Kerstreces t/m 3 januari

Warme kerst

Ik hing de kerstboom op de Nieuwmarkt vol met exemplaren van Russisch water. De mensen die er een uit de boom pakten - terwijl ik nog bezig was - waren hartverwarmend enthousiast. 
Vanaf nu wil ik alleen nog maar eindeloos veel boeken weggeven. 

Deze man was de eerste. Ik werd hartelijk omhelsd. Hij was blij. Vooral omdat hij geen afspraken had gemaakt voor kerst, dus meteen kon beginnen met lezen. 

En daar waren de vrienden. Waarvan de ene een boek meenam voor zijn moeder.
'Houdt ze wel van seks?' vroeg ik ongerust.
Dat deed ze. Dus niets aan de hand. Het perfecte cadeau voor mams.

Een fijne zuiderbuur moest natuurlijk ook vastgelegd worden. Omdat de Vlamingen van 'mij' houden, hebben Belgen voor altijd een streepje voor. Zonder Vlaamse prijzen ook, overigens.

Er kwam een dakloze man naar me toe. 'Hé, dat is mijn boom! Ik heb al zo vaak gezegd, waarom hangt niemand er wat in. En nu doe jij het!'
'Wil je een boek?'
'Nee, joh, ik lees helemaal niet.'

En dan meteen een lieve reactie:
Liep net over het plein en vond je kerstcadeau in de boom. Heel erg bedankt. Leuk gebaar. Wordt geapprecieerd. Ben niet zo'n lezer, maar zal deze zeker uitlezen. 
Mijn beste wensen voor de Kerst voor jou en wees gerust vanaf nu lengen de dagen weer.
Ulreïa et Suseïa

Filmpje van de actie

Voor de onbekenden op de foto: mocht je het vervelend vinden dat ik je foto gepubliceerd heb, laat me weten. Haal ik hem er meteen weer af.  

Garasjoh

Het feestje was heel Russisch. De lange tafel stond helemaal vol met fantastische gerechten, ook al was iedereen vanaf 20.30 uitgenodigd. De flessen wodka slingerden door het hele huis. De Russen waren rijkelijk vertegenwoordigd, wat de sfeer meteen ten goede kwam. De rokers verplaatsten naar de smalle keuken, waar A met gitaar op zijn hurken Russische liederen ten gehore bracht.
Daarna gingen de Russische vrouwen dansen. En daar kunnen wij, de Hollandse nog wat van leren. Van de gastvrijheid trouwens ook.

 

foto's: Frank Vellenga

Nog meer mooie woorden

Tweedehands bloemen

Net uit en nu al een pareltje

Tweedehands bloemen geeft een intiem kijkje in het alledaagse leven, vanuit het gezichtspunt van de buitenstaander. Bij een ogenschijnlijk alledaagse situatie weet Ligthart de vinger op de zere plek te leggen. Haar stijl is messcherp, gedurfd en krachtig, met de pittigheid van Annie M.G. Schmidt.

Recensie - Over zijwegen in het leven, over onvermogen en veerkracht, en over de pure mens onder al die lagen. Met mooie spiegelmomenten. Niet missen dit mooie boekje!- Redactie HappyMOMs

Tweedehands bloemen |Caroline Ligthart |Ambo Anthos | paperback, prijs € 17,99

Bron: Leuke lastminute cadeautips in Happy moms

Zondag

Mooie woorden

De eerste bespreking. Van de Linnaeusboekhandel. 

Dubbelklikken om te vergroten. 

Linnaeusboekhandel

Buitenkant

De moeder van D over Tweedehands bloemen: 'Hoe komt dat meisje toch aan al die vreemde gedachten? Ze ziet er zo engelachtig uit.'

Als man

Op FB verscheen een enquête van Bruna. De eerste vraag is of je een man of een vrouw bent. Ik vulde het waarheidsgetrouw in. Het lijstje dat eruit kwam sprak me niet zo aan.
Daarna vroeg ik me af of het lijstje met precies dezelfde antwoorden anders zou worden als ik een man zou zijn. Ik deed de test opnieuw. Maar dat schoot niet op.

* Mannen kunnen niet invullen dat ze van romantische films houden.
* Vrouwen kunnen niet kiezen voor whisky als drank die tijdens de kerst niet mag ontbreken.
* Vrouwen mogen daarentegen wel klikken op een of andere vage knalroze aardbeiendrank.
* Vrouwen mogen niet kiezen wat hun favoriete leesplek is. Een hangmat, een chesterfield, op de bank bij een open haard of achter het bureau. Nee. Zij mogen - hoera - kiezen uit foto's die zouden moeten weergeven hoe hun favoriete kerstboom eruitziet.

