Maaiveld

Hierbij feliciteer ik mezelf met jullie.
Per dag heb ik achttien en een halve bezoeker en dat vind ik leuk, stimulerend, hoopvol, goed, super, prettig, fijn en nog veel meer van dat soort moois. Dat ik toch niet die eenzaam nippende schrijfster blijk te zijn die ik dacht dat ik was.

Maar nu moet ik plotseling voor jullie betalen. Als de teller eenmaal de 500 passeert hang je. Altijd hetzelfde in Nederland, beetje succes en wham, daar volgt de rekening.

Boven komen

Op een bank bij de receptie in het chique pand van de uitgever wachtte ik geduldig op 'mijn' redacteur. Intussen luisterde ik alle gesprekken af die gevoerd werden in de kamers waarvan de deuren wagenwijd open stonden. Uiteindelijk bleek hij gewoon achter zijn bureau te zitten. Zoals het hoort.

Toen ik eindelijk bovenkwam zei hij: 'Zat je al een kwartier te wachten? Ik dacht dat je onder een tram gekomen was.'
Ik kreeg niet de indruk dat hij dat zonde vond van al dat pas ontdekte talent.

Smaak

A is godzijdank bijna even mateloos als ik. Hij boekte drie restaurants tijdens de restaurantweek. Iets waar je je normaal gesproken wel voor moet generen natuurlijk, maar dat deden we niet.

Dat was heel erg goed. Al viel ons op dat er niet meer gevraagd wordt of alles naar wens is. Bij Geisha wilden ze weten of alles op smaak was en bij Van Vlaanderen vroegen ze 'Is het smaakvol?'
Vermoedelijk geeft dat cachet.

Wij deden in ieder geval alsof we het niet verstonden, zodat ze het een aantal keer moesten herhalen. Zo mooi vonden we het.  
'Was het op smaak?'
'Pardon?'
Iets dringender: 'Was het op smaak?'
Wij kijken elkaar aan. Onrust aan de rand van onze tafel.
We zwijgen nog even.
'Of het op smaak was?'  herhalen wij dan, de letters verlekkerd voor ons uit smakkend.
'Ja,' schreeuwt de Japanse en klemt haar handen om de lege wijnfles.
'Het was zeer smaakvol,' knikken wij.

Bijna-doodervaring

Vanmorgen liet ik, na zo'n twee jaar kop in het zand, de dokter kijken naar een vervaarlijke moedervlek. Hij keek zeer serieus en zei ferm dat die eruit moest en in een potje gezet.
Mijn laatste uur had geslagen.

Maar tijdens het op ruwe wijze wegsnijden van het geheel, waarbij hij eerst een rondje ging zitten poeren om te beoordelen wanneer ik precies dood zou gaan, wist hij het goede nieuws te melden.
Niets aan de hand. Er hoefde niks in een pot.

Bij thuiskomst stelde ik A van dit heugelijke feit op de hoogte. Hij deed niet erg opgelucht. Iedere keer als ik piepte dat het zo'n pijn deed, mijn uitgelepelde arm, zei hij met zijn ogen gewoon nog op zijn boek gericht: 'Als je dat nou eens afzet tegen het feit dat je ook dood had kunnen zijn.'
Ik vind A niet echt goed in doodsangsten.

Automatisch minder

Twee weken geleden was de opluchting groot. Eindelijk had ik actie ondernomen en mijn sportkaart met automatische afschrijving opgezegd. Dat had ik zo'n anderhalf jaar eerder moeten doen. Weer een automatische last van mijn ronde schouders.

Vandaag krijg ik een proefles bij een andere sportclub (dat heet allang geen school meer) terwijl de andere kaart nog een maandje doorloopt. De lach van A hierover stemde mij tot nadenken, waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had, ik vond het zelf ook een moeilijk verklaarbare actie. En mijn verweer 'Ja, maar dit is onder begeleiding,' maakte geen indruk. Ook niet op mijzelf.

