Matchen

B vertelde dat ze op Tinder stond. Ik dacht dat dat een seksapp was, maar zij beweerde bij hoog en bij laag van niet, en dat ze allerlei leuke ontmoetingen had. Het klonk goed. Lekker praktisch ook. Een leuke man uit de buurt opduikelen. 

Toch had ik nog een beetje argwaan. Die werd versterkt door het gezicht van mijn buurman toen ik vertelde dat ik voor die app een adequate profielfoto nodig had.
En de twijfel was eigenlijk wel weg bij de reactie van de eerste match.

Maar ik ga toch

Nog precies vier weken te gaan. Je zou redelijkerwijs mogen aannemen dat ik perfect op schema lig. Dat ik met flierefluitend gemak twintig, dertig, veertig kilometer afleg. Zonder blaren. Zonder kramp. Zonder zeuren. 
Het ligt net even iets anders.

Over de kop

Aan het tafeltje naast ons zaten drie vrouwen. Een zonder wenkbrauwen, wimpers, geen haren onder het te ver naar boven geschoven mutsje. De blik in haar ogen was afstandelijk en dodelijk eenzaam tegelijk.

De vrouwen keken heel vaak naar mij. Zo vaak dat ik me ongemakkelijk begon te voelen. Alsof ik moest verantwoorden waarom ik er zo gezond bijzat met al zoveel haren op mijn hoofd.
Een moment dacht ik, ik ga haar zeggen dat ik weet wat ze doormaakt. Ik heb dat niet gedaan, omdat ik dat helemaal niet weet. Dat is die eenzaamheid.

Zondag

De moeite waard

De knappe tandarts zit niet in Amsterdam. Dat betekent dat ik er wat voor over moet hebben. Ik trotseerde vertraagde treinen en files. Maar daar stond dan ook wel wat tegenover. Een stralend nieuwe tand en een glas wijn toe.
Hij verpestte de sfeer alleen een beetje toen hij zei: 'Ik kan me inderdaad voorstellen dat je met dit kapsel veel sjans van vrouwen hebt.'
Zat ik daar met mijn jurkje en klapperende wimpers.

Een goed gesprek

In de trein zit een meisje te bellen. Zij is niet de enige in de trein.

'Ik lach met hem veel meer. Echt zo'n lol weet je. Vannacht ook zei die, we waren bezig geweest, toen zei hij: ik ben best wel moe. Waarvan? Waarvan denk je. Was het je eerste keer dan? Het was een tijd geleden dat ik zo onder handen ben genomen. 
En toen zei hij: het is eigenlijk mijn eerste keer. En toen zei ik: het is eigenlijk ook mijn eerste keer. Neeheee! Het was een grapje. Hij heeft gewoon hele droge humor. Hij is echt leuk.
Ik denk dat mijn vader hem echt ook wel mag. Hij heeft zijn zaakjes op orde, weet je. Wil je weten wat hij doet? Hij heeft een fietsenwinkel. Hij heeft het goed voor elkaar. Ja, loopt heel goed. Hij woont in Vinkeveen.
Die gelooft het wel. Ja, gezegd bij een vriendin. Hij zei wel: ik zie je zo weinig. Ik hou van je. Dus hij begint het nu wel een beetje... ik vind het kut, het ging op zich wel goed tussen mij en hem. Maar weet je wat het is met dat soort jongens, ik weet dat er wat achter zit.

Iets andere invalshoek

S denkt duidelijk anders over mijn Santiagoplannetje dan ik.

'Are you out of your crackers???
Why on earth would you want to do that?!
And when...
I hope you choose the right season.
It always rains and can be awfully cold, and froggy...'

Ik krijg zo mogelijk nog meer zin.

Route

Nog vijf weken te gaan. Dan ga ik doen wat ik al jaren op mijn lijstje heb staan: met mijn knapzak de wereld in. Geen vooraf geboekte herbergen. Zien waar ik terecht kom. Het van mijn stemming, ontmoetingen en de staat van mijn benen laten afhangen waar ik ga overnachten. Ik kan alle kanten op. Linksaf, rechtsaf, rechtdoor. Zelfs terug, al schat ik die kans nul.

