30-03-2015

Dienstritje

Vandaag reed de gloednieuwe uitgeefster in een Jaguar naar het Centraal Boekhuis om een doos vol met Russisch water af te geven.
De auto was geleend.
Het voelde een beetje onwennig om het complex op te rijden - tussen al die vrachtauto's door - te parkeren, de achterklep te openen en daar dat ene doosje uit te halen, om vervolgens met een uitgestreken gezicht langs chauffeurs en laders en lossers te lopen alsof het allemaal heel normaal was.

In de loods plakte ik nog even de pakbon op de doos, keek eens om me heen en wilde graag een bewijs van afgifte. Ik zag die 32 exemplaren al volledig de weg kwijt raken. De man was onverbiddelijk. Volgens hem zou alles goed gaan. De doos zou zo direct daar naar achteren worden gereden.
Ik wist niet hoe de situatie gesteld was, daar achteren, maar ik droop af.
In de Jaguar.


23-03-2015

In de vensterbank

Tussen 13.00-14.30 uur zouden er 30 dozen vol Russisch water op de boot worden afgeleverd, en daarna zou ik linea recta met een gloednieuw boek onder mijn arm geklemd door naar Margreet Dolmans vensterbank.
Het liep anders.

Om 14.30 belde ik om te vragen waar de vrachtauto bleef. Die bleek al te zijn geweest, maar had de gracht niet op gekund met de aanhang. Een heel vaag verhaal. En even de moeite nemen om mij daarvan op de hoogte te stellen was er ook niet bij geweest.
Als uitgever moet ik natuurlijk wat assertiever gaan optreden. Ik had op een koerier moeten staan. Maar tegen de tijd dat ik dat met mijn slome hoofd had bedacht was het te laat. Dus moest ik met een oud exemplaar en een A4tje met daarop de voorkant van het nieuwe aanschuiven.
Maar het was wel erg gezellig in de vensterbank met Margreet.
Misschien juist omdat ik nog niet zo uitgeverig ben.

21-03-2015

TV-opnamen

Maandag praat ik met Emotioneel Hoofdredacteur van Mens & Gevoelens, Margreet Dolman over Russisch water. W denkt dat het weer in de vensterbank zal zijn van het Betty Asfalt Complex. Ik verheug me daar erg op, moet ik zeggen. Geen stijf gedoe aan een tafel, waarbij je moet oppassen dat je niet tijdens een totaalshot als een gek met je voet aan het wiebelen bent terwijl je aan de andere kant van je lijf een hoofd trekt alsof je dit dagelijks doet.
Maar ik denk dat ik goed ben in vensterbanken.

20-03-2015

Meubel- en andere stromen

De buren van de tuin vertrekken, dus haalden zij hun huisje leeg. De drie jaar dat ik 'op' de tuin zit, zag ik ze drie keer. Vandaag werd ik gevraagd rond te kijken in het huisje dat op instorten staat, maar volgens mij de meest fantastische filmlocatie ever is. Voor een thriller wel te verstaan.
Ik mocht rondkijken en aanwijzen wat ik wilde hebben. Het werd een gedroomde oude keukenkast, een klein kastje, twee bijzettafeltjes en een gieter. Behalve voor de gieter heb ik voor geen van de spullen plaats.

K kwam langs, raakte gefascineerd door de buurman, die uitvinder is, en begon een verhandeling over elektrotechniek. Over stromen van deeltjes die ene kant op, terwijl wij allemaal net doen alsof ze de andere kant op gaan. Daarna reciteerde hij een gedicht van Poesjkin, waarvan de uitvinder eerst nog dacht dat het van K zelf was. Had gekund.

Toen K en ik later bij het hek kwamen zaten de uitvinder en zijn vrouw te wachten op mensen die een zitje hadden gekocht. Het mooie was dat het even duurde voordat ze kwamen.

18-03-2015

Gereserveerd

De collegezaal zat redelijk vol eerstejaars studenten. Ik werd op een stoel gezet en P vroeg wie mij wilde bevragen.
Niemand.
P had al aangekondigd dat het even zou duren, maar dat er uiteindelijk altijd wel één was die het durfde.
Ik probeerde toegankelijk te kijken.
Het lukte.
Een aantrekkelijke jongen met haar voor zijn ogen kwam naast me zitten.

