Vak

Het schrijversschap vraagt natuurlijk veel offers, zo zitten we de komende dagen in een prachtig huisje met vide (samen met de veranda mijn lievelingsconstructie) in een beeldentuin van 5000m2.

 

Overal in de tuin kleine zitjes, verscholen hoekjes, beelden, kruiden en bloemen. Op een van de terrassen is een open haard waar we een flinke fik kunnen stoken en helemaal achter in de tuin staat een tafel met 

 

   

banken en twee grote kandelaren met een schaakbord opgesteld. Daar gaan we vanavond zitten drinken want dat hoort bij het beroep.

Het geheel ligt midden in de bossen. En zoals mijn redacteur zegt: 'De herfst is stiekem allang begonnen, maar draagt nog fluweel.'

Het enige is dat we dan ook wel moeten gaan schrijven, maar voorlopig hebben we het veel te druk met genieten. 

Zondagavond optreden

Wat hebben genderstudies gemeen met vrouwen die drammen om een kind?

Spoken Word Performance Poet T. Martinus zal vrolijk poëtisch theoretiseren, maar het onderwerp ongewenst vaderschap laat hij graag over aan Caroline Ligthart, die voorleest uit haar debuutroman Russisch water. 

Joris Lenstra en saxofonist Pjotr Jurtschenko zorgen voor de muziek.

Schrijver/gastheer: Thomas Verbogt.

Café Tabac, Brouwersgracht 101.
Zondag 2 oktober, 20.00 uur.

Plaatsnemen

Een arts die als je binnenkomt per ongeluk zegt: 'Ga maar liggen,' is misschien niet de beste om naar toe te gaan. Het opvatten als een allemachtig compliment behoort ook tot de mogelijkheden.
Hij kwam over als iemand met een vakkundig oordeel, dus ging ik zitten.

Updaten

Gelukkig was er nog iets niet in orde, dus kwam M om dat te fixen. Na het fixen, wat vanzelfsprekend nog niet af is, zaten we op het terras te drinken en namen wij de toestand in de wereld even grondig door.

M had een goed advies gekregen van een gabber van hem. Hij moest gaan down daten. En waarom dat was, kon die maat van hem haarfijn uitleggen.
'Die hoger opgeleide vrouwen hebben helemaal genoeg van dat 'Ja en amen' de hele dag en dan willen ze 'n goser die es effe eerlijk zegt hoe 't allemaal in elkaar steekt. Daar kicken die wijven op. Dus ouwe, dat is echt iets voor jou.'

Het was niet het moment om te zeggen dat die gabbermaat waarschijnlijk juist een opwaartse beweging voor M voor ogen had. Ik was in ieder geval weer helemaal bijgepraat. Verder stond ik maar niet te lang stil bij de diverse opleidingen die her en der genoten waren.

Werkweek

Wie kent wie

Het feest van de R was een succes.
M kwam binnen, die kende ik van S. De R bleek hem al jaren te kennen.
C kwam binnen, die kende de R al eindeloos lang en M ook en ik kende C van P.
De R zei tegen C dat als hij geweten had dat wij elkaar kenden, hij C zeker even had gebeld om te vragen over mij. Dat heeft hij niet gedaan. Hij mompelde iets van op je gevoel afgaan.
En dat gevoel dat zit wel goed bij de R.

Zondag

En dan?

Opeens zit ik midden in een verhaal. Een zogenaamd extraverte, publieke man, die aan de tafel waar we met z'n achten aan zitten, op mijn: 'Ik luister...' antwoordt: 'Niet genoeg publiek,' en ik tijdens het uitspreken daarvan de eenzaamheid uit zijn veel te grote lijf zie spatten.
Dan red je het niet met een grap. Dan red je het niet met: 'Zo hoef je het niet te doen.'
Dan red je het niet. Punt.

Tot ons weer oopgaan

Ek is weer oop
maar ek weet nie wat om
te skryf of beleef moet

Elke tuiskoms het die
afskeid in homself
die herinneringe harder
aankom in die leë besige huis
dat ek verlaat het
en weer terugvind
met myself
ek nie wil
nie sonder

Jammer,
ons is so naby
en toegesluit

t/m 22 september

Nieuwe ronde

Een verjaardag in het café. Een andere setting dan vorig jaar. Toen was het bij M thuis.
Ik stel mezelf voor aan A. Die blijkt mij allang te kennen. Van vorig jaar.
'Maar ja, toen had je geen aandacht voor me.'
Ik kan me echt niet herinneren de man ooit gezien te hebben.
'Nee, maar toen waren jullie nogal op jullie zelf.'
'O?'
'Ja, toen stond je in een hoekje te lebberen.'

Spreek dat woord eens heel langzaam uit. Hoe lekker het ook is, je doet het nooit meer.
Ik heb trouwens veel gedaan, maar toch nooit op een verjaardag in een hoekje staan lebberen.