Mijn verwachtingen zijn best hardnekkig. Ik denk nu nog dat ik 700 km richting Santiago ga lopen. Maar ik blijf geheid ergens langs de route steken om geiten te gaan melken. Schijnt nog niet zo makkelijk te zijn. 

Rode bril, zwarte Mercedes

In de krant las ik dat kunstenaar R was overleden. Ik bleek hem te kennen, van gezicht dan. We groetten elkaar. Toen ik zijn foto zag, besefte ik dat ik hem inderdaad al een tijd niet had gezien. Ik kreeg een raar gevoel. Alsof het naar twee kanten ongepast is. Het is een onbekende. Het raakt je niet genoeg. Het raakt je te veel.

Een paar maanden geleden bedacht ik dat ik de meneer met knalrode bril, hondje en zwarte oldtimer al heel lang niet had gezien. Dat is toch een vervreemdend idee, dat je niet weet wat er met de mensen in de directe omgeving allemaal gebeurt. Kijk naar de vrouw die tien jaar dood lag. Of kijk naar mijzelf, met mijn afgeknipte krullen aan een haarband onder een pet, zodat niemand wist wat ik doormaakte.

Even aanbellen bij de rode bril kan niet, want ik heb geen idee waar hij woont.
Misschien is hij gewoon verhuisd.
Ik hoop het.

Zondag

Na de pauze

In het ziekenhuis stond ik toevallig achter dokter K, die twee keer in mij gesneden heeft. Hij had een lila mutsje op, glimmende groene operatiejas aan, en eerst dacht ik dat hij witte klompen met rozenmotief aanhad, maar de rozen bleken jodiumvlekken te zijn.
Het is toch raar om zo'n chirurg een broodje selleriesalade te zien bestellen. Alsof hij er voor de rest van de dag een beetje met de pet naar gooit. Mutsje. 

Mijn voorland

De vrouw bij het stoplicht spreekt me aan.
'Loike jas heb u an. Met dat mutsie erbij en dat tassie. Beetje hippieachtig. Ik was vroeger ook een hippie.'

De vrouw is een kop kleiner dan ik, mist een van haar voortanden en heeft een stok met een bal erin bij zich voor haar zwarte hond, die er niet heel erg gezond uitziet.
De hond kwispelt naar me.

Damzitten

Vanmorgen fietste ik over de Dam. Toen ik bij het stoplicht stond te wachten, realiseerde ik me dat ik er nog nooit had gezeten. Om dat nou in de motregen om half acht 's ochtends te gaan doen, vond ik niet bijzonder aantrekkelijk, maar de leemte in mijn (verworven) Amsterdamschap deed me geen goed. 

Misschien zit ik er helemaal naast. Is op de Dam zitten na de Damzitters definitief uit de mode geraakt en alleen nog iets voor toeristen, zodat iedereen meteen ziet dat ik hartstikke import ben als ik vanmiddag ga zitten. 

De hypochonder

M komt binnen.
'Ik heb waarschijnlijk een hersentumor.'
'Die heb je al jaren.'
'Ik heb stekende pijn achter mijn ogen.'
'Dan is het zeker een tumor.'
'Maar met een hersentumor heb je uitval he?'
En hij verdwijnt voordat ik nog iets opbeurends kan zeggen naar de wc, om eerst maar eens even rustig te plassen. 

Zeg...

De man die op bezoek is, staat plotseling op en loopt naar het schilderij dat achter mijn vader hangt. 'Is dat een Israëls?'

Er bestaan dus mensen die dat de gewoonste zaak van de wereld zouden vinden. 
Wat vind ik dat goed. 

Zondag

Buen camino

Ik plan vakanties nooit lang van te voren. Overtuigd dat als ik me heb vastgelegd er honderden kansen voorbijkomen die ik dan niet kan grijpen. Goede strategie. Het maakt alleen dat ik niet de vakanties heb die ik wil, want de speciale nemen toch iets aan voorbereidingstijd. Dus besloot ik vorig jaar al wat ik dit jaar ga doen (brrr). 

In maart ga ik met mijn knapzak de wereld in. Ik weet de datum van mijn heen- en terugreis, daartussen is het maagdelijk blank, maar ik ben van plan Kuifje ver achter mij laten.

