Geen familie

Nou, niks Jammer ons is gesluit.
Het begint op Schiphol. Ik zit wil net drank voor de Wizzard gaan kopen ('Buy that unpronouncable Jenever, Wizzardess, don't have a clue what that is, but it sounds good') als ik word omgeroepen.

'De heer of mevrouw Ligthart, graag melden bij de informatiebalie.'

Het rare is dat ik dan toch als eerste aan doden denkt. Pas toen ik al flink op weg was (de informatiebalie in mijn gedeelte was dicht) bedacht ik me dat het natuurlijk geen doden konden zijn, want ik heb mijn mobiel gewoon bij me.
Toen checkte ik of ik mijn portemonnee nog had. Gewoon aanwezig. Dus liep ik die hele tocht (nog een keer door paspoortencontrole en door beveiliging) me ongerust af te vragen wat het zou kunnen zijn. Ik  had geen clou. Alleen duurde de voettocht van de ene kant naar de andere kant van Schiphol zo lang, dat ik op een gegeven moment van de weeromstuit toch onverschillig werd.
Als het ongemak maar lang genoeg duurt.

Bij de balie vertelden ze me dat ik mijn creditcard was verloren. Ze wapperden met een kaart voor mijn neus. Niet de mijne.
Een meneer of mevrouw L.K. Ligthart is nog langzamer dan ik.  

t/m 7 augustus

Op naar de Wizzard!

Credo

De man kwam van rechts aangefietst, maar vanuit de tegengestelde richting op de gracht. Ik knalde bijna tegen hem aan.
'Je komt van rechts, dus je hebt voorrang. En dat tegengestelde mag waarschijnlijk ook,' zeg ik tegen hem.
Grote grijns.
'Als er geen conflict is, mag eigenlijk alles.'

En dat zinnetje zoemt nu lekker door mijn hoofd.

Hek

Toch voel je je op de een of andere manier ontzettend verneukt als je rustig in je omheinde tuin zit en dan plotseling een konijn spot dat je vanaf een afstandje heel rustig aankijkt.

Allebei

De buurvrouw en ik hadden het hekproject samen aangepakt. Scheelde een afscheiding van 18 meter. Wij verheugden ons al op planten en bloemen kopen zonder dat ze meteen kaalgevreten zouden worden door de konijnen. Maar het werk viel elke keer tegen, door de hitte, de bodem, de regen, het materiaal of wat dan ook. Maar uiteindelijk was het dan zo ver. We konden de boel afsluiten. 

We hadden speciaal voor de gelegenheid een hond uitgenodigd. Die zou eventuele konijnen wel de tuin uit jagen. Dachten we. Maar het beest was zo overspannen van het Walhalla waarin het al de hele ochtend als een idioot rondgerend had, dat het toen het er op aankwam uitgeput en murw gekonijnt was. 

Er zat er nog één. Die liet zich niet vangen. Ik begreep het wel, want om, als je achterna gezeten wordt, precies dat ene kleine fucking poortje te vinden waar je dan opeens wel door mag. Nee. Niet heel makkelijk. 

Dus hebben we nu een hek. En een konijn. 

Ook goed

Dan maak ik er toch een vijver van.

Zondag

Komkommertijd

Hekwerk

De afgelopen drie dagen heb ik op mijn knieën doorgebracht. Er komt een anti-konijnenhek om mijn tuin. Maar dat betekent eindeloos in de grond spitten, wortels doorzagen, en ik weet niet wat voor rotzooi lozen.
Vandaag kwam de fysieke arbeid mijn neus uit. Ik dacht aan Mandela die 27 jaar aan t graven en hakken was, zonder weekend, in volle zon.
Zo'n omheining van 40m. Een aantal dagen. Zonder bewaking. Waar hebben we t over.

Vluchthaven

S (49) komt onverwachts binnenlopen terwijl ik bij mijn oom en tante zit. Zwembaden business. S had een thermometer voor haar zwembad nodig en ik een borrel.
We drinken wat met z'n allen - veel familie - doen aan sentimental journeys. S is mijn oudste vriendin. We kennen elkaar vanaf ons 12e.
Zij: 'Hier ligt zo'n groot deel van mijn jeugd, dat moet gekoesterd worden.'