Even lang

De boekhandelaar heeft mij toch zeker een flink aantal jaren nagedragen dat er maar geen boek kwam. Heel begrijpelijk. Je wilt als boekverkoper dat je handel uit topkwaliteit bestaat, dus moedig je degenen die daarvoor kunnen zorgen onvermeerderd aan.

Het boek, waarvan hij het eerste exemplaar mocht ontvangen, is nu 18 weken uit. Het ligt weliswaar heel prominent op de tafel, maar gelezen heeft hij het nog niet.

Op de een of andere manier verbaast dat me niet. Ik denk dat hij er precies even lang over gaat doen om mijn boek te lezen als ik erover gedaan heb om het te schrijven.
Dat heet geen wraak. Dat heet gerechtigheid.

Werk

M komt langs vanwege een storing in de cv. Die storing kan niet meteen verholpen worden, dus maak ik snel misbruik van het feit dat er een man in mijn huis rondloopt en laat hem mannen-dingen doen.

Vanmorgen bel ik hem even om te bedanken en om af te spreken wanneer hij die storing kan verhelpen. 
'Goed,' zegt hij, 'dan doen we dat na je vakantie.'
Hij weet dat ik op reis ga voor een productie, maar ik reageer deze keer niet. Dat deed ik gister blijkbaar al een paar keer te veel.
'Zeg nou effe, ik vind het zo leuk als je dat doet!'
'Wat?'
'Zeggen: het is geen vakantie.'
'Het is geen vakantie.'
'Toch fijn dat de VPRO dat allemaal betaalt, hè, zo'n mooie vakantie.'

1+1+ ...

Opeens heb ik drie banen in plaats van één, en dan laat ik mijn schrijversschap nog weg. En juist om dat schrijven gaat het. Mijn redacteur vindt denk ik ook dat er iets moet gebeuren, want ik werd gepaaid met een uitnodiging voor het café, dus niks standaard saai op kantoor.
Ben heel benieuwd.
Donderdag bereik ik waarschijnlijk het magische getal van vier.

Gronings weekend

Steeds meer, steeds sterker die hang naar het platteland.

Weerlicht in een echt donker landschap. Balkende ezels.
Smerige varkens en stilte...
heel veel stilte

En een prachtig huisje met mooi gezelschap
in het smalste straatje van Nederland.
Snel terug. 

Geen idee of liever gezegd no clue

Ik ben niet tegen het gebruik van talen, behalve als je Engels gebruikt terwijl je lezers gewoon Nederlands zijn. De woorden staan opgezwollen op de pagina, alsof ze zich geen raad weten.
Is het interessantdoenerij, of is de afstand die het schept zo aantrekkelijk?
Geen idee. Maar misschien zie ik iets over het hoofd. Even proberen.

Caroline is working on her new novel.
Caroline werkt aan haar nieuwe roman.

Ja! In t Engels klinkt het een stuk romantischer. In mijn eigen taal wordt het pure arbeid.

Aankondiging: vanaf morgen geef ik mijn leven in t Engels weer. Het wordt vast een stuk interessanter. In ieder geval op papier.

Bijbaan

Ik loop met een collega in een nieuwbouwwijk naar een adres te zoeken. We bekijken de huizen en leveren commentaar. Dan zegt zegt ze out of the blue dat ze inbreekt bij bedrijven. Als bijbaan. Ik proest het uit. Ze ziet er namelijk totaal niet uit als een professionele inbreker. Maar ze is het wel. En haar baan heeft zelfs een naam: social engeneering.

Bedrijven kunnen haar inhuren om te testen hoe makkelijk of moeilijk een buitenstaander spullen kan jatten of informatie kan ontfutselen. Het lukt haar altijd. Juist bij bedrijven waarvan ze denkt daar kom ik nooit binnen, ja hoor. Met gemak. Ze loopt fluitend kantoortjes in en trekt bureauladen open.
Ze is goed.

Ik bekijk haar opeens met hele andere ogen. Dat ze dat durft vind ik op zich al heel stoer. Ik wil weten wat haar beste catch is.
'Een kluis...' Ze denkt even na en dan zegt ze peinzend: '... en een boot waar ik zo mee weg kon varen...'
Heeft ze niet gedaan. Ze houdt van haar werk.

Der wie ris

Er zijn van die wat-als dagen, hoewel je je daar natuurlijk totaal voor moet afsluiten.
Erger wordt het als een bepaalde datum een wat-als dag oplevert.
Niet doen.
Het is donderdag. Toevallig 8 september.
Nou en?

