Punt van orde

Ik had het koningschap van Beatrix helemaal af gevonden als ze één enkele Maximatraan had gelaten tijdens de speech van haar zoon.

Spuiten

De vriendin van T belt de dealer. Regeren is vooruit bestellen, en de ervaring leert dat het op Koninginnedag zelf niet meer te doen is. T&S zijn benieuwd wat ik van de dealer vind. Hij heeft namelijk een Spartamet. Dat vindt T erg goed. Een dealer op een Spartamet. 

De man kwam binnen, zag er uit als iemand die een antiquariaat runt, en bloedde, iets waar S hem op moest wijzen. De tafel druppelde onder.
Hij was door een dobermann gebeten.

Vanaf de bank meende ik dat hij een tetanusinjectie moest gaan halen. Hij vond dat onzin, het was een wondje van niets, maar kwam toch voor de zekerheid even zijn bloedende vinger aan mij laten zien. Ik vond dat niet prettig, vooral niet omdat hij zijn hand boven de bank - mijn tijdelijke bed met wit laken - hield. Toch bleef ik ferm herhalen dat die injectie nodig was.
De dealer had er echt geen tijd voor. En hij zag het trouwens ook niet zo zitten, zo'n spuit.
Ik, heel serieus: 'Je moet er even door heen.' Maar daar moest ik zo onbedaarlijk om lachen, omdat hij niet wist dat ik afgelopen donderdag het hele ziekenhuis op zijn kop had gezet om een naald.

De dealer keek me aan en ik kon zien dat hij zich van alles afvroeg. Hij zweeg.
Toen draaide hij zich om en verdween. Op zijn Spartamet.

Zondag

Kiezen en delen

Gisteren reden ze me met bed en al met een noodgang door de gangen naar de OK (botsten maar 1x keihard tegen een kast aan, maar ik lag eigenlijk wel lekker met een pilletje in mijn mik en stootkussens in mijn rug). Met bril nog op omdat ik wilde checken of degenen waar ik mijn vertrouwen op had gevestigd er ook daadwerkelijk zouden zijn. Klein gevalletje hevige controledrang.

Er werd een time-out procedure gevolgd en de anesthesist nam de checklist met me door. Ongeveer hetzelfde als een Boeing 747 starten.
Hij wilde weten wie ik was (alsof dat niet op dat bandje stond, nota bene met barcode en al), maar door het pilletje gaf ik overal vrolijk antwoord op. Al was het wel zo dat ik na een procedureel ongewenst antwoord tot de orde werd geroepen, en ze me daarna meteen een zuurstofkap opzetten.

Het ging te snel, ik had er niet op gerekend en het pilletje stopte acuut met de werking. De assistent zag het en raadde me aan om uit de grote hoeveelheid mannen die er stond eentje uit te kiezen en zijn hand te pakken.
Ik vond het een goed idee. Het komt niet elke dag voor dat je de keuze uit diverse mannen hebt die je onverdeeld zullen steunen.
Altijd doen wat de dokter zegt. 

Na even het effect van één lieve hand gevoeld te hebben, greep ik ongegeneerd naar nog een leuke hand. Ik dacht wel: arme kerels, klam en zweterig die handen van mij. Maar het deed er even niet toe. Ik was als de dood dat ik halverwege plotseling al die leuke mannen aan het werk zou zien.

Toen ik genoeg aandacht had gekregen liet ik pas los.
Dat duurde best lang.

Duidelijkheid

Je kunt zeggen wat je wilt, toch is het prettig als er even bevestigd wordt wie en wat je precies bent, en voor de zekerheid ook nog eens waar je je bevindt.

Helemaal prettig is het dat er voor de chirurg (net terug van vakantie, dus naar alle waarschijnlijkheid zijn lijf nog vol drank en zijn hoofd vol van Afrikaanse schones) een pijltje wordt geplaatst aan welke kant van mijn lichaam hij zijn - toch wel gemiste messenset - moet gebruiken (ik denk opeens dat een chirurg nooit met stokjes eet).
Dan maakt het natuurlijk helemaal niet meer uit dat ze bij ontslag een hartplakker in mijn nek lieten zitten. Alleen eeuwig zonde dat ik vergat daar een foto van te maken.

Bijna net zo zonde als het feit dat ik na de vorige operatie vergat mijn bovenbeen te fotograferen waar een 'infuusingang' was geplaatst met een knalrode sticker:
ALLEEN VOOR MORFINE!!!

Wat had ik me verheugd om die foto alsnog te kunnen nemen.
Vonden ze het deze keer niet zo nodig.
Ik zeg nu even niets. Geen goden verzoeken. 

Tot het weer kan

Werk in uitvoering

R kwam koken. En het mooie was dat ik deze keer niet hoefde mee te doen. Geen snij-opdrachten, geen glazen poleren, geen oven-instructies, helemaal niets.
Ziek zijn heeft natuurlijk ook zijn voordelen.