En dan drinken we wat. En we denken aan vroeger, aan hoe het huis vol stroomde met pubers die het liefste daar op die plek waren. In die gigantische tuin met zwembad en bubbelbad, met hoekjes, verborgen plekjes, rozentuinen met bankjes om stiekem te zoenen om daarna weer af te koelen in het zwembad.
Pubers die graag aanschoven bij mijn oom en tante die niets liever deden dan al die kinderen warm te verwelkomen.

Hoe stil is het nu. 

Ik loop met S mee naar de auto. We wisselen even uit hoe het echt met ons gaat. Zij: 'En dan komt er ook nog een derde wereld oorlog. Je kunt altijd bij mij komen, hè? Ik heb een ding gekocht voor een waterput. Is belangrijk. Water.'

Gevecht

In de tuin was ik op een betrekkelijk woeste manier bezig om een Hosta uit de grond te krijgen. Het lukte niet. Aanvankelijk wilde ik hem sparen en een andere plek in de tuin geven. Maar het ging met geen mogelijkheid.
Toen heb ik hem gemold. Ik zei wel 'Sorry' maar ik weet niet of dat goed overkwam.
Het zou me niets verbazen als de planten en struiken die om de Hosta heen staan het idee hebben dat er een genocide heeft plaatsgehad.

Voor alles

In het Erasmuspark was van alles te doen. Operatie Periscoop zat er. Je kon een lampenkap bewerken, versieren, veranderen. Wat je maar wilde. Aan de tafels zaten ouders met kinderen. Maar ik mocht zonder kind ook meedoen.
Ik kreeg een lampenkap die verlaten was. En dat was goed. Ik heb iets met lampenkappen die verlaten zijn.

Daarna ging ik naar de kindervoorstelling Robinson Crusoe. Ook daar mocht ik naar binnen zonder kind. Ik deed mee met het vergaan van het schip, de liedjes, het stampen, het dansen.
De acteur vroeg aan het einde applaus voor de kinderen die hadden meegedaan, voor de techniek, voor hem zelf, enz. Toen hij even stil was zei een klein opdondertje met blonde engelenharen: 'Een applaus voor alles!'
Mijn idee.

Zondag

Samenvatting

S sprak me aan over mijn blog. Dat het niet getolereerd werd dat ik niets meer vertelde over de onbekende L, die mij wel leek te kennen. Zeker omdat de blog Wordt vervolgd heette.

Nou vooruit.
Ik kende hem niet. Had hem één keer aan de telefoon gehad. Hij was een vriend vd wizzard.
Hij kwam binnen en nam mijn boot in beslag. En mijn terras. Mijn drank. Mijn tijd.
Hij surfte op het net om uit te komen bij een site over persoonlijkheidsstructuren op basis van de geboortedag. Het wilde er bij hem niet in dat er dingen niet klopten. Ik zat zo in elkaar als de site aangaf.

Hij ging totaal aangeschoten weg om later weer terug te komen.
Hij wilde mijn broer ontmoeten.
Tijdens het eten (er waren inmiddels nog drie mensen aangeschoven) domineerde hij het gesprek. Paddo's, kraters die in ons luchtruim geschoten zouden worden, sterrenbeelden, en weet ik veel wat.
En veel drank.
Ik was kapot toen hij wegging.

De volgende dag kreeg ik een excuusmail.
Dat hij dronken was. 

Liggend

De vloer van het concertgebouw was leeg op vier vleugels na. Mensen rolden hun matje uit en gingen liggen. Die tegenstrijdigheid: het chique concertgebouw en allemaal mensen in makkelijke kleding op matjes alsof we met z'n allen aan het kamperen waren.

Canto Ostinato duurde anderhalf uur. Het was fantastisch. Om daar op een heel zacht matrasje onder Bartok te liggen kijken naar het plafond van de zaal, waar allerlei lichtpatronen werden geprojecteerd. Het leek alsof ik naar het plafond getrokken werd om daar een poosje heen en weer te zweven.

Ik dacht aan de eerste vergadering waar iemand, een leuk iemand, voorstelde om een ligconcert te houden en hoe de rest van het gezelschap op tilt ging omdat zoiets not done is. En hoe die leukerd dus blijkbaar een prettig vasthoudend karakter heeft. En nu tevreden achterover kan leunen. 