Toch ben ik ervan overtuigd dat het deze keer goed zal gaan. Aardige trainers, alleen maar vrouwen die daar rond mogen lopen en een kaart waar je na een half jaar weer vanaf kan. Perfect toch? En dan laat ik de resultaten die zij behalen qua verkrijgen van een totaal ander figuur nog achterwege.

 

Over een maand of drie spreek ik u weer. En dan vanuit een nieuw goddelijk omhulsel. Dan weet u dat vast.

Laten bezinken

'Ik vind het zo knap dat jij van mij houdt.'
'Ik begin er inmiddels ook de grootsheid van in te zien.'

En daar hoefde hij geen seconde over na te denken.

Scharen

De teller vliegt omhoog bij het gebruik van seksgerelateerde woorden. Dit ontdekte ik toen ik Exhibitionist als titel gebruikte.

Eerst verkeerde ik in een prettige staat van tevredenheid. Ik werd gelezen. Maar mijn scepsis kreeg de overhand bij het behalen van meer dan 100 lezers binnen een uur. Zoveel mensen ken ik niet eens. En om er zomaar vanuit te gaan dat er ook mensen zijn die niet lezen uit vriendschappelijke welwillendheid, ging er bij mij nog niet in.

Toch vind ik de sprong in aantallen erg mooi. Je weet maar nooit of de mensen die op zoek zijn naar exhibitionisten niet ontzettend hebben genoten van mijn stukje over de boekhandelaar.
Misschien bekeken ze in een adem door zijn vakantiefilmpje. Zou best goed zijn voor ze.

Parade

We gingen er uiteindelijk toch maar heen.
We zagen:

• twee vrouwen die hun tong een stukje naar elkaar uitstaken om elkaar de nieuwe piercing te laten zien
• kinderen met kleding die op een catwalk niet zou misstaan
• king louie-jurkjes & rokjes & accessoires
• bekende amsterdammers
• mannen die omkeken om nog eens goed naar dat hele korte rokje van dat hele jonge meisje te kijken 
• onszelf daar tussen lopen 
• en heel veel zielen onder heel veel armen

Consult?

Man van rond de vijfentwintig in de trein. Zwarte broek, zwarte lakschoenen, zwarte jas. Op weg naar Hoorn. Telefoneert.

'Ik kwam daar bij een huis met een tuintje, helemaal afgesloten, ik dacht het is niet goed, komt dat mannetje al naar buiten. Boven in een kamertje vraagt ie hoeveel sigaretten ik rook en of ik een vriendin heb en dat is dan € 219,-. Weet je wat hij zei toen ik em 220 gaf? Die euro heb je nog van mij tegoed want ik heb geen wisselgeld.'

De rest van de reis hield ik mij bezig met de aard van dat bezoek.

Exhibitionist

Ik bezocht de boekhandelaar maar was totaal vergeten dat hij om de veertien dagen graag oorlogje speelt.

Bij de koffie vertel ik dat ik een mail naar een belangwekkende partij stuurde, maar er nooit meer iets op hoorde.
'Even kijken, wat heb jij verkeerd gedaan.'
Iets meer op mijn hoede vertel ik dat ik sinds kort zangles krijg.
'Belachelijk, waarom ga je niet in een koor? En wat doe je daar? Sta jij te zingen terwijl de juf op een krukje toekijkt en koffie drinkt?'
Ook wil hij wel eens weten waarom ik eigenlijk blog. 
'Om het schrijven op gang te houden,' beken ik aarzelend. 
'Onzin, allemaal exhibitionisme.'

Dan is er genoeg gepraat. Ik moet op de site van de boekhandelaar kijken hoe hij zijn vakantie doorbracht. Samengevat in een fijn filmpje dat ruim 6 minuten duurt.

Sail

In een vlaag van Amsterdams meedoen, fietste ik naar het Stenen Hoofd om de intocht van de Tallships te zien. Niet gehinderd door enige kennis van het programma. Ik stond, zat en slenterde er vanaf een uur of twaalf. Na contact met iemand die het kon weten die mij op het hart drukte nog even geduld te hebben, bleef ik.