Vooraf had ik van P strenge instructies gekregen. Ik mocht absoluut niet mijn eigenlijke zelf zijn. P heb ik maar twee keer gezien in mijn leven, toch beweerde hij dat ik zo'n type patiënt ben die zelf even een samenvatting geeft, de diagnose stelt en binnen een paar minuten met een recept weer buiten staat zonder dat de arts hier heel veel mee te maken heeft.
Het codewoord was A-typisch.
Ik moest de informatie uit me laten trekken. Dat kwam het meeste voor. Ik vond dat zielig voor de jongen met het haar, maar er viel niets zieligs te vinden. Hij laveerde moeiteloos tussen mijn: Ja. Nee. Wat bedoel je precies? door.
Ik begon er lol in te krijgen. Liet me alleen even kort gaan toen het over een mammografie ging. P vertelde de studenten dat het enorm pijnlijk is, en ik deed even voor hoe de borst geplet wordt terwijl je zelf met spartelende benen aan die ene tiet hangt. Toen ging ik weer rechtop zitten en trok mijn A-typische gezicht.
Het beviel me enorm, deze nieuwe persoonlijkheid. Het enige wat ik niet voor elkaar kreeg was nadenkend zwijgen.

Na afloop kwam de jongen met het haar naar me toe. Om me te bedanken. Hij had het zo goed gedaan omdat ik zo makkelijk was om mee te praten.

17-03-2015

A.s.

Ik ben verliefd op de Flinstonesman van de Peijnenburgreclame. Of op de regisseur. Of op de scriptschrijver. In ieder geval op degene die de meeste invloed heeft gehad. Maar de blik gecombineerd met het lachje - fijn klein gehouden - van Flinstone als zijn 'dochter' zegt: 'Afgelast' is fenomenaal. Ook dat hij vanaf de rug wordt opgenomen. Of juist. En dan heb ik het nog niet eens over het vrouwbevordelijke gehalte van de commercial.
Het meisje is briljant gecast. De tekst is goed. En het is fantastisch gemonteerd. 
Ik heb het 3-minnaarsmodel opgegeven (ja, zo snel, het was geen doen), dus er zal een keuze gemaakt moeten worden. Regisseur, scriptschrijver, acteur...
Omdat hij me een grote man lijkt die ook nog eens goed uit zijn ogen kijkt, kies ik voor Flinstone. 

16-03-2015

Raken

Ik heb heel vaak vlagen van ultiem geluk. Er daalt een intense tevredenheid op me neer en ik ben blij met alles. Dat gaat van het kunnen opstaan en douchen, een lichaam te hebben dat het goed doet, hoe ik woon, mijn datsja tot de krullen die weer op mijn kop staan.
Het tintelende geluk overkomt me ook als ik vreemden op straat zie die apart zijn of waar juist mijn hart naar uitgaat omdat ze zo ongelukkig of ontevreden kijken.
Ik heb er zelf best lang over gedaan om deze staat te bereiken. Leven moet je even onder de knie krijgen. De kanker heeft het proces versneld en geïntensiveerd, dat moet ik wel toegeven.
Gisteren zag ik een zwerver die op zijn zij lag, hij steunde op zijn elleboog, hand onder zijn wang. Hij lag op een groot Perzisch tapijt op de sluis van de Haarlemmerdijk te slapen. In die houding.
Het feit dat hij zomaar weg kon vliegen ontroerde me mateloos. 

14-03-2015

Met enige vertraging

Drie jaar geleden beweerde een man in de boekwinkel bij hoog en bij laag dat iedereen die alleen woont in zichzelf praat. Dat kon niet anders.
Ik zei dat ik dat helemaal niet deed. Hij geloofde me niet.

Vandaag moet ik vaststellen dat het zover is.
Sinds kort voer ik overleg met mezelf. Meestal over huishoudelijke dingen. Dan bereik ik een akkoord met mezelf over hoe ik het ga aanpakken. Vandaag bijvoorbeeld, leegde ik 11 kruiwagens zand op mijn tuin, de basis voor een fantastisch ontbijtterras. Allemaal niet heel ingewikkeld. Maar je had me moeten horen.

13-03-2015

Jubileum

Vandaag woon ik precies 20 jaar op de boot. Het klinkt eindeloos lang, maar zo voelt het niet.
Nog elke dag dringt de schoonheid van het water tot me door. Het licht in de ochtend. De kleur die het water aanneemt als de avond valt, de gele glinstering in de herfst, het olie'achtige op ondefinieerbare momenten, de koelgrijze tinten in de winter.
Sinds ik hier woon is regen een feest. De gaten die in het water geslagen worden zijn weergaloos.
Iedere ochtend zwemmen er twee zwanen naar mijn bureauraam. Ik geef ze nooit eten, maar ze komen toch. Daardoor denk ik dat ze me even groeten om me een goede dag te wensen.
's Nachts laat ik expres de gordijnen van de zitkamer open zodat ik als ik naar de wc ga ook weer even naar buiten kan kijken. Met of zonder maan. Het maakt niet uit. Het is prachtig. 
Het is pure luxe om zo in het hartje van de stad te kunnen wonen.