Laat ik nou net graag lezen met een whisky in mijn hand, wegzakkend in een chesterfield zonder dat een kerstboom met kaarsen elk moment in de hens kan vliegen. 

Subtiel

Na de boekpresentatie hingen we aan mijn keukentafel. E zat tegenover me. Het was me toen hij de boekwinkel binnenkwam al opgevallen, maar er was nog geen moment geweest waarop ik mijn vermoeden even discreet kon checken.

'Heb jij je haar geföhnd?' vroeg ik. 

'Hoezo?'

Ik durfde niet zo goed verder. Maar W maakte het voor me af. 

'Omdat je eruit ziet als Beatrix.'

Tevergeefs

We gingen naar Bern. Daar zag D de ex van een vriend van hem zitten. Ze praatten even. Daarna ging ik naar haar toe. Zij was mijn buikdanslerares geweest. Ze keek me even aan en nam me toen mee naar de wc onder de woorden: 'We zijn toch zusjes...'

In de wc moest ik lippenstift opdoen. Ik kon kiezen uit drie kleuren. Er moest rouge op mijn wangen. En ze wilde ook nog wat met mijn ogen, maar had dat niet in haar tas, dus verdween ze weer om dat aan haar vriendin te vragen.
Ik liet me beschilderen, hoewel ik wel de heftigheidsgraad in de gaten hield. Ze keek naar me en was tevreden. We waren een kwartier weggeweest.
Opgedoft kwam ik weer aan bij D. Hij zag niets.
Toen gingen we kaasfonduen. 

Zondag in de Drommedaris

foto's: Cor Bels

Vrouwen van de radio

We zaten in het donker achter glas. En ik zat er goed. Ester Naomi Perquin keek mij intensief - er is geen ander woord voor - aan.
Radio is zoveel leuker dan tv. Ik zag alleen een paar ogen die geaccentueerd werden door een hele grote koptelefoon.
De rode cijfers van de klok gingen als een gek tekeer. Maar verder was er niets wat ons afleidde en zaten wij alleen in de nacht, voor onszelf een beetje te praten. Al die luisteraars in pyjama vergetend. Luisteraars die het dekbed nog eens wat hoger optrokken, zich omdraaiden en wegdoezelden.

Nooit meer slapen je hoort ons in en over het donker.

Rusland in Enkhuizen

Voor iedereen die morgenmiddag opeens ontzettend veel zin heeft in iets Russisch: kom naar Enkhuizen. Naar de Drommedaris.
Een Russisch koor. Russisch water. In boekvorm en ook vloeibaar te verkrijgen. En ik klim het podium op om me te laten interviewen door Gerdien van Tongeren. Over het schrijven van mijn debuutroman en mijn Russische avonturen. 

Loslaten

De boekpresentatie vond plaats in de Linnaeusboekhandel. De etalage was platgelegd en gevuld met mijn boek dat triomfantelijk naar toekomstige kopers gluurde. Of lonkte. Dat kon ik niet goed zien.

Meevallen

De computerjongen van Student aan huis, was een schatje. Misschien vooral om het feit dat hij geen u tegen me zei en ook niet deed alsof ik een randdebiel was. Dat verhelpt op zich al veel problemen. 

Zo is het

De filosoof  belt om te weten hoe het met me gaat. Ik vertel dat Tweedehands bloemen vandaag in de winkels ligt en dat ik toch wel wat zenuwachtig ben voor recensies. Dat vindt hij onzin.
'Als je slechte recensies krijgt, dan zal het wel zo zijn. Dan moet je beter je best doen.'

Voor en na

Dat schrijflust in kleine dingen zit, bewijst het nieuwe schrift dat ik kocht. De kaft is ruw, maar toch ook soepel. Het heeft fantastische kleuren. Er is zelfs sprake van een leeslint. Roze.
Maar zoals alle mooie dingen heeft het ook wel een minpunt. Het is veel te dik. Te zwaar voor mijn tas. Daar gaan we al. 

Zondag

Alsof ik een chromosoom mis

Met en mijn computer en mijn printer is het een en ander aan de hand. L adviseerde me Student aan huis in te schakelen. Dat vond ik een briljant idee.