R was totaal ingetuned op mijn staat van ellende. Hoewel, nog niet helemaal voor de volle honderd procent. Hij zwaaide mij net te vaak met zijn mega grote koksmes (speciaal voor de gelegenheid meegenomen omdat mijn keukenuitrusting niet voldoet), en elke keer greep ik naar mijn dichtstbijzijnde borst. Toevallig ook de zwakste schakel in het geheel.

Maar ala. Alles heeft een andere kant. Al is het maar dat hij en zijn man voor mij kwamen zorgen en dat ik iedere keer kon roepen dat ik zielig ben want kankerpatiënt, dus niemand die mij nog tegenspreekt of rondcommandeert.

Ze zijn weg en het was fijn. De - voor het eerst in mijn leven gekochte zakdoekjes omdat wc-papier te hard werd - waren niet meer nodig. Alleen denk ik toch dat ik misschien nog net wat harder moet werken aan het bereiken van hetzelfde effect zonder ziektebeeld.

Wat nodig is

En dan verheug ik me het meest op het vinnig oorstappen.

Stof

Met I heb ik het over de aankomende operatie. Donderdag ga ik me voorstellen aan de nieuwe chirurg en dan vrijdag vrij entree op de OK (OLVG-abonnement voor trouwe patiënten).

I sluit het gesprek af met:
'Nou, in ieder geval genoeg stof om over te schrijven, lijkt me.'
Ik: 'Ja, alleen jammer dat ik niet autobiografisch schrijf.'

I denkt dat het mijn grote doorbraak zou zijn als ik het wel zou doen. 
'Zouden dit geen signalen zijn, wat denk jij?'
Ik denk nog even niets, maar I is toch wel overtuigd van haar gelijk.
'Er zijn mensen die minder meemaken dan jij, en die doen het wel.'

Nou goed. Ik zal eens kijken. Eerst maar even al die stof meemaken.

Zondag

Ja?

Omdat er hard gewerkt wordt in de datsja, ben ik zo'n beetje de hele dag heen en weer aan het lopen over het terrein. Elke keer kom ik een man van in de zeventig tegen.

Na de vierde keer maakt hij de gebruikelijke opmerking over trakteren, en binnen een uur kom ik hem weer tegen. Ik kan zijn geestelijke staat niet goed inschatten, maar hij vraagt me voor de zekerheid: 'We hebben toch geen verkering met elkaar. Of wel?'

Ik voelde er eigenlijk niet veel voor om hem gerust te stellen. Dus nu verkeert hij in de veronderstelling dat hij een vriendinnetje heeft.

Het is een kunst. Op zo'n manier oud worden dat het weer leuk wordt.
Al moet ik zeggen dat hij niet bovenmatig enthousiast was.

Je kunnen voorstellen

Ik was de hele dag heen en weer aan het rijden. En omdat ik elke activiteit combineer met een andere, zoals iedereen tegenwoordig, was ik behalve aan het rijden ook aan het bellen.

De personenauto voor me kreeg opeens een prachtig rode tekst in de donkere achteruit. Politie. Of ik wilde volgen. De agent begon met zich voor te stellen. Dat is nieuw. En het werkt goed. Ik vind het leuk. Dat je precies weet wie je op de bon slingert.
Hij vatte het even samen voor me. Ze waren mij tegemoet gereden, hadden een telefoon aan mijn oor gezien en waren omgekeerd. Een kort moment wilde ik keihard ontkennen. Maar hield me goed. Ik knikte.

De agent, namen kan ik niet noemen, schreef het proces-verbaal.
Hij voelde blijkbaar voor wederkerigheid en wilde mijn drie voornamen weten, die hij in een keurig schoolschrift opschreef. Ik kreeg ook nog de kans om niet te antwoorden op de waaromvraag die hij stelde. Wat hij met mijn wel gegeven antwoord deed was mij niet duidelijk. Het veranderde namelijk niets aan wat hij allemaal genoteerd had, terwijl ik eigenlijk vond dat hij de bon meteen had moeten verscheuren.

Nee. De agent van tegenwoordig leeft gewoon met je mee. Dat is alles.
Toch had ik na die handdruk net iets meer verwacht.

Bouwen

Kijk, mannen kunnen dat dus gewoon. Hartstikke waterpas ook nog es.

Record

Het is nog maar april en ik heb mijn zorgpremie er alweer uit. Nog sneller dan vorig jaar met mijn open hart. Misschien was dat duurder, dat kan ik nog niet inschatten, maar ik kan wel zeggen dat ik nu ook al echt lekker op dreef ben.

Zondag

 

Er staat geschreven

De koningin had zich zo verheugd op mijn komst in de tuin van het Rijksmuseum om onder het genot van een glaasje het tegelpad met mijn tekst te onthullen. Gooit de NRC roet in het eten. Ze reiken de prijs niet uit.

De koningin had zich zo verheugd om met mij het tegelpad af te lopen - zij in een fladderig jurkje, ik in een fladderig jurkje - tot de splitsing en dan eerst links af te slaan om te lezen wat de mensheid moet weten, weer terug te lopen, opnieuw te beginnen en dan rechtsaf te slaan. 

De koningin had zich zo verheugd op haar laatste openbare optreden.
Met mij. 

Het mocht niet zo zijn. 