Zo kon ik getuige zijn van diverse ruzies.

Twee vrouwen, bejaard, die met stoeltjes liepen, wrongen zich naar voren. Daar zaten een man en een vrouw op de bagagerekken van hun fiets. Of die fietsen even weg konden, dan konden de vrouwen daar hun stoeltjes neerzetten. 

Even later.

Een man, te dik en een vrouw, beetje te dik, hadden om een uur of 08.00 hun campingstoeltjes uitgeklapt, het bier opengemaakt en zaten zwijgend te wachten. Gezellig. Totdat twee ranke jonge vrouwen het in hun hoofd haalden voor ze te gaan staan. De zittende partij ageerde.
De jonge vrouw zei heel kalmpjes:
'We gaan zo weg, rustig maar mevrouw, het komt allemaal goed.'
Maar na een paar minuten zei ze tegen haar gezelschap dat ze geen zin had in deze sfeer te blijven staan. 
Ik gaf haar wel gelijk.
Helemaal toen de campingstoelmevrouw ging staan en aan de rand van de pier de boel ging bekijken. Heel rustig het uitzicht benemend van al die zittende mensen.

Hoewel... uitzicht. Geen boot te zien. Dat gebeurde pas 2 uur later, toen ik degene die het kon weten allang had vervloekt.

Actionflappies

Soms worden gesprekken in de trein op zo'n indringende manier gevoerd dat je wel moet luisteren.
Moeder, rood geverfd tegen puberzoon, buiten beeld. 

'Als je je nu es volledig bewust werd van hoe je je voeten zet.'
Ik verwacht een zweverig vervolg met een mooie eindconclusie. 

'Vooral op de fiets. Dan gaan ze es langer dan drie maanden mee. Ik koop se niet meer voor je. Ja, van de Action ken je se krijgen.'
'Ik krijg kleedgeld, koop ik se daarvan.'
'Dan ken je alleen maar schoene kopen.'
'Als je dat erg vindt, koop jij ze toch voor mij.'
'Je valt op die flappies. Knip je die er af, plak je op die van de Action. Zou ik dus doen.'
'Ik wil 't wel uns zien hoe creatief jij ben met die flappies.'
'Het is gewoon sonde om daarmee naar buiten te gaan, vind je niet? Die jongen kon het niet geloven dat die schoenen pas drie maanden oud waren. Ze stinken wel, zeg. Nou, kijk er nog es goed naar. Weet je hoe lang ik hiervoor moet werken?'
'Nee.'
'Zeker twee dagen.'

Hoe het afliep met de moeder, de zoon, de nieuwe schoenen en de flappies, weet ik niet. Maar ik had wel zo mijn ideeën. Daar werd ik niet vrolijk van. Ik dacht aan gevolgen die generaties lang steviger ingeplant worden.
Stel je voor hij krijgt een kind. Een kind dat ook schoenen nodig heeft.

Hulpvaardigheid

We gingen op weg naar het verre zuiden. Om middernacht hadden we behoefte aan een bed. Het eerste hotel vonden we pas om half 3 in de ochtend.

De man die buiten met vuilnis bezig was vertelde ons dat het vol was. Hij bleek de receptionist. Het slechte nieuws was dat het hotel aan de overkant ook vol was, maar even verderop waren nog kamers vrij. Als we even meeliepen dan tekende hij snel een plattegrond voor ons.

Op een minuscuul blaadje kwam een groot aantal rotondes te staan, met ingewikkelde pijlen en namen. Hij gaf het aan A.
Toen bedacht hij nog dat we zijn naam moesten noemen, dan kregen we een goede deal. Normaal was een kamer €84 en nu maar €51. Pascal pakte het blaadje weer terug, schreef zijn naam er voor de zekerheid bij, wij keken niet al te wakker, en knikte tevreden. Zijn goede daad van de nieuwe dag was gedaan.