Wat iets minder briljant was, is dat degene die de order verwerkte tegen me praatte alsof ik uit de oertijd stam. Het feit dat ik expres over Apple, timemachines, presentaties, beamers en serienummers sprak, maakte niks uit. Dat toontje bleef.
En het LUI-DE PRA-TEN in de HOORN ook. 

Tweedehands bloemen winnen

Vandaag rolt mijn nieuwe verhalenbundel Tweedehands bloemen van de persen en kan je al de smaak te pakken krijgen op Hebban, die een voorpublicatie hebben geplaatst.
Nog leuker: maak kans om de bundel te winnen!

Arbeidsethos

Vanmorgen kwam ik om 6.45 mijn bed uit, handelde mijn mail af (niet alles, de lijsten zijn nog steeds niet weggewerkt, maar ala) en ging om 07.55 de deur uit om een kop koffie te halen in het cafeetje hierachter dat om 08.00 opengaat. Daarna liep ik weer naar de boot en deed net of dat mijn kantoor was.
Om precies 8.18 zat ik achter mijn bureau. Ik zei nog net geen goedemorgen tegen de plant.

Mijn beleid is nu dat ik de telefoon niet mag opnemen, anders ben ik zo een half uur of meer kwijt. Maar toen belde M en die is altijd erg kort van stof.
Hij was onderweg naar zijn werk. Ik vertelde hem mijn prestatie van vanmorgen. Hij vroeg zich af waarom ik dat in godsnaam deed. Ik mompelde dat ik het beste schrijf, in de ochtend.
M: 'Jij doet maar alsof dat heel normaal is al dat werken, maar goed. Ga maar weer verder met die verhaaltjes van je.'

Op stoom

D (7) en J (5) stonden me al op te wachten op de galerij. Ik kwam via de VoorleesExpress binnen. De jongens mochten kiezen uit de stapel boeken die ik had meegenomen. En ja hoor, good old Annie M. won het van zeven andere schrijvers. Dus verdiepten we ons in de Stampertjes, Zaza en de Krullevaar. D  had steeds het hoogste woord, compleet met vinger opsteken, terwijl J boe noch bah zei.

De vader vertelde dat het probleem met de jongste was dat hij niet wilde praten. D had daar vroeger ook last van had gehad. J werd meegenomen naar een logopediste, maar nog geen resultaat.
Ik keek naar J.
Liet de vader en D hun handen tegen hun oren houden en fluisterde iets in J's oor. Hij lachte en knikte. En was geen probleem meer. 

Het brein

Eigenlijk is het allemaal misgegaan tijdens de eerste economieles. De man begon met: 'Economie is schaarste. Hij liet een betekenisvolle stilte vallen. Toen vervolgde hij: 'Als je kiest het één te doen, moet je het andere laten.
Dat achtervolgt me nu al 30 jaar. Het ergste is dat ik aan dat hele vak geen reet vond. Kon er niets van. Maar dan wel zoiets onthouden. 

Zondag

Sintel bestellen. Mijn bijdrage Zoutzuur is het openingsverhaal.  

Intussen

Onverwachts kom ik A tegen. Hij geeft een update van de tijd dat we elkaar niet zagen. Zijn tweeling is 30. Ik val van de bank. In mijn hoofd zijn ze nog 12.
De truc die ouderdom heet. Je blijft zelf als enige object heel stil staan op een wereld die intussen razendsnel duizenden keren om zijn as draait. 

Oma 2.0

Tee vertelt dat ze een Oxboard heeft. Een rode. Ik weet niet eens wat het is. Ze kon zich niet inhouden en kocht er een - tegen de wil van haar dochter, die dacht dat ze wat zou breken. Ze oefende even in haar appartement en nu sjeest ze vrolijk door Zuid. De vriendjes van haar kleinzoon (9) verbazen zich over zo'n oma. Haar kleinzoon: 'Ze is wel 71, maar ze gaat nog niet dood hoor, ze is nog heel speels.'

Uitstel

Eigenlijk verandert er niets. Ik zit om 8.30 achter mijn bureau om te werken. De zon schijnt. En ik moet me uit alle macht inhouden om de ramen niet te gaan lappen. Zoals ik vroeger als ik moest leren voor een tentamen opeens - tegen alle gewoontes in - volledig opgemaakt en met gelakte nagels tevoorschijn kon komen. 