Jammer van de 12 euro

Ik wilde ook wel eens zien hoe het blote voeten dansen er in club Lite aan toeging. Dit stond al twee maanden op de agenda, maar elke keer kwam er iets of ik zelf tussen. Maar deze dinsdag bereikte ik dan eindelijk het gebouw en ging ook naar binnen.

Er stond al een flink aantal mensen te dansen. Nou ja, meer elfachtige bewegingen te maken. Ik probeerde niet te oordelen. Er werd gehuppeld. En getwinkeld. Extatische glimlachjes uitgewisseld. Stilzwijgend gehugd. Ik voelde mijn eigen motoriek stijf en stug zijn weg zoeken. Er lag een man om een paal heen gekruld op de grond te bewegen. Te kronkelen. In een hoek zaten twee mannen elkaar te masseren. Er hing een vreemd soort seksuele sfeer. Alsof al dat gevlinder en gefladder moest verhullen dat iedereen daar super geil zich aan een ander wilde vergrijpen.

Ik hield het exact 9 minuten vol.

Perfecte timing

Het einde van het bandje:

Wat je ook voelt, of niet voelt
Wat je ook denkt, of niet denkt
Doet of niet doet
Weet dat je niets moet

Ik houd mijn mond
Jij bent alleen
En je moet niets

Na denken

Welk woord komt in je op, dat leidend is in je leven? Dat vroegen de acteurs van Club 3.0.
Bij mij kwam Liefde op.
De acteur vertelde dat het bij hem Moeten was. En somde een eindeloze reeks van moeten op.
Daar ben ik nu over aan het nadenken. Mijn moeten.

Ik moet goed schrijven, ik moet iets voor anderen betekenen, ik moet mijn gedachten aan de positieve kant houden, ik moet mij ontwikkelen, ziekte voorkomen, gezond eten, trainen, nieuwe dingen doen, nieuwe dingen leren, genieten, niet bang zijn, geen tijd verliezen, een goede vriendin zijn, zinvol bezig zijn, grenzen verleggen, in het nu leven, kiezen of ik geloof in je eigen leven creëren of toch in niets, ik moet nadenken over redenen van gedrag, mindfull bezig zijn, niet bang zijn dat de kanker terugkomt, erop vertrouwen dat mijn arorta niet nog een keer uitdijt, mijn lessen leren, liefdevol zijn, niet oordelen, vergeven, verder komen, nog meer groeien, nog meer genieten...

En ik dacht echt dat het Liefde was. Haha.

Fightclub

Ik ging met B naar het Over het IJ Festival. De Club 3.0. Een absolute aanrader. Mocht je willen gaan, dan niet verder lezen. Dat verpest de voorstelling.

Ik had de voorstelling uitgezocht, maar had niet door dat het een participatievoorstelling was. Dat vertelde B, die de kaarten had besteld, me.
Ik had meteen minder zin.
We werden naar een enorme loods geleid en de voorstelling begon. Nog niks te participeren, dus prima. Toen werd er gevraagd wie er wilde vechten. Dat vond ik dan wel weer spannend. Maar ik bleef twijfelen. Ik had een jurkje aan. En zag al voor me dat als ik echt een beetje goed wilde vechten, ik met die jurk over mijn hoofd zou eindigen. Ik zag dat niet zo zitten. Dus bleef ik suf aan de kant.
B stak zijn hand op. De team-eer werd hooggehouden.

Er werden matten neergelegd en de koppels gingen om de beurt aan de gang. Het verschil kon niet groter zijn. B maakte er met zijn tegenstander een soort ballet van. Daarna kwamen de vrouwen, en die gooiden er actie en het echte vechten in. De vrouwen kozen allemaal een manlijke tegenstander. Yeah!

De acteurs hielden een betoog over nieuwe invulling voor de generatie dertigers voor wie alles mogelijk is, maar wat wordt dan de zin, jouw zin van het leven. Alles kan. Ware het niet dat: 'All is nothing.' Dat dilemma.
Denken, voelen, doen. Of niet denken, niet voelen, niets doen.

  
Aan het einde van de voorstelling kregen we de opdracht om te participeren. Om te veranderen. Deel te nemen. We kregen allemaal een envelop mee. Opdracht: door de loods lopen, een plek op te zoeken waar je alleen bent. Envelop openmaken.