Ze is er kapot van. Ze laat dat niet merken.

En van de RVD mag ik daar niets, maar dan ook niets over zeggen. 

Dus zeg ik niets.

B zelf echter, drukte me op het hart dat ik de winnende tekst toch zou publiceren. 

Alles voor B!

 

Ik zie het pentimento onder de vleugelnootboom en blaas. Blaas de lagen die er niet toe doen voorzichtig weg. Ik had het nodig, de vernis, maar ben gekomen tot daar waar het pad zich splitst

en citeer zacht de oude meesters om zelf een nieuwe te worden.

en kies voor de kunst van mijn vader, zijn vader, diens vader. Want alleen - zonder geschiedenis - loop ik dood.

Uitslag

Geluk is een contrastgevoel

Tikje te laat

Ik stond voor de zoveelste keer voor de MRI-tunnel en had er niet echt zin in. De arts had in mijn dossier gezet dat ik weliswaar claustrofobisch was, maar dat ze met een aardige benadering een heel eind met mij konden komen.
Dat vind ik mooi. Dat dat in mijn dossier vastgelegd ligt. Men kan een eind met mij komen.

Toen ik na een half uur weer uit dat schijnvrolijk geelgeverfde apparaat kwam - het werd warm, dat had ik nog nooit eerder gevoeld, dus had ik visioenen van verbrandde lichaamsdelen en smeltend kunststof waarmee ik een rommelige witgele patchwork zou gaan vormen - kwamen de twee verplegers binnen.
Ik las net dat u heel erge last heeft van claustrofobie. Dat heeft u dan heel erg goed gedaan.

Ergens heb ik het gevoel dat de uitdrukking Beter laat dan nooit hier nergens op slaat. 

Gebaar

Wegens immobiliteit logeer ik bij mijn ouders. Ik sta op straat en krijg de voordeur niet open. Er loopt een onbekende man langs die vraagt of ik hulp nodig heb. 
'Heb je geen kracht in je armen, of zo?'
'Ik ben geopereerd.'
'O, hou maar op, dan weet ik alles van je. We zitten in hetzelfde schuitje,' zegt hij, en hij strijkt met de buitenkant van zijn hand over mijn wang.
Het gebaar ontroert me.

Ik sta tegenover een wildvreemde man die alles van mij weet en mij liefdevol over mijn wang strijkt. Dat is onwerkelijk. Te mooi voor woorden.  

Namens jullie (de mensheid)

A2 maakt een lastige tijd door, maar hij blijft er zelf onderkoeld bij en vertelt dat hij het zoekt in de spiritualiteit. Hij heeft nu wel ontdekt dat er vanuit de verschillende hoeken gezegd wordt dat je een goed mens moet zijn.

'Niemand heeft me dat ooit verteld. Laat staan hoe je dat wordt.'

Ik had wat tijd en gedachten over. Dus heb ik hem haarfijn uitgelegd hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Hij begreep t meteen.

Geen dank.

Niet meer doen

T heeft op het seminarie gezeten. Dat maakt dat M hem even aan de tand voelt.
'Ben jij eigenlijk misbruikt in je jeugd door de paters, want het mag niet meer van de paus heb ik gelezen in de krant.'

Ik denk dat M zo direct ook nog even met wat paters belt om te checken of het bericht wel goed is doorgekomen. 

Zondag

Verandering

T en ik hadden elkaar zo'n anderhalf jaar niet gezien. Dat is best lang. In die tijd kan een leven drie keer over de kop gegaan zijn. Dus vroeg ik hoe het met hem ging.
'Heel goed.'
'Waarom?'
'Omdat alles nog is zoals het was.'

Daar zou ik heel lang over na kunnen denken. Maar dat doe ik niet. Ik ben niet erg voor levensveranderingen die maken dat je van gekkigheid niet weet waar je het moet zoeken, maar achttien maanden lang in dezelfde groef opereren en blij zijn dat er geen ander spoor getrokken is, vind ik wel lastig voor te stellen. Al zou ik, als ik eerlijk ben, op dit moment even niets liever willen.

Opgelost

 Nooit gezien hoe alleen ze daar eigenlijk zat.

Innemen

F komt met zijn twee kinderen langs. Voor het eerst op een boot. We drinken thee met super veel suiker en hebben het over mijn tuinhuis met de 320 m2 tuin.
H (10): 'Dat is heel groot. Kan daar een paard in? Dan kom ik bij jou wonen.'

Dat ging makkelijk.

Het scheelt maar een paar meter

Even bedenken welke kant ik op zal kijken. 

Kloppend

M versprak zich vandaag op grandioos mooie wijze. Hij had het over een pathetische leugenaar. Nou kende ik zo iemand, en het mooie is, dat het zo onvoorstelbaar klopt. Het is één grote act. Je staat erbij en je kijkt ernaar, maar van echt genieten of bewondering voor het spel is geen sprake.
Toch jammer van al die moeite van zo'n patheet.

Lengte

Wat is dat toch, dat ik bij korte verhalen altijd eerst moet kijken hoe lang ze zijn. Alsof ik een ritme in mijn spanningsboog wil stoppen.