Met één vinger

Ik stuit op een interview met Ischa Meijer. Er is niet in gemonteerd, alhoewel er op de aftiteling wel vermeld wordt wie de montage deed. Dus zie je Ischa weigeren te gaan zitten typen. Pas nadat Rik Zaal heeft verteld waarom hij dat wil - hij kent niemand die met 1 vinger typt - wil Ischa het doen. Omdat hij het een goede reden vindt. 

Zicht op

Ik ben weer in de blokhut van de blinde indiaan. Na vijf minuten zegt hij: 'O, ja.'
En doet het licht aan. 

Zondag

Het regent

K en ik zitten op het terras in de kou op de Nieuwmarkt. Ik vertel hem hoe het met me gaat. En, perfect getimed, wordt er een vleugel het plein opgereden. Een man begint te spelen. Imagine.
We luisteren. Mensen blijven staan. Het is dezelfde man die in Parijs na de aanslagen had gespeeld. Davide Martello
Na afloop breekt er een stortvloed los. Alsof het meningen regent. Lieve meningen. Zachte meningen. Die heel hard gehoord moeten worden. 

Kiezen

Ik ben goed met kinderen. T is goed met kleren. Dus ging ik met haar de stad in voor kleding om er hanteerbaar uit te zien tijdens de tv-opnamen voor mijn nieuwe boek. Ze duwde me een pashok in en hing het ene na het andere aan de rails. Ik deed wat er van mij werd verwacht. Dat deed ik een uur. Toen was ik uitgeput. Maar de missie geslaagd. Met een een tas vol mogelijke outfits verliet ik de winkel. Het was ook nog eens de eerste winkel waar we binnenliepen. Hoeveel geluk kan je hebben op 1 dag. Al dient de volgende kwestie zich weer aan. Wat doe ik in godsnaam aan?

Woorden

Ik hoorde Snijders vanmorgen zeggen dat hij eigenlijk niks wilde schrijven over Parijs. Vervolgens schrijft hij een ZKV dat zonder geslinger recht in het hart raakt.

En daar was Louise Korthals. Ook troostend. 

Het enige nadeel

Ik ben met een geheime publiciteitsactie bezig. Ik kan er niets over vertellen. Wat jammer is. Want hij is echt wel erg goed. 

Nee toch?

Het voorgesprek voor de opnames van LetterenEtcetera verloopt meer dan prettig. Ik heb alleen maar te maken met een vriendelijke stem door de telefoon. Geen camera's, geen zenders die vervreemdende bulten genereren, geen publiek dat vermaakt moet worden.
Het is ontspannen en de redactrice heeft humor. Komt bij dat ik zowaar antwoorden geef waarvan ik niet achteraf denk: hoe kom ik dáár nou in godsnaam bij?

Is het echt altijd zo: goede generale - slechte voorstelling?

Radio

Opeens ben ik zo ontzettend blij dat ik niet meer wakker hoef te worden met de stem van Balkenende. 

Maaltijden

Het is Wizard-afkicktijd. Na een maand lang dag en nacht met elkaar opgetrokken te hebben, kan ik nog even niet zonder hem.
Hij was nog een week hier in Amsterdam en ik mis zijn scharrelen in mijn boot. Het zwanen voeren, de sigaretjes op mijn terras, zijn thee met cognac in de morgen en natuurlijk zijn koken. Ik nodigde hem uit met maar één voorwaarde: elke dag voor mij koken. Hij vond het een goede deal.
Dus vroeg ik eindeloos veel vrienden om te komen eten.
Voor het eerst in onze twintigjarige vriendschap hoefde W niet te koken. Hij zat wat rusteloos op zijn stoel, en loerde intussen naar de activiteiten in de keuken. Uiteindelijk kreeg hij vertrouwen en zakte achterover.

Magical mystical wizard

Ik bracht de Wizard, Broh, Rob naar de Magic Bus. We zijn de afgelopen vier weken samen geweest, en ik wilde niet dat hij ging. We zijn goede vrienden. Extreem goede.
Ik kijk de kunst af. De manier waarop hij contact maakt met alle tegenliggers, de zoekers, de zwervers, daklozen. Vooral de daklozen. Terwijl hij intens gelukkig kan worden van een volle tas voedsel achtergelaten in een prullenbak, moet ik mezelf eerst uit alle macht overtuigen dat het niet vies en smerig is. Een andere blik op die andere kant van de samenleving, is wat hij me brengt.
Hij heeft ooit gezegd dat het allerergste wat hem ooit zou kunnen overkomen was dakloos zijn. Na een aantal jaar dat gedacht te hebben is hij vrijwillig de straat op gegaan. In Londen. Omdat hij, naar eigen zeggen, arrogant was.
Ik zette hem af. Ik huilde. Dit keer zei hij niet: 'There is no seperation.' Hij huilde ook.
De hele zondag ging ik door. Omdat mensen zoals hij de wereld mooier maken. Omdat hij liefde is. En ik daar onderdeel van mocht zijn. 