Er stond een mobiel nummer. En: Bel me.
Ik belde.
'Met Charlotte.'
'Hallo, met Caroline. Ik kom net uit de voorstelling van De Nieuwe Helden.'
Verwarring aan de andere kant.
Verwarring aan mijn kant.
'Dus jij weet hier helemaal niets van?'
'Nee.'
Ik vond het geniaal. Een wildvreemde bellen. En dan even de voorstelling uitleggen en daar een goed gesprek over krijgen. Als je het dan hebt over contact maken. Iets doen wat je nog nooit hebt gedaan.
Ik vertelde wat ik allemaal had beleefd in de voorstelling. Charlotte reageerde geweldig. Ze had in het begin even het gevoel dat ze in de maling werd genomen. Maar dat had ik ook. Omdat ik er vanuit ging dat zij wist waar het over ging.
'Dus je bent niet al eerder een keer gebeld?'
'Nee. Maar hoe komen ze aan mijn nummer?'
'Ze hebben natuurlijk gewoon maar wat opgeschreven.'
Ik dacht intussen aan al die mensen die in de voorstelling zaten en nu met wildvreemden een gesprek aan het voeren waren. 
Ik vertelde haar dat ik schrijver ben en dat ik hierover zou bloggen.
'Leuk, dan ga ik morgen kijken. Ik zit nu thuis en heb geen tijd, maar morgen op mijn werk heb ik alle tijd van de wereld.'
Ik moest ontzettend lachen. 
'Wat doe jij voor werk?'
'O, nee, ik heb kinderen, dus dan weet je het wel.'
Ik was nog steeds aan het lachen. 
'Moet ik je nog een tip geven van hoe je moet leven als dertiger?' vroeg ze.
Dat wilde ik graag.
'Geen kinderen nemen.'
'Goede tip. Maar die heb ik al uitgevoerd.'
Maar Charlotte, die waarschijnlijk totaal op haar tandvlees eindelijk op de bank zat, voelde zich schuldig over haar grap.
'Oooh, nee hoor, nee. Het cliche: elke dag lachen en eruit halen wat erin zit.'

Ik bedankte haar voor het ontzettend leuke gesprek en ging helemaal vol van de avond op zoek naar B. B had ook een nummer gekregen, maar bij hem was het de acteur die een bandje had ingesproken.

Op de pont ontmoette ik een van de vrouwelijke vechters. We hadden het over het mobiele nummer. Zij had ook het bandje. Er begon me iets te dagen.

Vandaag belde ik het goede nummer.

En dan doe je zoiets

De afgelopen week deed mijn internet het niet, of zo traag dat het me uren kostte. Ik ging naar de winkel om te laten onderzoeken wat er aan de hand was.
Om te voorkomen dat een nieuwe simkaart toch niet de oplossing zou blijken, testte ik het even in de winkel. Ik had de man, naambordje Clint, verteld dat een foto uploaden op mijn blog niet meer ging.
'Waar blog je dan over?'
Intussen zette ik mijn laptop aan.
'O, over...'
Hij liet me niet uitpraten.
'Over Clint, die je heeft geholpen?'
'Misschien. Ik ben schrijver,'
'Ja, dat heb ik al gezien.'
Verder dingen uitleggen hoefde duidelijk niet, dus probeerde ik intussen of ik de foto kon uploaden.
'Waat?' zei Clint, 'Wat is dat voor serieuze foto?! Heb je zo'n leuk koppie. Kijk je zo serieus.'
Ik sloot mijn computer weer. Alles deed het.
'Heb je zo'n leuk koppie...,' ging Clint nog even hoofdschuddend door.

Zondag

Sessie

Tijdens een rondje door de stad werd ik door een jongen van een fototentoonstelling naar binnengelokt. Prachtig gebouw in de Spuistraat. Er waren nauwelijks mensen, dus begreep ik dat lokken wel.
Toen ik ergens in een hoek stond te kijken naar een studio-opstelling, me net afvragend of dit nou kunst was, kwam een jongen om de hoek kijken die vroeg of ik een fotosessie wilde.
Dat wilde ik.