                       

12-03-2015

Russische bultenmix

Ik ben plotseling een officieel geval. Mijn huisarts geeft gastlessen bij het AMC. Volgende week gaat het over bulten en knobbels. Of ik het podium op wil om als casestudie te fungeren. Ik wil dat best. Praten over knobbels en bobbels is iets wat ik nog nooit heb gedaan, niet voor vreemden in ieder geval, en het lijkt me wel wat. De huisarts zei en passant, waarschijnlijk om me te triggeren, dat ik dan ook nog wel even aan de studenten kon vertellen wat ik belangrijk vind aan artsen.
Deal.
Ik heb hem niet verteld dat ik met een grote doos vol Russisch water dat podium opga. Iedereen die mij een vraag wil stellen moet verplicht een boek afnemen.
Mijn nichtje van 11 zou zeggen: 'Een typisch gevalletje van win-win.'

10-03-2015

Vieren

Het is net na negenen, maar ik heb al het gevoel dat de champagne open moet. Net controleerde ik de bestanden van Russisch water voordat de derde druk naar de persen gaat. De luxe van elke beslissing zelf te kunnen nemen zonder dat er iemand op de achtergrond zuchtend zijn hoofd schudt is weergaloos.
Op 23 maart komen de dozen de boot binnen. Misschien is dat een beter champagnemoment. De boot die naar één kant helt onder het gewicht van zoveel literaire ballast. Alsof hij al dronken is. En dat ik dan losjes inhaak.

09-03-2015

In de praktijk

Het streven is drie minnaars. Ik heb dit levens- en overtuigingsmodel afgekeken van M, die er bijzonder levenslustige en tevreden resultaten mee boekt. De mannen in kwestie zijn op de hoogte - vanzelfsprekend - en in tegenstelling tot wat je zou verwachten, is het streven een van de lange termijn. Kan iedereen zich rustig ontwikkelen. Ze is niet over één nacht ijs gegaan, vijf waren er net te veel.
Ik neem dit beproefde model dus over.
Nu de uitvoering nog. 

07-03-2015

Delen

Even een weekendfilosofietje. Er wordt steeds meer gedeeld. Van alles. Ik begrijp dat er app-groepjes zijn in de buurt, waarbij je overtollig eten kunt ophalen of gereedschap kunt lenen.
Is het een idee om ook een groep op te starten voor je vrienden? Gewoon wat vrienden online zetten, als je er even wat te veel hebt of er zelf niet genoeg aan toe komt. Je kunt mensen ook adviseren even contact met elkaar op te nemen omdat er behalve gereedschap misschien nog een gemeenschappelijke interesse wordt gedeeld. Een geupgrade Tinder, zeg maar.
Geen gekke weekendgedachte, vind ik zelf. 

04-03-2015

Schrijver - schrijfster - schrijf

Vanmorgen moest ik in een officieel gesprek komen vertellen wat voor soort schrijver ik ben. Bij de nieuwe uitgeverij hebben ze naar alle waarschijnlijkheid niet door hoe een vermeend schrijver daarvan totaal in verwarring raakt.
Eén vraag. Tientallen mogelijke antwoorden. Gekmakend. Dat is juist de reden dat er geschreven wordt. Het gebrek aan eenduidigheid, en daarmee de behoefte om iets van die redundantie te lozen.

Wat ben ik voor schrijver?
Ik moet onmiddellijk terug naar af.
a. Ben ik wel een schrijver?
b. Zo ja. Ben ik dan wel een echte?
c. Wanneer ben je een echte schrijver?
Als ik die vragen te boven weet te komen, is niet gezegd dat het makkelijker wordt. Dan komen we bij de oorspronkelijke vraag.
Ben ik een toneelschrijver, korte verhalenschrijver, een romancier, een non-fictieschrijver, een liedtekstschrijver, een librettist, een dichter, een kinderboekenschrijver, een blogger?
En dan laat ik de vraag of ik een schrijver of schrijfster ben nog weg.

Het was een prima ochtend. Ik ben alles. En dat was goed geantwoord.

03-03-2015

Afspraak

Ik app met W. Hij is hier al een tijdje niet geweest. Dus meld ik dat ik misschien eens ouderwets ga koken. Zijn reactie: 'Hemel'.
Daar miste denk ik een s-je.

02-03-2015

Kiezen

Vandaag moest ik diverse keren in de lens glimlachen. Lachen mocht niet. Ik was het daarmee eens. Al dat gelach op achterflappen.
En nu moet ik uit de selectie die Katinka Claus heeft gemaakt kiezen.
Na een half uur heb ik het aantal weten te reduceren tot 3. Behalve als het keuzepannel opeens met hele andere voorkeuren komt.
Dan begint het hele feest weer opnieuw.