Zondag

Ravioli

Na het optreden zijn we op de boot beland. Het erge is dat zodra we door het eten zijn, Broh ongegeneerd de voorverpakte ravioli uit de ijskast haalt.
Van mij mocht hij het niet eens kopen.
De Italiaan kijkt er naar. Hij verrekt geen spier en zet het op een koken om vervolgens te gaan roken.
Broh wil ingrijpen, maar de Italiaan roert zich.
'I am italian. I know how to cook pasta.' Arrogante blik. Joint in de hoek van zijn mond. Leunend tegen open terrasdeur. Ene been over de andere.
Maar Broh begint te roeren. De Italiaan kijkt naar mij. Ik haal mijn schouders op.
'Leave it like that,' roept hij.
Broh gooit er wijn in.
'Nooo!'
'It got all sticky at the bottom.'
'It's my technique!'
Ik zit aan tafel en kijk van de ene naar de andere. Bemoei me nergens mee. Zak een beetje onderuit.
De Italiaan: 'You will dream from this! You will ask yourself were this gone from. You think this is an Italian restaurant. But now. You ruined!'

Altijd open

Doordansen

De mooie Italiaan vroeg ons om naar Dancing on the edge te komen. Hij had de muziek gecomponeerd. Wij gingen. Het werd in verschillende theaters opgevoerd. In het Compagnietheater stonden stoelen in een grote kring. De laatste twee lege stonden aan de kop, en wat verder van de andere stoelen af, toch gingen wij er zitten, ook al dacht ik: we zijn zo direct de klos. Het is alsof wij de avond gaan leiden. Normaal gesproken zou ik dat uit alle macht vermijden.

De danseres was kaal. Ze was in het wit gekleed. Intense blik. Ze deed me sterk denken aan M die twee jaar geleden overleed aan kanker.
Ze danste, kwam onze kant op, maar boog af naar een man. Hij moest meedoen en deed dat met verve. Een verlegen doorzetter. De danseres lachte zoals M lachte. Een beetje zelfingenomen. Een beetje alsof de wereld haar een loer draaide en zij dat heus wel doorhad.
Ze strekte haar hand naar me uit en ik greep hem. Zij ging verder en ik ging met haar mee. Danste met M. Door het wit. In het wit. Met de dood het leven in. 

24 uur later

E van de uitgeverij is niet bereikbaar dus vraag ik of ze mij terug kan bellen.

De volgende dag gaat de telefoon. 

'Precies 24 uur later!'

Ze is tevreden. 

Ik ook. Hebben we zomaar een nieuw format te pakken met z'n tweeën. 

Logica

Met mijn nichtje van 12 maak ik huiswerk. Ze windt zich steeds meer op. Het is saai en stom.
'Het is echt niet zo dat ik niet verder kan met leven als ik dit niet onthoud. Eindknop, okselknop, bladlitteken, slapende knop, ringlitteken, vaatbundel, knobschubben... Over een paar jaar ben ik het toch vergeten. Weet jij dit allemaal nog?'
'Nee.'
'Zie je wel.'

Vertraging II

Toen wij na zes uur wachten aan de beurt waren, werd er een hotel geboekt. Maar voor eten was het te laat. Ook geen kleine snack. En de drank moesten we zelf betalen, tenminste, als de bar überhaupt nog open was.

Tientallen keren in gedachten herhalend dat het niet hun schuld was, bleef ik rustig, papte aan met een medeslachtoffer, een knappe lange Italiaan, zorgde ervoor dat hij met ons de taxi nam, het hotel met ons deelde en de volgende dag ook met ons zou meereizen naar Amsterdam. Het maakte de boel er wel een stuk vrolijker op. 