Gelukkig is het niet nodig om de refugios van te voren te boeken. Maar ik weet wel dat ik in Santiago word binnengejuicht door J&A en dat we in een chique hotel zullen crashen. Ik totaal door 't dolle omdat ik na zeven weken dezelfde broek, eindelijk een fladderig jurkje kan aantrekken, eindeloos kan douchen in een schone badkamer, en 's nachts geen last zal hebben van stinkende, snurkende reisgenoten.

Het kan ook zijn dat ik de ultieme anachoreet ben geworden en helemaal niet zal aankomen omdat ik ergens in een grot ben blijven hangen.
Dan zou ik toch mooi staan te kijken met mijn zorgvuldig ingevulde agendaatje. 

Naamgenoot

Door al dat ziekenhuisbezoek kwam ik erachter dat er iemand in Amsterdam rondloopt met niet alleen dezelfde achternaam, maar dat hij ook nog eens op 13 april jarig is.

Hij zit nog niet zo lang in het systeem, dus let ik tegenwoordig toch net wat beter op of de artsen niet zitten te suffen achter hun bureautje. Dat ze niet opeens denken dat ik een blinde darm heb gehad of zo.

In topvorm raken

De orthopeed had gezegd dat de fysio me pijn ging doen. Met ellebogen in knieën hakken. Dat soort dingen. De orthopeed had gelijk.
Maar omdat ik jaren heb gedacht dat ik te weinig kraakbeen had en het opeens onschuldige hamstrings (zo'n smerig woord) blijken te zijn, laat ik me met plezier pijnigen. Alles voor de camino.

Iedere dag

Ik zet mijn haar (eigen krullen genaaid aan een haarband, verstopt onder een pet) niet meer op. De rattenkop wordt elke dag overtuigender, al heb ik nog een zeker potteus gevoel als ik zo kort door de stad ga.

Toch heb ik duidelijk sjans, dus moet ik concluderen dat het niet aan de lengte van mijn haar ligt, maar aan andere geheimzinnige processen die op gang zijn gekomen. Het stuiteren van geluk zonder gegronde reden. Het flierefluitersgemak.
Ik weet dat al heel erg lang. In theorie, maar de praktijk maakt toch dat ik nog wat verdwaast om me heen kijk om te zien of het echt wel klopt. 

De grote toekomst is verdwenen. Het gaat me er alleen nog maar om om van deze, ultieme, mooiste dag van mijn leven iets te maken. 

Een heel ander gezicht

De vrouw achter de balie bekijkt de foto op mijn rijbewijs eens goed.
'Een heel ander kapsel,' constateert ze, en kijkt van mijn foto naar mijn hoofd.
Ze neemt er de tijd voor.
'Wat een verschil,' zegt ze.  
Ik overweeg of ik haar nog een kans zal geven. 
'Echt heel anders,' gaat ze door en houdt de kaart omhoog als bewijs. 
Ik grijp in.
''Komt door de kanker.'
'O ja?' reageert ze blij. 'Zou je niet zeggen. Het staat heel pittig. U heeft een mooie strakke kaak. Een mooi gezicht. Echt mooi.'

Huilen naar de maan

Ik ben vaak langs Artis gelopen in de hoop dat er leeuwen zouden brullen, maar tot nu toe kreeg ik alleen de flamingo's zo ver wat geluid te maken.
Gisteravond liepen W en ik langs en stonden stil. Niet mis te verstaan: wilde beesten die los gingen. We dachten eerst aan de panters, maar het klonk meer als gehuil.

Ik had hier graag geschreven over de amoerpanter die als hij zijn zin niet krijgt, het op een janken zet waardoor hij vaak wordt verward met de cais lupus cubanensis. Maar wij staan als stadse Jut en Jul bij het hek en vragen ons af of er überhaupt wel wolven in Artis te vinden zijn.

Zondag

Gelukkig nieuw haar

Ik lig voor op de wintertarwe.

Antwerpen

De gemeente stak het vuurwerk af. Een verademing.

Wat ik het mooiste vond was de stilte die aanhield tot 24.00 uur. Toen barstte het los met schitterend vuurwerk dat 20 minuten aanhield. We hoefden niet schichtig door de straten te lopen, niet te vloeken om rotjes die tussen voetgangers werden gegooid en de sfeer was top daar aan de Kaai.

Laat Amsterdam maar volgen.