Russisch water in Limburg

 

Blijven klikken tot ie leesbaar is

Opmeten

Voor mijn nieuwe leven bestelde ik een spiegel precies op maat, in de hoop dat er betere dingen in weerspiegeld zouden worden. Ik lijmde hem vast, maar toen bleek dat 'precies op maat' niet zo te kloppen. Ik dacht eerst dat het aan mij lag, maar bij controle bleek dat ik wel degelijk de juiste maat kan nemen.

Ik belde de glashandelaar. Hij was niet bereid om een nieuwe spiegel te leveren. Het gesprek werd steeds verhitter en uiteindelijk heb ik hem ongelofelijk geschoffeerd. Dat stond, achteraf gezien, niet helemaal in verhouding tot het niet willen leveren van een nieuwe spiegel.

De man kwam langs om de boel te bekijken. Bij nameting bleek mijn centimeter niet te kloppen. Echt waar. Ik had wel degelijk goed opgemeten, maar volgens de glashandelaar klopte dat meetlint niet.
Er zat een verschil in. We hebben ze naast elkaar gelegd.

Nu begrijp ik al die verkeerde maten in mijn leven. Denken dat ik het goede lint gebruik, maar er net elke keer een halve centimeter naast zitten.

Manuscripta

Ik had een heus promotieteam. Zij deelden ansichtkaarten uit en als je geluk had, won je Russisch water.

Intussen zat ik mooi te zijn achter een tafel, maar daarnaast moest ik toch wel een aantal mensen het bittere nieuws vertellen dat zij 'helaas, helaas' geen boek hadden gewonnen.

Maar ook daarover had het promotieteam WB nagedacht. Als pleister op de wonde mochten de verliezers gratis de eerste pagina lezen. Het was de beste troost die gegeven kon worden, en er werd gretig lachend gebruik van gemaakt.

Toen ik daarna nog aan een officiële tafel mocht gaan zitten signeren wist ik het zeker. Die avond moest de dag gevierd worden. 

Zondag

Magneetfestival

Of wij een multifunctionele asbak wilden. Ik heb nooit gerookt en voorzag ook geen steeds sterker wordende hang naar verslaving. Ik heb er al genoeg.
Maar de jongen liet zijn koopwaar zien. Er waren - en dat was volgens hem wel erg jammer - ook asbakken bij die niet multifunctioneel waren. Ik raakte geïnteresseerd door zijn zelfverzekerdheid en perfecte verkooppraatje.

Natuurlijk wees ik de duurste aan. Die was weliswaar multifunctioneel, maar daar moest ik zelf dan nog wel even met de hals van een wijnfles op rammen zodat ik er een waxinelichtje in kon doen dat dan niet weggleed door de bolling.
Verkocht.
Voor drie muntjes. Maar alleen als ik dan ook een foto van hem mocht maken.

 

Van hem gaan we later nog horen. Wacht maar af. 

Jong geluk

In de Hema kwam ik I tegen. We hadden elkaar al even niet gezien en wisselden de stand van zaken uit. Ik dacht dat zij dolgelukkig was met haar pas geboren baby en man. Het lag anders.

Haar vriend ging vreemd. Dat was de stand. De stand was ook dat hij maar door ging met liegen en dat zij steeds weer nieuwe dingen ontdekte. Dat ze elke keer opnieuw dacht: dit is het. Zo erg is het. Maar dat het dan toch nog weer erger bleek. Onwaarschijnlijker. Onbegrijpelijker.
En waarom hij zo graag een kind wilde was voor haar een hele grote vraag.

Ik stond daar met kippenvel en kon haar geen antwoord geven. Geen idee. Echt helemaal geen. En dat gebeurt me niet vaak.
Hoewel...

Manuscripta

Zondag signeer ik van 14.15-14.45 in de Zuiveringshal op Manuscripta.

Welkom!

Adem in, adem door

Donderdagavond. Spits. De NS kampt met logistieke problemen waarvan de oorzaak - ondanks het huidige beleid van zoveel mogelijk info te geven over redenen van vertraging - angstvallig wordt verzwegen.

De sneltrein naar H rijdt niet. Alle mensen die met die trein wilden gaan, stappen in de sprinter. Ik denk eerst dat ik geluk heb omdat ik nog net een klapstoel kan bereiken, maar de diverse lichaamsdelen komen daarna wat mij betreft net iets te dicht bij mijn gezicht.

De trein vertrekt te laat, staat midden in het traject stil, het is warm, en áls we bij een station aankomen, stapt er niemand uit.
De stemming op het balkon is niet optimaal. In de stilte gaat een telefoon. Een jonge man neemt op. Hij praat op luide toon.
'Heel slecht.'
Het geluid staat zo hard dat ik het meisje aan de andere kant kan horen.
'Hè, wat dan?'
'Die klotetrein.'
'Hoezo?'
'Ik sta in een ruimte van drie bij drie de adem van twintig mensen opnieuw in te ademen.'

De twintig mensen houden zich angstvallig stil. De jongen is boos. En dat is onze schuld.