In het hotel bleek er toch nog wijn geschonken te worden. We haalden de proviand die Broh had gevonden in de prullenbak op het vliegveld tevoorschijn en aten sandwiches. Dit klinkt onverschrokkener dan het was. Broh was blij met zijn schat en ik achterdochtig. Maar hij overtuigde me door de laten zien dat de kazen nog in de verpakking zaten, het stokbrood ook, de tomaten waren evenmin aangebroken, dus uiteindelijk ging het ook bij mij door de ballotage, behalve het zwarte t-shirt dat er ook in zat. Mijn zwerversgenen zijn nog niet tot volle wasdom gekomen. 

Ik sliep welgeteld 1 uur en om vijf uur vertrokken we weer om de trein naar Bordeaux te nemen en vanaf daar het vliegtuig. De trein kreeg anderhalf uur vertraging, wij hadden 40 minuten om van het station naar het vliegveld te komen. We besloten dat het de moeite van het proberen waard was -EasyJet=vertraging - kwamen de hal ingevlogen, smeten onze rugzakken op de band en kregen op ons kop over het feit dat we zo laat waren. Toen trok de mooie Italiaan zijn mond open. In vloeiend Frans. Dat was niet mis te verstaan. Het rumoer vanachter de counter hield onmiddellijk op. Ze checkten 1 koffer gratis voor hem in. 

We haalden opgelucht adem. De mannen gingen even rustig een sigaretje roken, het vliegtuig was toch vertraagd (onze redding), maar toen ik door de douane ging wilden ze mij er niet meer doorlaten omdat ik te laat was. 

Toen werd mijn Frans vloeiend.

Vertraging

De vlucht werd door EasyJet gecanceld. Er was 1 balie. Daarachter zaten 2 mensen. Die moesten alle passagiers van 2 gecancelde vliegtuigen verwerken. Ofwel zorgen dat ze in een hotel terecht kwamen en een taxi ze ophaalden of de eerstvolgende vlucht - 5 dagen later! - boeken.
Wij stonden van 17.00-23.00 uur in de rij.
De mensen hielden zich goed. Er was slechts een Engelsman die kookte van woede, maar dan van die ingehouden, wat veel enger is. Hij liep rond: 'It's a disgrace, it's a disgrace!' En dat disgrace liet hij als een slang zijn mond uitkomen. Om 22.30 ging hij in de rij staan. Maar hij had wachtenden - die allang niet meer in de rij stonden maar verspreid over vde vloer lagen - over het hoofd gezien.
Het meisje dat de hele avond iedereen had opgevrolijkt met haar schaterende lach en grappen, keek vanaf de tegelvloer - voeten omhoog op de zitting, zij languit liggend - naar hem op.
'Actually... We're in that line too. But it feels like our second home here...'

Zondag

Vogels

De paradijsvogel (76) komt graag naar F&H om tekeningen te laten zien die ik graag van hem wil kopen.
Hij is een liefhebber. Maar een charmante. Ik zie er prachtig uit. Ik moet naast hem zitten, maar niet meteen aan de kant van het hart, langzaam opbouwen.
Door de zon worden de positites zodanig verschoven dat ik uiteindelijk aan de goede kant - die van het hart - tererchtkom. En zo schikken de dingen zich volgens de fijne vogel op een natuurlijke manier. Waarom ik hier niet vaker ben, hij houdt van mooie vrouwen.
Hij weet niet dat ik F&H altijd de opdracht geef hem te bellen om langs te komen.

Ik koos twee tekeningen van hem uit, en we dronken een glas en nog een en nog een en toen verdween hij weer met zijn werk. Inclusief degene die ik net van hem had gekocht. 

Camino Cool Down

De CCD is begonnen. Warm onthaald door F&H, geniet ik van het bijpraten, de verhalen, de herfstkleuren en het prachtige uitzicht over de pyreneeën. We rijden naar een marktje, zitten in het cafe en op hun waanzinnige terras, bezoeken paradijsvogels en bakken pannenkoeken.

Zegen

De wegen van de Wizard en mij scheidden voor een aantal dagen, om elkaar zondag op het vliegveld weer te treffen en samen naar Amsterdam te gaan. Ik ging op weg naar F&H om daar traditiegetrouw de camino cooldown te doen en de Wizard ging een paar dagen naar Pau.
We namen afscheid in de bus, en ik bleef maar kijken of ik hem ergens weg zag lopen. Dat was niet het geval. Tot ik hem opeens in de reflectie achter de bus op een bankje zag zitten. Precies op dat moment startte de bus en reden we weg. De Wizard sloot zijn handen voor zijn hart en maakte een buiging.
We konden veilig op pad. 

