drive.
Maar toen nacht één het luchtbed langzaam leeg liep en ik de vloer steeds dichter naderde en uiteindelijk de kussens van de bank rukte, daar een bed van maakte, gebroken de dag doorbracht en me nacht twee, met een ander luchtbed, precies hetzelfde gebeurde - behalve dat ik te kapot om die kussens op de vloer te leggen en ik op de bank ging liggen (voeten in de vaas met bloemen) rechtovereind schietend van de kat die, toen ik net in slaap dreigde te vallen, bovenop mij sprong. Toen dacht ik: nu is de absolute bodem bereikt. Beam me up!

09-04-2016

Toen

Plotseling krijg ik zo'n onbedaarlijke heimwee naar de tijd van de NBBS, Broodje van Kootje en het onwaarschijnlijk mooie, oude, verzakte pand van Granaat op de Oude Schans, waar elk schroefje, elk moertje in een ander laatje werd gestopt, en die laden reikten tot aan het plafond. De mannen die er werkten wisten exact waar wat verstopt was. En het rook er naar teer. Of smeerolie. 

08-04-2016

Ander einde. Nieuw begin

Ik wil alleen maar even tegen het universum zeggen dat ik 't heb begrepen. Dat ik de huid moet afstropen, al het oude weg moet doen en iets nieuws moet beginnen.
Ja. Oké. Goed.

Maar daar hoeft dan volgens mij niet ook nog eens een totaal lege computer - al het schrijfwerk van de afgelopen jaren, inclusief kinderboek verdwenen - tegenover te staan. 

07-04-2016

Super host

En toen ging de afvoer kapot. F kreeg hem niet meer goed.
En toen hadden ze zo'n groot formaat afvoer niet bij Gunter en Meuser.
Maar wel op de Nassaukade.
En toen bleek t leertje niet goed. Of mijn aandraaikracht.
En intussen werd t minder dan 24 uur dat de eerste gasten uitbundig op de stoep zouden staan. 

06-04-2016

Gebrek aan

F komt hier met zijn gereedschapskist. In no time heeft hij een slot op de schuifdeuren gemaakt, een rookmelder opgehangen. een afdekplaatje geplaatst en buigt zich dan over de - voor mij onverklaarbare - stank in het aanrechtkastje.
Of ik ooit de zwanenhals heb schoongemaakt.
Nog nooit.
Dat was duidelijk. F bleef maar zeggen dat je dingen kon schoonmaken. Ik verweerde me met het feit dat niemand mij ooit heeft verteld dat ik geacht word zwanenhalzen los te draaien.

Vandaag beter ik mijn leven. Ik kijk lang naar apparaten om te ontdekken of zij misschien ook verbogen schoonmaakplekken bevatten. En ja hoor.
De ruimte van het weggehaalde zeepbakje van de wasmachine. Geen idee dat dat ook kon. Of wat te denken van de geheime opening - alsof je iets oneerbaars doet - in de rubberen ring van de wasmachine.
Vallen deze zaken nu onder het kopje opvoeding of onder dat van ruimtelijk inzicht?