Toeverlaat

Ik ben nerveus voor de foto die over anderhalf uur gemaakt moet worden. In die bui mors ik make-up op mijn shirt en krijg dat er niet meer uit. Er zit een rare vlek op mijn borst. 

Op zulke momenten val je terug op degenen die je het naast staan.
A zit in een training, maar smst terug:
Lekker met vlek op de foto gaan. 'Ze is zo gewoon gebleven.'

Ik denk dat ik even heel gewoon ga staan krijsen en dan een vriendin bel.

Niet zo keurig, vier letters

De jas roept het een en ander op. Op het station hoor ik iemand zeggen: 'Mooie jas.'
Een gedistingeerde man van voorbij middelbare leeftijd haalt me in.
Ik bedank hem vriendelijk.
'Keurig,' voegt hij er ter verduidelijking aan toe.

Ik heb er van alles bij bedacht, bij de jas, maar toch echt nooit dat die keurig is. De man gaat door.
'Daar moet je heel zuinig op zijn. Schoonhouden. Nergens laten hangen. Net zoals een mooie auto. Die moet je eveneens goed verzorgen.'

Ik bedank de man voor de tips.
Dan pas zie ik die keurige blik in zijn ogen.

Imago

Met W en B bespreek ik hoe ik moet overkomen op de achterflap. Zondag komt de fotograaf.
Er is een verschil van mening over mijn winterjas en andere outfits.

Als ik wegga zegt B:
'Die jas is veel te hippie hoor, die kan echt niet.
'Nee, dan ben ik zo'n wijf dat ook zo nodig een boek moet schrijven.'

'Maar dat ben je toch ook,' zegt B na wel een heel kort witje.

Dat hakt er behoorlijk in.

Egostreling

En dan ben ik er toch achtergekomen dat mijn verhaal Tosser uit 1200 inzendingen gekozen is voor een Honorable mention.
Hoera, gil ik dan maar even in mijn eentje.

Sam en ?

De boekhandelaar gaat er eens goed voor zitten. Hij heeft een mooie grap gehoord en wil die graag aan ons vertellen.
'Sam en Joop...'
Hilariteit.
'Nee, kom, hoe heet ie ook al weer?'
'Moos!' roepen wij in koor.
'Ja, Moos. Nou ja, dus Sam en Joop...'
Gebulder.
'Joop en Ingrid' wordt er geroepen. 
'Mond houden, ik moet me concentreren.'
Dan gaat het goed. Hij komt voorbij het begin.
Maar valt al heel snel stil.
'Het had iets met geld te maken...' probeert hij.
Hij denkt na.
Wij mogen niet helpen. 
Er komt niets meer.
Ook geen clou.

Jaja Amerika

Ik zit rustig achter mijn computer mijn mail te checken.
Een bericht van Millenium Writings, een wedstrijd waarvoor ik een kort verhaal instuurde. http://newmillenniumwritings.com/status.8.php

Ik scroll naar beneden en zie mijn naam staan.
'Ik heb gewonnen!' gil ik naar A.
'Maar wel vreemd dat ik daar geen mail over gekregen heb,' zeg ik er meteen achteraan.
A blijft rustig. 'Misschien is het dan iets anders.'
Ik kijk. En ja, natuurlijk, hij heeft gelijk. Een eervolle vermelding. Maakt niet uit. Bij al die ladingen Amerikanen en een enkele buitenlander die hebben ingezonden, ben ik er toch uitgepikt.

Wat zou het mooi zijn voor mijn ego als ik zou weten hoe groot die lading inzendingen is geweest...

Honorable Mentions were as follows

Fiction
Darryl Benjamin, Hyde Park, VT
Jason DeBoer, Santa Fe, NM
Kevin Dolgin, Le Mesnil le Roi, FR
William Elenbark, Monmouth Jct. NJ
Laura Foreman, Issaquah, WA
Edward Francisco, Knoxville, TN
Tyrone Jaeger, Conway, AR
John Jeffire, Clinton Township, MI
Mary E. Koles, Arlington, VA
Caroline Ligthart, Amsterdam, NETH
Kathleen Lindstrom, Bloomington MN
Shannon Robinson, University City, MO
Lones Seiber, Morristown, TN
Thea Skyer, Albuquerque, NM
Eileen Sutton, New York, NY
Ann G.Thomas, Danville, CA
Nana Twumasi, Oakland, CA
Mark Wagstaff, London, UK
Patricia Warren, Atlanta, GA
Jesse Waters, Elizabethtown, PA

Uitvogelen

Ik zit met veel plezier naar een mooie reportage van Jack Valkering over Sanne Vogel te kijken. Ze wordt onderworpen aan diverse tests om te zien of ze hoog begaafd is. Ze neemt mij in ieder geval al helemaal voor zich in als ze bekend dat ze bang is dat eruit komt dat ze heel dom is.