Vertraging

Ik bel W in Nederland en begin mijn verhaal. Hij stopt me met: 'Vertel me eerst waar je bent en wat je uitzicht is.'
Ik vind dat opeens zo'n goede. Die moeten we er altijd inhouden. 

Kustpad

We vonden het goede pad vlak boven de zee. Het was een onvoorstelbaar mooie dag. In de ochtend nog zonnig, maar in de middag regen. Het was pas de tweede keer dat ik een lange broek aanhad. We lunchten in een grot, slaagden erin een roodborstje tot onze voeten te laten komen om het stukje brood te halen en liepen het mooiste pad van de hele camino.

Lezlo-San Sebastián ? km

Geluk en contrast...

Omdat we geen goede plek hadden gevonden voordat de schemer inviel - de Wizard had een bepaalde grot in zijn hoofd omdat het waarschijnlijk in de nacht zou gaan regenen - liepen we de berg af om onderdak te vinden.
Het droomrestaurant was dicht. Op het moment dat we ons omdraaiden ging de deur open. De man wilde ons wel naar een casa rural brengen.

Daar werden we allerliefst ontvangen. En wat was ik blij met het zachte, schone bed, de badkamer en de fles wijn die we kregen.

Irun-Lezo ?km

Plukken

We liepen een prachtig pad. Al was het niet de weg die we wilden. De bedoeling was van de camino af te gaan en vlak langs de kliffen boven de zee te lopen. We liepen om de berg. Plotseling klonk er een schot. Ik schrok me dood. We hadden de jagers gezien, maar als je het gevoel hebt dat er op je geschoten wordt, verandert het pad toch danig. Ik stond te trillen. De Wizard voelde geen angst. En hij had een rode jas aan. Niks aan de hand.

We liepen door. Het begon te schemeren. Ik vroeg aan de Wizard of hij dacht dat er 's nachts mannen zouden ronddolen. Dat vond hij een gek idee. Waarom zou iemand de moeite nemen in de bergen iemand te belagen als je een veel groter bereik had in de bewoonde wereld. Ik ken die theorie, maar tijdens de schemer klinkt het niet meer zo logisch.
Er kwamen drie louche figuren de berg op. Ik bekeek ze goed. Kapsels waarvan je gedoe kunt verwachten. Misschien moesten we toch maar binnen gaan slapen. Ergens in een warm huis, met een zacht bed ipv een douchegordijn onder me en jagers en jonge mannen in de buurt.

De Wizard: 'Isn't it sweet that those young guys went mushrooms picking together...'
Toen pas werd me duidelijk dat het mandje dat ze droegen voor paddestoelen was. En niet om de in stukken gehakte delen van mijn lichaam in te vervoeren.

Op naar de super moon

We hebben douchegordijn gekocht om op te slapen, en voedsel ingeslagen. Vandaag trekken we langs de noordkust, weg van de camino, langs de rotsen om buiten te slapen. Morgennacht is er een super moon. 'Which makes everything possible. We are going to shed the things we don't need any more, and pulling out the the treasure that remains.'
Dat is what de Wizard nu voorleest, terwijl we met een glas op een terras zitten ergens in de heuvels, voordat we de bewoonde wereld verlaten.

Bij het roze huis

Het laatste stuk naar Vilanova liepen we over het strand. Op een gegeven moment klonk er een indringend en aanhoudend gefluit. Ik had niet het idee dat het iets met ons te maken had, maar Broh draaide zich om en zag een kleine dikke man in de verte gebaren. Broh vertaalde dat als iemand die ons zijn huis aanbood om te verblijven, en dat voelde niet erg goed, al twijfelen we, want de man stond voor een prachtig roze huis aan het strand.
We liepen door. Over het strand, over de brug, naar de herberg die in de steigers stond. Ergens verderop was een alternatieve herberg ingericht. We moesten omlopen. Het was zeker 7 kilometer.
We liepen over een andere brug, langs camingsites, door t eucalyptusbos. We maakten een grote boog en kwamen uit bij de man die niet meer zwaaide.

Domingo

Over het water. Wij ook

We namen een speedboot. Het kon. In plaats van 28km lopen. De man, met vier tanden her en der in zijn mond, liet ons de mosselbanken zien, maar ook waar Jezus' paard was begraven. Wij wisten niet eens dat hij een paard had.