In de auto twierelierde en tierlantijnde ik maar door over de vriendelijkheid van de man: wat een geluk, dat het nog bestond, wat ongelofelijk aardig al die moeite.
A zweeg en stopte bij het hotel er tegenover dat volgens onze weldoener ook tot de nok toe vol zat. Het was nog niet eens voor de helft gevuld.
'Gewoon een deal,' zei A.
Ik twijfelde tussen het verliezen van mijn geloof in de mensheid en het verachten van mijn eigen naïviteit. Maar het was te laat voor een goed onderbouwde keuze.

Weg

Hiernamaals

De Franse campagne. Een met klimop begroeide oude boerderij, een hangmat waar we met z'n tweeën in liggen. A's vader brengt ons drankjes. We durven niet te schommelen, we zijn er al een keer doorheen gezakt. A's moeder gooit een zak chips moutarde tussen ons in. In de verte ploegt de boer het land.
Ik nip aan m'n kir en denk aan het feit dat het verkeren kan.

Zo ziet ons hiernamaals eruit.

Voor ongeveer 3 kwartier. Telefoon. Of A een training wil doen. Overmorgen. Dat betekent dat we eerder terug moeten. We doen het. Omdat het plezier van zo'n training weer in een ander stukje Walhalla ligt. Al is dat zonder A's lieve ouders, schommelen in de hangmat, zoete kir, een ploegende boer en een warme augustuszon.

Lijstjes

Eigenlijk doe ik het in elke vakantie. Al jaren. Een lijstje maken van hoe ik mijn leven na mijn vakantie ga aanpakken. Vergelijkbaar met de goede voornemens bij de jaarwisseling. Maar die heb ik al jaren geleden laten varen. Dat scheelt al een hoop gedoe.

Af en toe vind ik die vakantielijsten terug. Er staat altijd hetzelfde op. Dan staar ik daar eens naar en realiseer me dat ik al die punten inderdaad allemaal wilde aanpakken en veranderen. Vervolgens spreek ik mezelf streng toe over mijn niet te benijden karakterstructuur; het gebrek aan doorzettingsvermogen, mijn zap-instelling. Ik herinner me niet dat dat een enorme blijvende indruk achterliet.

Misschien dat ik deze vakantie eens een lijstje maak van dingen die ik hetzelfde wil houden. Kom ik veel opgewekter weer thuis en gedurende het jaar blijft die stemming lekker hangen. Tevredenheid over alles wat ik doe. Geheel volgens plan.
En daar kom ik nu pas op.

Sterk karakter

Vrouwen slaan mag niet. Zelfs niet in Italië. Toch heeft het hoogste hof bepaald dat een man die geweld tegen zijn vrouw had gebruikt niet gestraft hoeft te worden omdat de vrouw 'karakter had en geen angst.'

Dat is kwalijk.

De vrouw had zich als 'een persoon zonder angst' gedragen.

Aih.

Bovendien was ze 'slechts geschokt, sterk geëmotioneerd en wanhopig' geweest.

Tjonge.

Geen reden dus om de man in kwestie te veroordelen.

Gelukkig maar!

Een echte

De uitgever is geïnteresseerd. En ik ben dat ook.

Dus als er de komende tijd geen zondvloed over ons neerdaalt, de dijken het houden en de briljante redacteur niet tot inkeer komt, dan gaat het toch echt allemaal gebeuren. 

Ik heb plotseling een keurmerk.
Hij is midden op mijn voorhoofd gestempeld. Mensen kijken er naar. Met enige verbazing, dat wel. Alsof ze dat nooit van mij hadden gedacht...

Uitspuiten

We gaan naar bed. Ik neem een fles babyolie en wc-papier mee. Dat is niet mijn gewoonte, maar morgen moeten mijn oren uitgespoten worden en dan moet je van te voren druppelen. A heeft hier nog nooit van gehoord, laat staan dat hij zo'n handeling ooit heeft zien voltrekken. Met belangstelling volgt hij mijn bewegingen.

Ik leg mijn hoofd in schenkbare houding en dep met wc-papier. Draai me om en doe het andere oor. Als ik klaar ben houd ik voor elk oor een prop wc-papier om de zaak op de gewenste plek te houden.