Fijne tests moet ze doen.
Dan wordt ze naar een strenge zangpedagoge gestuurd. Sanne kan niet zingen. En als ze bij de pedagoge is, denk ik, ja, ze heeft gelijk. Zingen kan ze niet. Ze zit er minimaal 2 noten naast. Knap, als je het van een andere kant bekijkt.
Totdat de vrouw streng zegt: 'Je moet mij gewoon nadoen.'
Vanaf dat moment, geen noot meer mis.
Gewoon iemand de juiste opdracht geven dus.

Maar het aller allermooiste is de eindconclusie van Sanne.
Tijdens een test weet ze niet wat veinzen betekent. Als ze uiteindelijk te horen krijgt dat ze hoog begaafd is, vertelt ze lachend aan haar ouders: 'Ik wist niet wat veinzen was, maar dat is gewoon mijn beroep!'

Aan alle Sanne Vogels van deze wereld:
Neem het over van ons. Dan wordt het nog wat.

Verlichting

Ik was tevreden over het effect van kaarslicht op zo'n druilerige dag. Plotseling vond ik het wel heel licht worden. De afbeelding van de kaars was de hens in gegaan, de vlammen sloegen uit en zo te zien was het al even aan de gang.

A-typisch raakte ik niet in paniek en blies ik dat geweld heel zacht uit. Het lukte. De enig juiste beslissing.
Er ontstond veel rook, maar er was geen vuur. Dat weet ik dan ook weer. Dat die uitdrukking onzin is.

Twee dingen

die mijn dag maken.
Een hartelijke reactie van een onbekende Eva. Dank je wel.
De kaars die ik aansteek bij de foto om licht door te sturen.

In de trein

Forenzen is eigenlijk best erg. Op sommige dagen erger dan andere.

Ik ga naast een man zitten die zich breeduit over twee stoelen heeft verspreid. Hij schuift geen centimeter op. Wel haalt hij met veel lawaai zijn neus op. Zodra het kan ga ik ergens anders zitten.

Er komt een nieuwe lading mensen binnen. Ik neem mijn grote tas op mijn schoot zodat een man die staat te wachten kan gaan zitten. Hij kijkt heel snel naar de eenvoudig te bereiken plek naast me en naar die aan de andere kant van het gangpad bij het raam. Hij wurmt zich aan de overkant naast een blonde schone. Hij heeft er een kleur van gekregen. 't Is ook een statement.

Bij de eerstvolgende halte stappen mijn overburen uit. Het blonde meisje van de overkant pakt haar tassen en komt ostentatief bij mij zitten. Woedend schikt ze haar tassen. Heeft de rode er nog een onbetamelijk vervolg aan gegeven?

Opeens vind ik treinreizen wel weer geinig.

Toekomst

Vandaag in de wachtkamer. Een jongetje van een jaar of vijf is druk bezig. Hij heeft een vrachtauto van Bart Smit, rijdt er hard mee heen en weer, laat mij de chauffeur zien en ook wat er allemaal in kan aan speelgoed. Hij rent weg, komt weer mijn kant op en lacht vrolijk naar me. Dan hebben we een goed gesprek over speelgoed en zijn oudere broer die naar zijn zeggen heel erg stom is.

Plotseling krijg hij het heel druk met zingen.
'Mijn eigen piemel, mijn eigen piemel,' zingt hij met lange uithalen.

Ik dacht hem voor het zingen nog te vragen wat hij later wilde worden, maar het leek me opeens niet meer gepast.

Met dank aan

Vorig jaar werd ik geïnterviewd over mijn schrijfproces voor een documentaire over Convento Mertola, een artists in residence in Portugal. http://www.conventomertola.com/en
De documentaire ging over de Nederlandse familie die het runt, maar de regisseur wilde ook van een Amerikaanse poëet en mij weten wat wij van het geheel vonden. Wij waren zorgvuldig geselecteerd, iets wat wij een hele eer vonden.

Gisteren kreeg ik de film te zien. Ik verheugde me erg op de schitterende shots die van mij genomen zijn, waarbij ik in een prettig jurkje en de ogen vol in de mascara rustig en overtuigd de camera inkijk alsof ik nooit iets anders heb gedaan in mijn leven.

De film was schitterend. Echt prachtig. Mooie natuuropnamen, de familie, maar ik was er uitgehaald. De poëet overigens ook. Ik werd bij de credits wel genoemd:

Special thanks to Caroline Lightenhearend.

Eeuwige roem blijft een lastig ding.