Ik haalde een geheugenkaartje en hij ging aan de gang. Hij drukte ik weet niet hoeveel af, ging maar door, maar ik kreeg totaal geen opdrachten. Intussen was er ook een model achter hem komen zitten die in extase naar hem aan het kijken was. Hoe hij het allemaal deed.
Hij deed het zwijgend, dus vroeg ik uiteindelijk maar hoe ik moest staan/kijken/doen. Het maakte volgens hem allemaal niet uit. Bril op mijn hoofd of zonder, lach op mijn gezicht of dodelijk ernstig. Alles was best.
Ik vond er niets aan. 
Na afloop vroeg ik of hij fotograaf was.
Dat was hij.
En dat verbaasde mij.

Kinky in de kabel

Ik heb gisteren de hele dag voor niets als een St Bernard rondgelopen.
Storing vanaf 13.00 uur.
Volgende week moet ik weer.

Ik ga echt alles doen wat ik gisteren heb nagelaten. F**k het dagboek. Eens kijken wat de waarden dan worden. Als er dan storing komt weet ik tenminste waar het aan ligt en dat het t waard was. 

Hartslagen

De man beplakte me. Ik vond het aantal plakkers best veel, maar dat kwam vooral omdat ik er met mijn kleding geen rekening mee had gehouden.
Op straat kwamen de blikken.
Het kastje bundelde onder mijn borsten. Ik voelde me een St Bernard.

Ik kreeg een dagboekje mee waarin ik van minuut tot minuut moest opschrijven wat ik deed om te zien of de inspanning van mijn hart ongeveer overeen kwam met hetgeen ik gedaan had. En daarmee kwamen de problemen.

De ademhalingsoefeningen zijn nogal intens, extreem hard inademen en snel uitademen (30x) en dan het zo lang mogelijk inhouden van mijn adem (ik ontplof elke keer, en dan kom ik happend naar lucht weer bij om het hele circus 3x te herhalen). Verder sta ik tussendoor 4x op mijn hoofd en ben ik deze aan het oefenen (zo vaak ik zin heb als onderbreking van het schrijven: vaak dus).  

Mijn hartslag schiet ervan omhoog.
Ik zat wel even te twijfelen met mijn pennetje in mijn hand. De cardioloog zal denken dat ik een onweerstaanbaar afwisselend leven heb met een goede drive. 
Oefening schreef ik uiteindelijk. Als hij erop staat, zal ik het toelichten. Of ik doe het even voor.

Rondje stad

Door de stad lopen alsof je toerist bent, is erg leuk om te doen.

Ik liep langs het bijbelstalletje op het museumplein.
Door het raam zag ik een vrouw zitten, ver onderuitgezakt. Ze kon niet triester kijken.
Onder het raam stond met grote letters: KOM BIJ GOD! LEEF!

Ik ging midden over het museumplein terug en vroeg me even af waarom ik niet neerplofte met een boek. Er klonk muziek uit een van de tuinen.

De geuren van de tuin van het Rijks namen de wind, in een van de toeristenwinkels op de Kloveniersburgwal kocht ik een zonnebril.
Een man op de Nieuwedijk duwde een kinderwagen voort. Ik las de tekst.

Zo is het.

Begin

We liepen over de paden van het Volkstuincomplex. I vond de tuinen schitterend, maar hij genoot vooral van het feit dat zoveel mensen hun eigen droom hadden verwezenlijkt. En daar genoot ik dan weer van.
We gingen naar het Westerpark om wat te gaan drinken. Bij het Westergasterras was het druk. Keiharde muziek. Er stonden twee jongens bij de ingang. We moesten tien euro betalen om naar binnen te mogen. Voor of om die muziek.

Het is altijd spannend om iemand op financieel gebied te leren kennen. Een krent is een afknapper.
I ging er losjes mee om. 'Ik vind het prima om tien euro te betalen voor muziek, maar dan moet die muziek wel goed zijn.'
Mijn idee.
Dus draaiden we om en eindigden bij Mossel en Gin, buiten bij het vuur, waar het rustig was en fijn toeven, en hij voor het gemak twee wijn en een spa voor mij bestelde toen ik even naar de wc was. Omdat het meisje anders zo vaak moest lopen.

We liepen in het donker terug en kwamen een kunstwerk met buizen tegen. I vond het prachtig en begon erop te trommelen. Ik trommelde mee.
Het klonk goed, moet ik zeggen. Maar dat is net zoals eerder die avond. Laten we eerst maar afwachten of de rest van de muziek zo vertolkt wordt dat het entreegeld niet te hoog is. Dan praten we verder.