A ligt op zijn rug en staart naar het plafond. Zijn stem klinkt heel laag als hij zegt:
'Ze hadden nog iemand over, die kon ik krijgen. Er mankeerde wel het een en ander aan. Maar dat hebben ze me er niet bijverteld.'

Ik geloof niet dat ik hem helemaal goed versta.

UPC

Ik krijg een herinnerings-sms van UPC. Achterstallige rekening waar ik me niets van herinner, maar dat zegt niets. Ik bel maar eens.
Grote verwarring. Aan het einde van het gesprek blijkt dat ik al bijna 3 jaar een automatische afschrijving heb, maar dat ik ook facturen ontvang gepaard gaand met dreig-sms'jes, dus betaal ik al maanden dubbel.

Afgezien van mijn chaotische administratie, vind ik het verontrustend dat UPC daar zelf niets van zegt. De vrouw heeft net een training gehad. Ze begrijpt mij heel goed. Ze begrijpt me zelfs helemaal. (Commando meepraten met de klant tot die plat ligt en dan weer rustig opbouwen in de gewenste eigen richting).
Ze gaat het tot op de bodem uitzoeken. Aan het einde van het gesprek vat ze alles overzichtelijk samen, zodat ons gesprek 2x langer duurt dan nodig. Ik weet nog precies wat er gezegd is, ik heb opgelet, sterker nog, ik kan het me ook nog herinneren. Heel gek.

Drie dagen later. Zelfde vrouw. Ze is er helemaal uit. Ik ben verhuisd. Daarom moet ik naar het gemeentehuis om een uittreksel te halen, want ik ben misschien niet degene die ik voorgeef te zijn.

... acht, negen, tien. 

'Ik woon al 15 jaar op hetzelfde adres, mijn telefoonnummer is hetzelfde, mijn rekeningnummer is hetzelfde, alles is het zelfde behalve de toevoeging K aan mijn huisnummer. Dat was vroeger t/o 33 omdat ik op een woonboot woon. De gemeente heeft die nummering veranderd. Dus het lijkt mij niet nodig dat ik nu tijd ga verspillen met het halen van zo'n uittreksel.'

Dat begreep de mevrouw weer helemaal. Maar ik moest het toch echt doen, anders kon de 600 euro niet worden teruggestort.
Ik meldde dat ik rente wilde.
Dat begreep de mevrouw dan weer helemaal niet. Maar ze ging wel even het gesprek voor mij samenvatten.

Prima vraag

Een publicerende thrillervriendin belt me op.

'Als jij als Nederlandse regering ontdekt dat Manhattan van jou is, wat zou jij dan doen?'

Dat zijn goede vragen om een dag mee te beginnen.

'Onmiddellijk exploiteren, sue'en, en alle gederfde inkomsten terugvorderen vanaf 17e eeuw. Om ze gek te maken een Amerikaanse topadvocaat nemen en wachten op de val van het land.'

Ze is onder de indruk.
'Dat is een hele goede.'

Wist ik overal maar zo'n adequaat antwoord op te geven. Of worden mij gewoon consequent de verkeerde vragen gesteld?

Zomergast

A vindt dat Jelle een jankhoofd heeft. En nu dat eenmaal gezegd is, kan ik het niet anders meer zien. Afgezien daarvan wil het maar niet vlotten met Jelle. Hij interrumpeert waar hij had moeten zwijgen, blijft stil waar er niets te halen valt. Onderkoelde humor ontgaat hem totaal.

Gisteren zetten we Zomergasten te laat aan. Ik kende Paulien Cornelisse niet, maar die paniekerige blik beviel me wel. Ook haar natuurlijke, niet-sterachtige houding vond ik een prettige verademing.

De vragen van Jelle waren opmerkelijk. Of Paulien in haar eentje hardop lachte bij het zien van een grappig programma?
Paulien, schrikachtig: 'Ja. Is dat gek? Jij niet?
Nee, dat deed hij niet. Zich zo laten gaan.
In Pauliens blik stond te lezen dat ze er weer een probleem bij had. En ze heeft er al zo veel. Dat blijken overigens geen echte problemen te zijn, tenminste als het aantal mensen dat er ook last van heeft een maatstaf is.