De tocht was geweldig. We sjeesden een uur lang over het gladde water. De herfstkleuren optimaal. De man vertelde over Vikingen, en nog meer over Jezus en Santaigo. Voor zover we het begrepen vonden we het een goed verhaal.

Vernieuwd

Omdat we niet in het klooster konden overnachten, namen de Wizard en ik een hotel. Eigenlijk was het een huis dat we voor onszelf hadden. Compleet met terras en tuin. Het was weer wittehanddoeken-tijd.

 

De volgende ochtend begonnen we aan een van de mooste stukken van de camino. In de middag stond ik opeens oog in oog met wilde paarden. Ze bleven maar naar mij kijken. Ik ging op een rots aan de kant van de weg zitten. Terugkijken.

Het lopen van de camino brengt sowieso verdieping aan. Inzichten. Maar dat doet elke vorm van afstand van je dagelijkse bestaan.
Het oversteken van de brug had iets magisch. In de late middag kwamen we aan bij een alberge aan het strand. De volgende ochtend nam ik een duik. In wederom een nieuw leven.

 

Zegening

We zetten de eerste stappen op de Camino Espiritual. En met twee tovenaars, of nee, eigenlijk bleek de jonge tovenaar toch meer een tovenaarsleerling te zijn, liepen we door bossen, langs beken, gehuchten en verlaten strand. Het weer was weer prachtig.

Aan het einde van de dag kwamen we aan bij Monasterio de Armenteira en probeerde ik de twee nonnen over te halen om ons onderdak te geven. Er volgde een druk overleg. Uitkomst was dat we na de dienst zouden horen of het mogelijk was.

Mijn geloof is anders, maar de dienst was indrukwekkend. Ik verstond niet alles, maar wel het deel dat ze voor ons, pelgrims, al het goede wensten. Mijn blik kruiste die van een non. Haar ogen waren diep bruin, haar blik prachtig.
Ze zongen. De klanken gingen omhoog en rond in de kleine kappel.
Ik bleef maar huilen.

Na afloop vertelde de non dat het niet mogelijk was te blijven. Maar ze wilde ons wel zegenen. Ze wilde bij mij beginnen. Ik zei snel tegen Broh dat hij eerst moest gaan, omdat ik geen idee had was ik moest doen. Broh reageerde niet. Ze begon bij mij.
Ik hoefde alleen maar mijn hoofd te buigen.

Pontevedra-Armenteira 21km

Een goed gesprek

Na de thermen van Ourense stootten we omhoog naar Pontevedra. Ik kreeg, na drie dagen niet gewandeld te hebben, erge zin om weer op pad te gaan. Maar door onze omweg naar R, moest ik nog even geduld hebben.

Pontevedra is prachtig. We zaten op een terras en de Wizard had zijn gebruikelijke contact met zwervers, bedelaars en daklozen. Als dat niet synoniemen zijn. 

De dakloze (met een geplastificeerd verhaal op zijn borst) vertelde over zijn hond die verdwenen was. De Wizard vroeg aan mij - toen de man begon te huilen - te vertalen. Hij leefde mee en het gesprek werd afgesloten met de woorden: 
'I don't understand a thing you say, but I give you a hug, Broh!'

Prachtig ritueel

Voor de Duitser die bij ons aansloot, waren de krachten van de twee tovenaars wat te veel. Hij ging links, en wij rechts.
Naar de bus.
De vriend van de Wizard woont in de bergen, bij Verin, daar moesten we - volgens het gevoel van W - zijn. En vooral in mijn belang.
Ik zou er een mooier mens van worden. Tenminste, zo begreep ik het.
Dus huurden we een auto. Elke investering om mooier te worden is te verantwoorden.

R ontving ons met open armen. Ik ben een kop groter dan hij. Voor de zekerheid zei hij toch even snel tegen de Wizard dat ik nogal groot ben. En dat klopt. Nog steeds. Vorig jaar ontmoette ik hem in het klooster, maar was hij een ander mens. Een humeurige in zichzelf gekeerde man. Hier stond iemand totaal in zijn kracht fantastisch te zijn.

We raapten kastanjes, gingen paddestoelen zoeken, vonden ze en aten ze op. Op zijn balkon staarden we over het gebergte. En in de avond ontvingen we het mooiste ritueel van de hele camino. Onze voeten werden gewassen. Dat klinkt simpel. Maar kniel maar eens voor een onbekende om zijn voeten te strelen, te besprekelen, te wassen en af te drogen.
Dat doet R. In volle overgate.