Vanaf acht uur had ze er dankzij Jelle waarschijnlijk diverse vraagstukken bijgekregen. Hij zou zelf ook eindelijk eens een aantal problemen moeten krijgen, maar helaas ging dat helemaal langs hem heen. Aan Paulien lag het niet. Een van de betere vond ik wel:

'O, je hebt zelf wat research gedaan, wat leuk!'

Vandalisme

Op de kade heb ik rond een boom een 'tuintje' gemaakt. Het was een lelijke kale hondenpoepplek en nu is het een vrolijke bedoeling met gekleurde bloemen. Het tuintje is omheind door gaas. Diverse auto's reden het gaas plat dus zette ik er wat grotere planten in een pot op de hoek binnen het gaas zodat het goed zichtbaar was. De ruimte om de auto's te parkeren is overigens ruim genoeg. Ook deze plastic pot vond ik gespleten terug.

Bij de eerste keer platrijden dacht ik wat een hufterigheid. En was ik van slag. Bij de tweede keer ook. Na de vierde keer dacht ik, misschien zien ze het niet bij het achteruitrijden. En zette een aardenwerk plantenbak op de hoek. Vanmorgen bij thuiskomst was ook die kappotgereden. Alles plat. Bloemen, gaas en plantenbak.
Wat hufterigheid al niet met je stemming kan doen.

Iets roze

Mijn nichtje van zeven is verslaafd geraakt aan een nieuw spelletje. Om de beurt moeten we een dier in ons hoofd nemen en de ander moet raden welke dat is. Ik heb er een in mijn hoofd.
'Kan het vliegen?'
'Ja.'
'Is 't roze?'
'Ja.'
'Maar het is geen flamingo.'
'Waarom niet?'
'Een flamingo kan helemaal niet vliegen!
'Echt wel', zeg ik.

Ze heeft een kwartier lang geschaterd.
'Iets rozes dat vliegt!'

Dat ik daar zelf niet opkwam.

Spiegeltje spiegeltje

Ik beken. Ik heb een code geïnstalleerd om te zien of de schrijverij ook lezers oplevert. Om 'eerlijk' te blijven dacht ik: ik maak em zichtbaar. Maar ik deed dat in een veel te opvallende kleur, die ook helemaal niet matcht met de zorgvuldig uitgekozen blogsfeer. En dat irriteert een perfectioniste natuurlijk mateloos. Maar na twee glazen wijn (tweede bekentenis, het is 2 uur in de middag) kan ik de settings niet terugvinden om dat te veranderen.

Aan de andere kant heb ik mijn ijdelheid kunnen bedwingen (er zijn blijkbaar twee stromingen actief). Ik kon namelijk het aantal bezoekers al meteen op enkele duizenden zetten. Ik heb dat niet gedaan.
Respect!

En waarom ik nu bang ben dat niemand mijn blog meer zal volgen omdat er een anonieme teller is geïnstalleerd is een hele goede vraag waar ik niet zo snel uitkom.

Onderweg

We zitten langs de snelweg koffie te drinken om de rest van de reistijd goed aan te kunnen. Naast de tafeltjes staat een glijbaan. Dat is niet bevorderlijk voor het bijkomen.
Een jongetje staat te rammen op de plastic afscheiding, terwijl een ander gillend en schreeuwend het trapje op en af rent en dan krijsend van de glijbaan dendert. Dit allemaal in kippenvel genererend Duits.
De Muti bekijkt haar jongens met vertederende glimlach. Mijn venijnige blikken doen haar nichts.
'Toll, mein liebchen!' roept ze de ergste van de twee toe.

A heeft vind ik altijd goede ideeën. Hij stelt nu een shredder aan het uiteinde van de glijbaan voor. Goed dicht zodat we geen last hebben van het gespetter.
Ik vraag onmiddellijk patent aan. Toll.